Stoephoer

Ik heb zonen. Geen dochters. Een hele zorg minder, vind ik zelf. Geen zorgen om prachtige dochters, die al het moois wat de natuur ze heeft toebedeeld graag delen met de rest van de wereld.
 

Vaak door middel van rokjes, wat eigenlijk geen rokjes zijn maar een soort brede riem, en truitjes die al wat ontluikt ook maar ternauwernood aan het oog onttrekken. Ik zou geen oog meer dichtdoen.
 

Sterker nog, mijn eerste reactie bij het zien van het minipiemeltje op de echo was: ?Godzijdank. Die kan alleen naar huis fietsen.? Tanja Groen, Julie en Melissa lagen me tenslotte nog vers in het geheugen. En mijn eigen uitspattingen ook. Ik maakte me vroeger op zoals ik dacht dat het mooi was. Dat mocht niet van mijn ouders, want zij dachten niet hetzelfde over mooi zijn als ik. Zij vonden vreemd genoeg dat een 14-jarige er niet bij hoeft te lopen alsof ze bij het Kabuki Theater werkt. Dus smeerde ik stiekem op school en waste het er voor het naar huis gaan weer vanaf.
 

Heks

Maar, zoals dat vaker gaat met karma dat je denkt te ontlopen - het kruist toch je pad. Ik heb geen dochters, maar wel een vrouwtjeskat, Heks. De grootste lellebel die er op Gods akker rondloopt. Ze komt uit het pension, waar ze zwanger was gedumpt en nooit meer is opgehaald. Ik ging voor een kleintje, die waren op, dus nam ik moeder zelf mee naar huis. Gezellig, dacht ik, ben ik niet meer de enige vrouw in de casa. Helaas, ze verafgoodt de mannen thuis en ik, tsja, ik ben alleen voor de voedselleverantie en word hoogstens getoleréérd. 

 

Waar een vorige poes het nog bonter maakte - die ging krols in de goot liggen en de ene na de andere kater mocht zijn gang gaan, er stond een rij tot aan de struiken - heeft Heks twee weken aan het kelderraam staan schreeuwen om haar prins. Ze vrat zich een weg door de kelderdeur en klauwde de specie aan stukken. Weg was ze. Als Nelson Mandela een krolse Heks bij zich had gehad op Robbeneiland, had hij daar geen 18 jaar gezeten, dat geef ik je op een briefje. Wat dat beest in haar kop heeft, heeft ze in haar kont. En in haar buik. Want twee weken en veel tranen onzerzijds later, kwam ze terug naar huis gestrompeld. Afgeragd, vol korsten en zwanger. 
 

 

Lonken
Een hele liefdevolle moeder, maar manieren heeft ze haar kinderen nooit bijgebracht. Dat deed Siamees Sesam, de Ollie B. Bommel onder de katten. Na een dag geschokt te hebben gadegeslagen hoe de miniheksen tekeer gingen, vond ?ie het welletjes. Hij sleurde ze naar de kattenbak - ?nee, híer is je wc? - en lelde ze om hun oren als ze te wild waren. Hij voedde zijn koekoeksjongen op terwijl moeders alweer aan de wandel was. Zie je wel, die mannetjes, je hebt er geen kind aan.

 

Een sterilisatie bood enig soelaas en wat meer rust in de tent. Al kan ze, ondanks haar inmiddels hoge leeftijd, het lonken niet laten. Elk jaar keert ze een keer terug naar haar oude liefde, de vader van haar tweede leg. Ze heeft het nodig, die uitspatting. Terwijl het hele gezin zich nagelbijtend afvraagt of ze nog leeft, gaat ze een paar dagen flink aan de gang om daarna weer afgeragd, vol korsten en met rust in het poezenhoofd terug te komen. Kan ze er weer een paar seizoenen tegenaan. Tot de volgende keer.

 

En ik, ik ben telkens weer gek van de zenuwen. Ik wil dat geschifte beest nog heel veel seizoenen bij me hebben, maar ze deelt nog steeds te graag wat de natuur haar toebedeeld heeft.

 

Ik heb twee zonen, en een zorgenkind.