De drijfveer die anorexia verdrijft

Ik vertelde de vorige keer dat ik geen professional heb die mij op de nek zit. Waar haal ik dan de motivatie vandaan om te zorgen dat ik niet in het droomwereldje van anorexia blijf leven? Dit zijn mijn stokken achter de deur.

 

Als je er middenin zit, is anorexia een wereld vol met dromen. Ik was non-stop bezig met dromen van mijn ideale gewicht, het perfecte uiterlijk en mijn optimale eetpatroon (dat vooral niet bestond uit eten). Het was een oneindig dromen, want als zo?n droom uitkwam, kwam er gewoon een nieuwe voor in de plaats. Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat het geen dromen waren. Ik leefde een ware nachtmerrie. Dat is motivatie nummer één, maar alleen daarmee zou ik het niet redden.

 

Toekomstdromen

Toen droomde ik ervan om het slankst (lees: meest uitgemergeld, want slank was het al lang niet meer) te zijn van iedereen en leek mijn grootste ambitie om op die manier perfect te worden. Nu die droom uit de weg geruimd is, heb ik eindelijk tijd om over andere dingen te dromen zoals de toekomst. Samen met mijn vriend, en dat is denk ik mijn allergrootste drijfveer, zonder dat hij dat zelf beseft. Hij heeft me laten zien dat het niet gaat om mijn verpakking, maar om hoe ik me voel. Als ik me goed voel en geniet, dan is dat iets wat je ziet. ?Dan ben je het mooist?, zegt hij altijd tegen mij. Er is niemand die mij gelukkiger maakt dan hij. Niemand waarbij ik me zo goed voel ? en dat wil ik nooit meer kwijt. Er is maar één manier om dat te bereiken: zo door blijven gaan en anorexia geen kans meer geven om dat te verpesten.

 

Lekker in mijn vel

Met dit mooie weer heb ik er geen last van, maar in de winter loop ik altijd rond als een verkleumd ijsblokje, zelfs als ik een lange onderbroek, geitenwollensokken en dikke trui aan zou hebben. Mijn tenen hebben vaker geen gevoel dan wel en ik zit zo?n beetje non-stop tegen de verwarming geplakt terwijl ik mezelf vol giet met thee. Hoe fijn zou het zijn als dat niet meer hoeft? Als ik het alleen koud heb wanneer het min twintig is?

 

Met de weerstand van een mug snotter ik het hele jaar door en als er ook maar één zuchtje wind is, kun je er vanuit gaan dat ik ziek op bed lig. We worden allemaal natuurlijk weleens geveld door een griepje, maar zelfs nu met het mooie weer ben ik ziekig. En dat is niet gezond. Door goed te zorgen voor mijn lichaam met een gezond eetpatroon zal zich dat langzaam maar zeker weer herstellen, om nog maar te zwijgen over de andere dingen die van binnen weer beter worden.

 

Echt controle

Eten weerstaan, strakke schema?s en meer van die onzin gaven me een waanzinnig gevoel van controle. Maar in feite was ik die controle volledig kwijt ? het was mijn eetstoornis die aan het roer stond. Eén seconde zonder die zogenaamde controle beïnvloedde mijn hele dag. Mijn hele leven. Daar wil ik vanaf. Ik wil controle, en dat krijg ik door los te laten. Door een lekker stuk zelfgemaakte cheesecake te eten als ik jarig ben, zonder kopzorgen achteraf. Het is namelijk mijn keuze en niet die van mijn eetstoornis. Dat is echte controle.

 

Genieten van eten

Met die nieuwe controle kan ik ook echt genieten van eten en er lijkt me niets fijner dan dat, want het is verschrikkelijk om iedere dag geconfronteerd te worden met mijn ?vijanden?. Als ik van mijzelf die cheesecake mag, is het een stuk lekkerder dan wanneer mijn eetstoornis het me verbiedt. Eten zal niet langer een vijand zijn, maar een vriend waardoor ik kan leven. Een vriend die mij energie geeft om de dingen te doen waar ik blij van word. Ik wil genieten van mijn leven, en om dat te kunnen, moet ik nog meer leren genieten van eten.

 

Discipline

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar discipline is ook een belangrijke drijfveer. Die discipline voor het afvallen gebruik ik nu om iets goeds te bereiken: gezondheid en geluk, voor die toekomst die ik zo graag wil. Die ik waar ga maken. Nee, die ik al waarmaak.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________