Mama to be: Autorijden, zwangerschap en hersencellen

Natuurlijk mag je autorijden als je hoogzwanger bent. Als je hersencellen nog werken. Sowieso is het niet zo handig om je telefoon op te nemen terwijl je rijdt. Of door rood te karren. Ook niet als er politie achter je staat.  

 

Ik moest gewoon naar het ziekenhuis voor een controle. Mijn gordel paste nog best om mijn buik en mijn man zou op de fiets vanuit zijn werk komen. Geen vuiltje aan de lucht. Ik vertrok eigenlijk al iets te laat vanuit huis. Maar ja, we moesten toch altijd lang wachten bij de desbetreffende gynaecoloog. Die paar minuten maakten ook niet uit. 
 

 

Stop! Politie!
Toen ik net onderweg was, gebeurde het. Ik zag nog in mijn achteruitkijkspiegel dat er een politieauto naderde. Maar mijn hoogzwangere vriendin belde. Ik móest mijn mobiele telefoon wel opnemen. Met één hand graaide ik nog in mijn tas, op zoek naar het oortje. Ik kon het zo snel niet vinden. Mijn hart ging tekeer. Zou ze de baby al hebben? Ik pakte mijn telefoon op en duwde het toestel in mijn sjaal. Zo zou de politie vast niets zien. Ik stond stil bellend voor een verkeerslicht, met de politie vlak achter me. 

?Met Aefke?, fluisterde ik. Alsof het scheelde dat ik mijn stem dempte. 

Ineens schakelde mijn brein zich uit. Ik trok gewoon op, reed door rood en realiseerde me niet eens wat ik aan het doen was. ?Ik bel je zo terug?, zei ik tegen mijn vriendin. ?Er zit politie achter me.?

De zwaailichten knipperden me inmiddels vrolijk tegemoet. STOP! POLITIE!

Ik zette mijn auto aan de kant van de weg en zag hoe een agent uit de wagen stapte. Ik liet mijn telefoon uit mijn handen vallen alsof het een wapen was en maakte een hulpeloos gebaar met mijn handen. Daarna deed ik mijn raam open om de dialoog aan te gaan met de politieman.

?Wat gebeurde er allemaal?? vroeg hij.

?Ik ben zwanger??, stamelde ik en wees op mijn buik. ?Ik moet naar het ziekenhuis en mijn vriendin belde? ik moest echt opnemen want zij is ook hoogzwanger??

Volgens mij grinnikte hij. Of ik moest me wel sterk vergissen. 

?Ik stond achter u en dacht echt? waarom? Het was rood.? 

?Ja, sorry?, zei ik. Mijn hart bonkte en de baby ook. Volgens mij lag die kleine aap bijna in een stuit van het lachen. Als vanzelf rolde er een traan over mijn wangen. Wat een onverantwoordelijke moeder. 

?Naar welk ziekenhuis moet je?? vroeg hij. 

?Naar het WKZ?, zei ik zacht.

?Rijd voorzichtig. En sterkte!? sloot hij het gesprek af. 

?Bedankt?, fluisterde ik. 
 

 

Toen ik twintig minuten te laat en nogal hysterisch in het ziekenhuis aankwam, biechtte ik mijn man meteen op wat er was gebeurd. Hij lachte niet meteen. 

?Het lijkt me beter dat je niet meer rijdt?, concludeerde hij. ?Levensgevaarlijk. Je hebt ook een kind bij je.?

Mijn bloeddruk bleek bij de controle iets hoger te zijn dan de vorige keer. Volgens de gynaecoloog heel normaal aan het eind van de zwangerschap. Mijn man en ik keken elkaar veelbetekenend aan. 

?En de baby maakt het heel goed!? zei ze enthousiast. ?Uitstekend!?

Die had inderdaad de ochtend van zijn ongeboren leven gehad. 

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze is net getrouwd en zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.