Mama to be: Het grote loslaten

Vandaag las ik op Facebook een post van een teleurgestelde moeder. Haar kind was als enige uit de klas niet uitgenodigd voor een feestje. ?Auw!?, dacht mijn bijnamoederhart. Dat kan over een jaar of vier ook mijn kind zijn. 

 

Feestjes 

Er zat vroeger ook zo?n meisje in mijn klas. Alle meisjes werden uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes, behalve zij. Als reden werd aangevoerd dat het meisje zelf ook geen verjaardagsfeestje vierde. Alsof het kind er wat aan kon doen dat haar ouders dat niet organiseerden. De werkelijke reden was bovendien dat het meisje uit een achterstandsgezin kwam en dat ouders van kinderen uit de klas haar niet in huis wilden hebben. Ik mocht van mijn ouders wel een feestje geven. Alleen als ik het desbetreffende meisje ook uitnodigde. Enkele jaren terug kwam ik haar tegen op een station, vlakbij het dorp waar we samen opgroeiden. Ze bedankte me voor alle feestjes waarop zij welkom was en of ik dat ook even tegen mijn ouders wilde zeggen. 
 

 

Babymoltons wassen

Tijdens mijn zwangerschap komen dat soort posts op Facebook toch net even wat anders binnen. Ik ben erachter gekomen dat de laatste fase van mijn zwangerschap te herkennen is aan een paar factoren. De eerste is het grote terugtrekken. Ik cocoon wat af tijdens mijn verlof. Ik ben bezig met het wassen van babymoltons, het soppen van kastjes en ramen en het kopen van de ?allerlaatste dingetjes?. Een afspraak met mijn uitgeverij vandaag was een prettig, doch flink evenement. Helemaal naar Amsterdam! 
 

Het tweede punt is ongeduld. Mijn man moet doen wat ik zeg. Meteen. Er moet nog een spiegel worden opgehangen boven de commode en dat kan morgen echt niet meer. En de bankrekening voor de baby moet ook echt deze week geregeld. Ik begrijp niet waarom hij zo relaxed blijft. 

 

Het laatste issue is dus het ?wat-als?-scenario dat steeds door mijn hoofd maalt. Wat nou als ik de kraamhulp een kreng vind? En wat doen we als de baby niet wil drinken? Hoe moet je eigenlijk zo?n klein bedje opmaken? Heb ik dat wel goed gedaan? En wat nou als de baby op de kinderopvang een knikker in zijn mond stopt? En wat doen we als ons kind straks als enige niet wordt uitgenodigd op een partijtje? Hoe kan ik ons kind overal voor behoeden?
 

 

Loslaten

De grap is natuurlijk dat ik al die wat-alsjes mag loslaten. Nee, je kunt je kind niet overal voor behoeden. Een kind gaat een keer keihard vallen, wordt uitgescholden of geslagen op het schoolplein en krijgt een bitch van een gymjuf waar hij bang voor is. Mensen zullen niet altijd zo omgaan met ons kind zoals ik dat graag zou willen. Het kind is misschien net niet goed genoeg voor ballet, of wordt met de voetbal keihard tegen zijn schenen getrapt. Ons kind gaat liefdesverdriet krijgen, wordt afgewezen voor sollicitaties en vindt misschien nooit een uitgever voor zijn prachtige literaire werken. 

Ons kind gaat leven. 

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze is net getrouwd en zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.