De ?W? van wakker worden

Ik wilde een stukje schrijven over het Koningslied. Doe ik toch maar niet, omdat anderen dat al eerder en beter gedaan hebben, en sowieso omdat niemand weet hoe het nu zit. Wel/niet, wel/niet, wat is het nou? Iets anders hield me trouwens ook meer bezig, maar daarover later.

 

Maar vooruit, één grapje over dat wanstaltige gedrocht  wil ik jullie niet onthouden:
 

 

Ik heb ?m geretweet omdat ik het heel grappig vond. Er circuleerden er wel meer die ietwat, zeg maar, feller van toon waren. Nu blijkt achteraf dat alle commotie die arme John Ewbank wat teveel is geworden; hij wilde het lied terugtrekken. Beetje overgevoelig en lange-tenen-achtig, maar goed, ook daarover later. Terug naar de foto, iedereen snapt dat dit natuurlijk geen foto van bij John voor de deur is. Het is een foto uit Boston. Het is een goed bruggetje om bij het onderwerp uit te komen waar ik naartoe wil.

 

Boston
Want terwijl iedereen hier over elkaar heen buitelde in de opwinding over het Lied, was er, ohja, elders in de wereld ook nog een akkefietje aan de gang. Iets met een paar bommen en veel verloren ledematen. Dat sneeuwde toch een beetje onder, te midden van al dat tumult hier in het centrum van de wereld.

 

Daar, in Boston, was de jacht geopend op de daders van de aanslag. Er waren beelden, maar 'ondanks gezichtsherkenningssoftware slaagde de FBI er niet in de beelden te koppelen aan namen die voorkomen in de databestanden van overheidsinstanties die rijbewijzen, paspoorten en visa uitgeven of mensen arresteren. Dat was de reden om de beelden vrij te geven in de hoop dat het publiek de mannen zou herkennen.' Dat gebeurde ook. 

Een meisje dacht dat zij haar oud-klasgenoot, Sunil Tripathi, herkende. Dat bericht werd op Twitter door iedereen overgenomen. Sunil is een student van 22 jaar en sinds een maand vermist. Opeens was #SunilTripathi worldwide trending. Behalve hier overigens, hier was #Koningslied trending.
 

 

Terrorist
Zelfs grote nieuwsstations als ABC, NBC en Fox brachten het als nieuws. Zonder degelijke factcheck. Sunil Tripathi was een terrorist. 
 

Dat moet verschrikkelijk voor zijn ouders zijn geweest. Stel je eens voor: eerst wordt je kind vermist, het ergste wat je als ouder kunt overkomen. Je probeert van alles. Je start een zoektocht op social media, je maakt een Facebook-pagina aan over zijn vermissing. Je hebt hoop. Dan komt er nieuws. Over je zoon. En wat voor nieuws. Je zoon is America?s most wanted. Enemy of the state. De Facebook-pagina moet je sluiten, omdat daar binnen no time zoveel hatemessages op staan met wat er het liefst met je zoon moet gebeuren. Om met de voor John Ewbank bedoelde woorden te spreken: zelfs de hoogste paal is niet goed genoeg voor hem. Maar Sunil moest ook gevild, gevierendeeld en in de fik gestoken worden.
 

Daar sta je dan met al je goeie manieren en je verdriet. En als blijkt dat je zoon onschuldig is, dat twee anderen erachter zitten, is dat maar een schrale troost. Want je kind, dat is nog steeds weg. De ouders en familie van Sunil Tripathi hadden, zo zou je het kunnen zeggen, hun dag niet. Ze hadden een kútdag. En maand.
 

 

Het leed van John
Maar dat valt natuurlijk in het niet bij al het leed wat John Ewbank is aangedaan. Dié had pas een kutdag. Want zijn liedje werd neergesabeld. Hij kreeg haatboodschappen. Hij keek om zich heen, en niemand bleek met hem mee te lopen. Nou tsjonge, dan trék je mensen mee, en ga je geen boosje zitten hebben, zoals nu, totdat anderen jóu weer meetrekken. Ik ga hier niet meer oordelen over die draak van een liedtekst, die is al vreselijk genoeg. Maar John, in één ding ben ik het met je eens: de 'W' van wakker worden. Dat moet je doen. En dan eet je maar stamppot, maar hou op met stampvoeten als een klein kind. Maak je kutmelodie, maar blijf dan ook achter dat muzikale kindje staan. Behoed het voor de storm. Bescherm het tegen alles wat komt. Door de regen en de wind. Toon wat ruggegraat. Want er zijn ergere dingen.

In de 'W' van wereld. En dat zeg ik je met twee middelvingers in de lucht.

 

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.