De hangouderen van tegenwoordig

De samenleving verhuftert, lezen we steeds meer. En dat zou met name de schuld zijn van de jongste generatie. Ben ik het niet mee eens. Die rond-de-zestigjarigen, die zijn het ergst.

 

Voordat ik weer gedoe krijg: nee, ik wil niet de hele babyboomgeneratie over één kam scheren. Er zitten ook hele lieve, leuke en vriendelijke tussen. Maar feit is, dat me wel is opgevallen hoezeer het gros van die generatie in de waan leeft dat wereld van hun is. Buiten de dingen die ik van anderen hoor en signaleer, hier ter illustratie een voorbeeldje van wat mij overkwam.

 

Locatie: een vliegtuig. Mijn jongste zoon is altijd reisziek. Er is eigenlijk bijna geen vliegveld in Europa wat ?ie niet ondergekotst heeft. Het komt altijd direct vóór, of direct na de vliegreis opzetten. Deze ene keer, echter, begon het in het vliegtuig. Het stond wel al aan de grond, alleen het ontboarden - of hoe zeg je dat - duurde een tijd vanwege oponthoud met iemand voorin. Iedereen stond al. Wij ook. Ineens liep Jongste groen aan. Dan weet ik: ik moet nú naar buiten, want zo?n spuugzakje werkt niet.
 

Daar wordt-ie hard van
?Sorry?mijn zoon is erg misselijk. Mag ik even langs? dank u... dank u.?
De menigte scheidde zich als ware het de Rode Zee en wij Mozes. Tot ik, boem, tegen een man opliep. Jaartje of zestig, verweerde kop maar niet op de stoere manier, geschoren blokkapsel. Bijpassende onderdanig kijkende vrouw. Demonstratief plaatst hij zijn arm op de tegenoverliggende stoel, op deze manier de doorgang versperrend. Ik verzocht of hij zo vriendelijk wilde zijn even aan de kant te gaan, aangezien de situatie daarom vroeg. 

?Ik zie niet in waarom. Wacht maar gewoon op je beurt. Daar worden die kinderen hard van. Die generatie van nu heeft geen ruggengraat meer.?

Kijk, daar kan ik met mijn verstand niet bij. De aanleiding is erg simpel - een ziek kind - maar dat is blijkbaar reden om mij met ?je? aan te spreken terwijl ik ?u? zeg, zich ongevraagd te bemoeien met mijn opvoeding en mijn zoon en zijn generatie in één moeite door te classificeren als watjes. Dan word ik pissig. Ik kreeg agressieve gedachten, maar besloot daar niet aan toe te geven want: slecht voorbeeld en nu had ik het morele gelijk tenminste nog aan mijn kant. Maar dat betekende niet dat ik me nog langer verplicht voelde vriendelijk te blijven, en het vousvoyeren was ik ook al voorbij. Jongste was ondertussen van groen naar grijs gegaan in zijn gezicht. Dus.
 

?Zeg, oude man, luister. Ik schat dat je ongeveer dertig seconden hebt om aan de kant te gaan. Anders maak je een hele grote kans bedolven te worden onder het ontbijt van vanmorgen... En ohja - dit tegen mijn zoon - ?Schatje, mik dus maar zoveel mogelijk op deze meneer hier.?

Morrend schoof hij. Maar hé, ík was fout, hè.

 

Kutmarokkanen en hangjongeren
En het gekke is, dat gebeurt me dus nóóit bij de zogenaamde kutmarokkanen of groepjes hangjongeren, de groepen die bekend zouden staan om dit soort provocaties. Die laten me gewoon passeren of helpen zelfs. Nooit gedoe mee. Kijk, ik kom echt niet zomaar tot zo?n conclusie. Ik hoor het ook van anderen: die hangouderen, dát is pas een plaag. Vinden dat ze eigenhandig de wereld weer opgebouwd hebben na de oorlog en dus normen en waarden hebben die hoogstaander zijn dan die van de nozems van tegenwoordig.
 

 

Het lijkt wel alsof deze generatie van babyboomers, ondanks dat ze in welvaart zijn opgegroeid en toch de losse jaren '60 en '70 hebben beleefd, voortdurend op het oorlogspad zijn. Op straat de volle breedte innemend, iedereen aan de kant rammend die het waagt zich in hun route te bevinden, in de supermarkt met het karretje als wapen. Niet op een leuke manier, zoals bij Benidorm Bastards, maar met een soort van overassertiviteit die geboren lijkt uit verzuring. Die ?jeugd van tegenwoordig?, de 15- tot 20-jarigen, is positief ingesteld, bereid hard te werken voor wat ze willen, hebben goede manieren, maar nee, géén automatisch ontzag op grond van leeftijd. Respect, dat moet je verdienen vinden ze. Niks mis mee. 

 

Dus, beste babyboomers, lach eens wat meer. Luister eens op een open manier naar generatie X, Y en Z. Dan krijg je dat ook terug. Wordt die wereld, waarop je nog even mag rondlopen, ook voor jezelf een stukje gezelliger.