Mijn ervaring met pesten

Toch probeer ik het te begrijpen, door ervaringen aan beide kanten. Pijn hebben en pijn toebrengen. Schaamte en schuldgevoel.

Ik zal een jaar of vier, vijf zijn geweest. Omdat ik geopereerd was aan twee ogen tegelijk lag ik in het ziekenhuis, en in die tijd stampten ze je nog niet direct na je operatie naar huis maar mocht je twee weken lang genieten van zusterlijke zorg. Om complicaties te voorkomen geloof ik, maar in die twee weken traden er juist behoorlijk wat complicaties op.

Genezende wondjes jeuken, daar mag je niet aan krabben. Kinderen doen dat toch, vandaar dat ik een soort kokertjes om m?n armen kreeg waardoor ze niet konden buigen, en dus niet bij mijn gezicht konden. Goed bedacht, maar nul effectief, want dat probleem coverde ik met schouders en knieën. Dus werden ?s nachts zowel benen als armen vastgebonden aan het bed. Je wil tenslotte geen horrorbloedbad aantreffen ?s morgens. Best creepy, als ook allebei je ogen afgeplakt zijn, maar hanteerbaar.

Vanaf dat moment veranderde de sfeer. Logisch, want ik was ineens weerloos. Midden in de nacht, als er geen verpleegsters door de gangen krioelden, sprongen de grotere kinderen van de zaal, onder leiding van een nieuw meisje, bovenop me. Hielden hun hand op m?n mond en dreigden in mijn ogen te prikken als ik zou schreeuwen. De Nivea-crème, die mijn ouders meegebracht hadden en waar ik heel blij mee was, werd bijna vakkundig in mond en neus geduwd zodat ademen, op z?n minst, een uitdaging was. Ze sloegen en stompten me.

Ik huilde. Zij lachten. En ze gingen door.

Payback time
Maar zoals alle wondjes aan de buitenkant genazen die van mij ook en mocht ik los. Payback time. Ik sleurde het grootste meisje, de nieuwe, haar bed uit en propte die vieze gekleurde ziekenhuishagelslag en een stofpluis haar mond in. Zo, pak aan. Nooit meer.

Was dat voldoende voor me? Nee. Wat deed ik? Ging ik de groep behoeden voor zulke flaters? Nee. Ik weet niet wat er in me getriggerd was, maar ik stortte me op het enige meisje dat nog weerlozer was dan ik. Een meisje dat twee benen en een arm gebroken had, en nog wat meer ook, want ze zat vanaf haar heupen in het gips en hing half in een takel. Háár ouders hadden haar ook wat meegebracht, opblaasbare Barbapapa?s die ze aan het voeteneinde van haar bed hadden gezet. Ze was er heel blij mee. Ik prikte ze voor haar neus kapot.

Ze huilde. Ik lachte. En ik ging door.

Nu nog steeds, zoveel jaar later, gaat er geen maand voorbij of ik moet aan haar denken. Wat bezielde me? Waarom was ik zo zwak, zo wreed? Waarom koos juist ik geen partij voor haar? Als ik iemand in mijn leven nog graag verontschuldigingen aan zou bieden, is zij het.

Pijn is iets wat van persoon tot persoon, van generatie tot generatie, doorgegeven wordt. Gelukkig is het bij mij bij een incident gebleven. Ik ben nooit meer gepest en ik heb nooit meer gepest. Maar wat als het jaren door was gegaan? Hoe was ik dan geworden? Zou ik voor de manier van Tim hebben gekozen, of juist voor de dark side of me? Uit wraakzucht, of uit angst?

Het is altijd gemakkelijk om een oordeel klaar te hebben over wat je zou doen als iets jou overkomt. Alleen dat weet je van tevoren nooit.

Wat ik wel weet, is dat pesten geen winnaars oplevert. Want zelfs als je wint, verlies je nog.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.