How to dress to impress - or not

Waar ik telkens weer moeite mee heb: what to wear bij welk soort gelegenheid. En bij wat voor temperatuur. Dresscodes zijn niet voor niets uitgevonden - die zijn er voor mensen zoals ik.

 

Als die er is, als die in het beste geval zelfs op de uitnodiging staat vermeld (wat voorkomt dat je paniekerig rond gaat bellen: ?wat doe jij áán vanavond? Ik sta nú een black out voor mijn klerenkast te hebben!?) dan kun je daar wat mee. Het schept helderheid.

 

Met een vermelding als ?black tie? kan ik prima uit de voeten. Dan weet ik dat ik op sjiek moet. Duidelijk. ?Feestelijk? vind ik alweer wat verwarrender. Het getuigt ook van weinig vertrouwen in je gasten. Want natuurlijk kleed ik me feestelijk. Je hebt me niet uitgenodigd voor je begrafenis. Maar wat is feestelijk? De een ziet een avond voor zich waarbij hossend de polonaise wordt ingezet en kleedt zich derhalve accordingly, met een bierhoed op en een hawaiiblouse, de ander denkt gelijk aan een liefst uit de klauwen lopend huisfeest. Of housefeest, wat weer iets anders van je keuze verlangt.

 

 

Locatie en weer
En dan spelen het weer en de locatie ook nog een belangrijke rol. Met dat soort dingen kun je behoorlijk de mist ingaan. Zo had ik laatst ergens een borrel waarvoor ik me - aangestoken door de eerste twee zonnestralen van het jaar - enthousiast zomers had gekleed. Ha, eindelijk kon die glitterhaltertop weer uit de kast! Ik dacht: het is toch binnen. Niet dus. Het was in een tent buiten. Waardoor ik de halve avond op het toilet heb doorgebracht, onder de handendroger. En voor wie er ook was: nee, ik was niet dronken. Nee, ik was niet aan het proberen te paaldansen. Ik omhelsde simpelweg de enige terraswarmer. Er waren soms namelijk - irritant genoeg - mensen die droge handen wilden.

 

Maar zelfs als je van tevoren voldoende bent ingelicht qua locatie, thema en temperatuur, kan het nog fout lopen. Bijvoorbeeld op een bruiloft, van iemand van het werk van manlief. Zonneklaar, zou je denken. Gewoon geen wit en niet opvallender dan de bruid en je zit gebakken.
 

 

Hakken
Ik had er zin in, dus flink uitgepakt. Soort van smoking met, wat ik noem, mijn restauranthakken eronder. Die noem ik zo omdat ik er in Maastricht niet op kan lopen. Want overal liggen kinderkopjes en ik wil niet huppend als een parkiet door de stad. Maar deze hakken zijn dus wel uiterst geschikt voor het traject auto-restaurantingang-tafeltje. Ik ben er 1.90 meter op. Manlief zei nog: ?Zou je dat wel doen?? 

Daar begreep ik niks van. Hij vindt me altijd juist zo leuk op hakken.

 

Direct bij het betreden van de feestzaal begreep ik het wel. De bruid, de bruidegom, plus iedereen van de respectievelijke families - ze waren allemaal ongeveer een meter vijftig. Het was bizar. Ik waande me in een film en ik wist ook welke. Op zo?n moment besef ik gelijk: geen druppel alcohol voor mij vanavond. Maar echt niet één glaasje. Want dan ga ik straks de vader van de bruid met ?Frodo? aanspreken en bij het bewonderen van de ring ?My precioussssssss? sissen.

 

Wat ik maar wil zeggen: mensen, for God's sake, wees duidelijk in wat je van me wilt op een feestje. Dan komt het allemaal goed. Help me gewoon een beetje. Want je hebt ook nog de foto?s achteraf, hè. Die zijn nog erger.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!