Mama to be: De laatste loodjes

Nog even en ik heb verlof. Nog een halve dag en ik mag thuisblijven om uit te rusten. Om me voor te bereiden op iets groots. En ik ben er klaar mee. Ik wil niet meer op mijn bureaustoel zitten. Ik wil naar huis.
 

Psycho kraamhulp

Eigenlijk dacht ik dat het niets voor mij zou zijn. Vermoeid zijn. Slecht slapen. Bizarre nachtmerries hebben over een psycho kraamhulp die ik ineens grijnzend achter me in de spiegel zie staan. Rugpijn, steken in mijn zij en een hoofd vol watten. Ik dacht altijd dat vrouwen met zwangerschapsverlof een luilekkerleventje hadden. Lekker chillen op de bank en Gooische Vrouwen kijken. Chocola binnen handbereik. Een man die voor ze rent. Nu voel ik dat het niet zomaar is verzonnen. Ik voel het overal in mijn lichaam. 
 

 

De grote voorbereiding

Ik probeer me voor te bereiden door naar verschrikkelijke vaginale bevallingen op YouTube te kijken. Ik bereid me voor op het bloed, de pijn en het afzien. Ik heb vijf keer de vierdaagse gelopen en nog een paar andere extreem lange wandeltochten. Misschien is het daar een klein beetje mee te vergelijken. Doorzetten. Lijden. Janken als een klein kind. En daarna de feestelijke medaille. In dit geval een blakende baby. Bezorgd vraag ik me af hoe ik dat moet gaan flikken als ik nu al bijna van mijn stoel val van vermoeidheid. Intussen kijk ik naar BNN. Twee mannelijke presentatoren willen voelen hoe het is om weeën op te vangen. Ze gillen alsof ze worden afgeslacht. Eén van hen haakt af. Die optie is er voor mij straks niet bij. Er is nog nooit een kind blijven zitten. 

Jaloezie

"Wat ga je eigenlijk allemaal doen in die weken dat je vrij bent?", vroeg mijn zwager jaloers. "Gewoon lekker op de bank zitten zeker?" 

Ik zou niets liever willen, maar mijn hoofd zit vol met dingen die nog moeten gebeuren. Het hele huis moet brandend schoon. Elke dag moet ik van mezelf  een ruimte van plafond tot plint onder handen nemen. Verder heb ik lunchafspraken met vriendinnen. Een afspraak met mijn uitgeverij waar ik niet onderuit wil. Ik wil een buikschildering laten maken samen met een zwangere vriendin. Mijn ouders komen op de koffie. Maar heel stiekem duik ik het liefst in bed. Wekenlang vooruit slapen terwijl de baby in mijn buik lekker verder groeit. 

Afscheid van de zwangerschap

Sommige vrouwen zijn niet alleen klaar met hun werk, maar ook met het zwanger zijn. Ze zijn benieuwd naar de baby, klaar met de dikke buik en alle kwaaltjes. Van mij hoeft de baby niet te vroeg te komen. Natuurlijk brand ik van nieuwsgierigheid naar die kleine trappelaar. Ik wil weten hoe de baby eruitziet. Of hij of zij gezond is. Op wie hij lijkt. Of hij de neus van mijn man heeft, of dat moeder natuur hem of haar dat bespaard heeft. Maar nu weet ik altijd waar mijn baby is. Alleen ik voel het getrappel. Straks moet ik hem of haar meteen met de wereld delen. Dan is mijn buik leeg, maar nog steeds blubberig en willen anderen mijn baby vasthouden. Ze hebben een mening over de naam, op wie hij of zij lijkt en of hij mooi of lelijk is. 

 

Blijf nog maar even lekker zitten, baby. Je hebt nog tijd genoeg om de wereld te ontdekken.  

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze is net getrouwd en zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.