Huisje, boompje, killerheels... en een beestje?

Ik sta aan een tafel met drie andere meiden, mijn leeftijd, alleen volwassener op een andere manier. Getrouwde, samenwonende moeders. Typerend voor deze dames is, zoals ze zich kleden: ontzettend underdressed. Gemakkelijke, lekker zittende kleding. Logisch, want als moeder zijnde heb je de hele dag te maken met allerlei onpraktische dingen als bijvoorbeeld een spugende baby. Dan trek je natuurlijk niet je Karen Miller-jurkje en je oh zo-geweldige Steve Madden killer heels aan. Ook het haar zit lekker makkelijk: kort of in een staart, en make up, tja, dat kan er nog net vanaf.

Terwijl ik met hen klets over (je raadt het al...) de kinderen, merkt mijn neus iets vreemds op. Een vreemde lucht, een zure lucht, spuug, diarree? Ziet ook mijn toekomst eruit als een meurende vrouw holle? Ik zeg niet dat alle moeders er zo uitzien of ruiken, maar waarom gaan vrouwen zich zo anders kleden en gedragen wanneer ze moeder zijn? Oke, tuurlijk draagt een baby bij aan wie je bent en wordt, maar kom op!

Hij kijkt naar andere vrouwen!
Nog zoiets. De mama?s met wie ik nog steeds aan een en dezelfde tafel sta, hebben alle drie hun mooie lokken omgeruild voor een kort en gemakkelijk kapsel. Naast het ietwat uitgezakte, dikkere lichaam, heb ik moeite met deze ?vrouwen? te onderscheiden van hun man... En dan klagen over dat je man minder aandacht aan je besteedt en veel naar andere vrouwen kijkt. Geef ?m eens ongelijk! Eens was je voor hem de mooiste, maar nu? Je vindt het jezelf niet eens waard om je mooi aan te kleden of er iets aan te doen! Wat moet hij er dan van vinden?

Mijn mama-vriendinnetjes behoren gelukkig niet tot de categorie ?Hij kijkt naar andere vrouwen!? Zij kleden zich niet anders, gedragen zich niet anders, en hebben geen van allen hun wilde lokken ingeruild voor een gemakkelijk kapsel. Uiteraard wordt er gesproken over de kleine, maar dat is ook logisch. Je hebt nog nooit zo veel van een klein mensch gehouden, als van je eigen creatie. Zoals ik mijn vriendinnen zie met hun baby?s, peuters en kleuters, geloof ik ook echt dat dit het mooiste is wat je kunt overkomen, maar dan ineens krijg ik een flashback van die babyshower vorige week (de drie mama?s in vuilniszakken en afschuwelijke kapsels). Dat brengt me dan toch weer aan het twijfelen?

Voorlopig is het voor mij, en voor ons, gewoon 'wij twee'. En wie weet, als ik mijn killer heels liever in de kast laat staan, wordt het dan toch tijd voor een beestje?