Hij is er. Tijl Frederik.

Ik schuifelde voor het eerst de woonkamer in. Ruim een week ben ik nauwelijks van mijn kinds zijde afgeweken. Als een leeuwin zat ik bovenop hem. Eindelijk is hij er. Tijl Frederik. Onze zoon. 
 

Vorige week zaterdag werd ik, met dikke buik en al, opgenomen in het ziekenhuis om de bevalling in te leiden. “Jullie moeten niet denken dat jullie vanavond met de baby in de armen naar huis gaan”, zei de verpleegkundige. Toen lachte ik nog. Dat wist ik ook heus wel. Maar hallo. Wist ik veel hoelang het zou kunnen duren voordat een baarmoeder ‘gerijpt’ is en hoeveel pijn die k**onderzoeken doen. Op zondagochtend was er nog steeds niets gebeurd en mocht ik opnieuw een ballonkatheter. En dat is geen feestelijk ballonnetje, dat weet ik inmiddels heel goed. Mijn baarmoeder beschermde mijn zoon met hand en tand en wilde niet loslaten. Op maandagochtend was er nog geen millimeter beweging in gekomen, al hadden we er een luchtballon in losgelaten. Andere procedure, andere artsen, gefrunnik en gepruts aan mijn lijf en oh, wat voelde ik me niet sexy met mijn kersverse man naast me. Het was nog steeds rustig. Stilte voor de weeënstorm. 
 

 

Weeëninfuus en keizersnede
En op maandagavond mocht ik dan eindelijk aan het weeëninfuus. We waren er bijna blij mee. Om de vijftien minuten werden de weeën opgepompt tot ongeëvenaarde hoogten. Ik dacht dat ik wel tegen pijn kon. Met de Vierdaagse van Nijmegen heb ik ook genoeg pijn gehad en endometriose is ook geen feest. Maar dit infuus was een waar martelwerktuig. Ik wilde een ruggenprik!
“Ook stilzitten tijdens een wee”, was het advies van de anesthesist. Trillend als een rietje liet ik haar haar werk doen terwijl ik stilletjes een pijngolf wegpufte. Ik wilde niet verlamd raken voor de rest van mijn leven. Middenin de nacht werd mijn ontsluiting nog even gecontroleerd. 

“We zijn niks opgeschoten”, besloot de verloskundige. “We gaan een keizersnede doen.” 
 

 

Geboorte
En zo werd onze zoon diezelfde nacht boven een blauw laken gehouden. Voor degenen die denken dat het lekker makkelijk is, zo’n keizersnede… dat valt best mee. Ik voel me uit elkaar getrokken en afgepeigerd. De scherpe pijn bij elke beweging die ik maak trekt door mijn hele buik. Bovendien hoorde ik altijd van vrouwen dat ze de gruwelijke pijn van de weeën niet meer terug kunnen halen. Dat geldt niet voor mij. Ik weet nog precies hoe en waar ik het voelde en hoe ik schrok van de intense pijn door mijn lijf. Ik ben het niet vergeten. Het is gewoon dat het in het grote niet valt. Het kleine, levende wezentje dat ons vanaf het eerste moment recht aankeek met zijn mooie oogjes, alsof hij wilde zeggen: “Aha, jullie zijn dus mijn ouders. We moeten eerst maar eens even zien of we het met elkaar kunnen vinden.” 
 

De allesoverheersende liefde voor je eigen kind is overweldigend. De niet te onderdrukken impuls om hem te willen beschermen, koesteren en te verzorgen. Dat je zo belachelijk veel van iemand houdt die je niet kent en waarvoor je zoveel pijn hebt geleden. Ik zou de hele bevalling met liefde weer overdoen. 
 

Welkom in ons leven, Tijl!  

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!