Mama to be: Eindelijk!

In mijn omgeving raakte de een na de ander in blijde verwachting. Ik heb vriendinnen die al zwanger raken als ze even in een warme stoel hebben gezeten en bij mij kwamen elke maand weer die rode duivels op bezoek. Om me heen begonnen mensen te vissen en te vragen: ?Ben je nou nog niet zwanger?? of: ?Je kunt toch altijd nog gewoon IVF doen?? Het ergst vond ik de opmerking in combinatie met mijn leeftijd: ?Je bent al 36, je mag weleens opschieten als je nog eens wat wilt?.

Stress
Natuurlijk raakte ik, zoals elke vrouw die graag zwanger wil worden, in de stress. De een na de andere collega ging op zwangerschapsverlof. De hippe geboortekaartjes van de kindjes van mijn vriendinnen vielen met enige regelmaat met een vrolijke plof op onze deurmat terwijl ik de bekende menstruatiekrampen alweer op voelde komen. Bij ons was er nog steeds geen goed nieuws te melden.

Stiekem had ik er al rekening mee gehouden dat wij kinderloos oud zouden worden. We zouden de suikeroom en -tante worden van alle kinderen in onze omgeving. We zouden verre reizen maken, bungeejumpen in Nieuw-Zeeland en raften in Equador. We maakten plannen om in het begin van het jaar vrij te nemen en een paar maanden uit Nederland te vertrekken. En ik voelde de pijn weer. Deze maand zou ik weer ongesteld worden.
 
Streep
Omdat ik nog steeds niet ongesteld was, besloot ik een test te gaan doen. Gewoon op de donderdagochtend. Er zou toch niets gebeuren. Ik was al zo vaak teleurgesteld en helemaal voorbereid op een leeg vakje in de zwangerschapstest. Bovendien voelde ik die buikpijn weer. Toch bonkte mijn hart wild door mijn lijf toen ik over het staafje plaste. Zenuwachtig keken mijn lief en ik naar wat er zou gebeuren. Even later stond er die streep. Een vette streep. We waren met z?n drieën.

Hysterie
Ik barste niet in snikken uit, zoals ik had verwacht. Ook mijn lief stond er bedremmeld bij. ?Je bent zwanger, schat?, zei hij alsof hij de notulen van de laatste Managementteam vergadering voorlas. Daarna kwam de paniek. Ik had vast verkeerd gekeken. Het was helemaal niet zo. Hysterisch bekeek ik de gebruiksaanwijzing. Bij een streep was je echt zwanger. Toen pas belde ik juichend mijn zus uit bed. Na een gillend gesprek moest ik gewoon naar kantoor.

Niemand in de kantoortuin wist wat er zich in mijn buik afspeelde. Omdat ik me niet anders voelde dan op andere dagen, twijfelde ik. Was ik wel echt zwanger? Tijdens de pauze haalde ik vijf zwangerschapstesten. Op momenten dat ik me onzeker voelde, plaste ik over het staafje en was ik weer een paar uur gerustgesteld. Ik deelde mijn geluk met familie en mijn allerbeste vriendinnen. Voor de rest hield ik mijn mond. Veel te bang dat ik het ongeluk over me af zou roepen. Elke keer als ik naar het toilet ging, was ik bang dat het voorbij was. Maar alles ging goed. De misselijkheid, het overgeven, de aanvallen van duizeligheid en de knallende koppijn. Ik nam alles voor lief. Ik was zwanger en dat was alles wat telde.

16 weken
Ik ben nu 16 weken en een paar echo?s verder. De echoscopiste merkte op dat onze baby als een kikker door  mijn baarmoeder springt. De rest van de echo zag ik door een waas van tranen. De baby leeft en maakt schitterende moves. Ik kan niet wachten tot we elkaar in real life zien. Maar laat ons wonder eerst maar even groeien. Ik ben er in elk geval hartstikke klaar voor.



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze gaat trouwen en is zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.