Mama to be: My big bellypainting

Via Facebook kwam ik een oud-collega tegen. Tijdens mijn studie werkten we samen. Inmiddels werk ik op kantoor en zij schildert: onder andere zwangere buiken. ?Als ik ooit zwanger ben, wil ik een bellypaint van jou!?, riep ik vorig jaar.

 

Twee zwangere buiken

?Zou jij het leuk vinden om tijdens ons verlof een bellypaint te laten maken?? vroeg ik mijn drie dagen eerder uitgerekende vriendin. 

?Dat lijkt me? hysterisch?, zuchtte ze gelukzalig terwijl ze over haar buik wreef. ?Niets liever dan dat.? 

Daarom stapten we afgelopen week hoogzwanger in de auto en reisden we helemaal naar de Achterhoek. Voor een bellypaint en een serieuze fotoshoot van onze beschilderde buiken. De kofferbak volgestouwd met kleding. Hippe hoeden, prachtige schoenen en stoere overhemden van onze mannen die we die middag zouden gebruiken voor de shoot. Vooraf hadden we de schilderes onze plaatjes gemaild die er op onze lichamen moesten komen. Ik koos voor een tekening  die mijn zwager had gemaakt. Deze had het geboortekaartje niet gehaald, maar zo hoefde ik deze darling niet compleet te killen. 
 

Twee uur op een klapstoeltje

Eerder die week had ik schilderes Yvonne nogal paniekerig opgebeld. Ik had pijn in mijn rug en was bang dat ik twee uur op een klapstoeltje moest zitten. ?Nee hoor?, lachte ze. ?De painting is gewoon bij mij thuis. Je mag zitten, staan, op de bank liggen en ik kan jullie ook om en om doen.? 

Een uur na de afgesproken tijd - voordeel van file is dat je nog langer kunt kletsen - arriveerden we op de plek waar we eindelijk onze big bellypaints zouden krijgen. Een warm ontvangst met chocoladesoesjes, augurken en thee. Terwijl we thee dronken, augurken aten en serieuze gesprekken voerden over borstvoeding, flesjes, 24 uur indalingsweeën en 2 centimeter ontsluiting, handige plastic bakjes van de HEMA waarin je voeding kunt meenemen en de lelijkste kindernamen, schilderde Yvonne sierlijk onze buiken vol. Een paar uur later stonden we trots voor de spiegel te paraderen. De paintings waren mooier dan we hadden gedacht. Yvonne poederde nog even een coating over de schildering, we trokken een shirt over onze belly?s aan en vertrokken naar de fotograaf. 

 

Op de tocht op onmogelijke schoenen

Het nadeel van witte kleding is dat het nogal besmettelijk is. En als je dan ook nog hoogzwanger op onmogelijke schoenen rondloopt, heb je wel iemand nodig die je af en toe opvangt. Aan het eind van de shoot zat mijn witte kleding - waaronder het overhemd van mijn man - onder de paarse metallic verf. Maar de foto?s zijn ongetwijfeld legendarisch mooi geworden. De fotograaf Adri manoeuvreerde zich in de meest bizarre posities om onze buiken zo fraai mogelijk voor zijn lens te krijgen en Yvonne ontpopte zich intussen als een ware styliste. We werden als echte modellen van locatie naar locatie gereden voor een fotoshoot in het landelijke buitengebied van Eibergen. De ogen van mijn vriendin glommen toen we de grote auto van Adri in werden geloodst. ?Dit heb ik altijd al gewild?, fluisterde ze. ?Rondgereden worden als een duurbetaald model.? 
 

Nadat we zeker een kwartier buiten in onze blote buiken op de tocht hadden gestaan en we weer op de leren achterbank ploften, zuchtten en klaagden we. 

?Ik zie er toch maar vanaf, van zo?n modellencarrière?, zei mijn vrienden. ?En ik heb de baby niet meer gevoeld sinds we buiten zijn.?  

Paarse lakens

Met onze baby?s kwam het weer helemaal goed toen we opgewarmd waren. Omdat ik die avond nog geen afscheid van mijn bellypaint kon nemen, besloot ik deze erop te laten zitten toen ik in bed stapte. De volgende ochtend had ik dan wel paarse lakens in plaats van krakend witte, maar ik had wel een bijzonder leuke dag gehad. Bovendien was zowel het beddengoed als de witte kleding na een wasmachinebeurt weer zo wit als sneeuw. 

 

Het was een geweldig idee om onze zwangerschap op deze manier te laten vastleggen, hoewel we een modellencarrière waarschijnlijk wel op onze buik kunnen schrijven.  

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze is net getrouwd en zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.