Donor zijn: Ja of nee?

Nog steeds is er een ernstig tekort aan orgaandonoren in Nederland. Maar wat als je er principieel op tegen bent en écht geen donor wilt zijn? Hoe maak je die beslissing? Twee vrouwen vertellen.

 

Het worden van orgaandonor is voor veel mensen een beslissing die erg gevoelig ligt. Vaak is het een geloofskwestie. Maar wat doe je, als je in het ziekenhuis ligt en zélf een orgaan nodig hebt, omdat je anders zeker komt te overlijden? Zet je dan je principes opzij? Maar is dat wel eerlijk? Zou niet iedereen donor moeten zijn? 

 

Nee

Marijke (27) is één van de dames die fel tegen het donorschap is. "Zelf zou ik ook geen donornier, -hart of wat dan ook willen", geeft ze aan. "Zo heeft God het niet bedoeld. Je lichaam is het enige dat er hier op aarde nog is, als je komt te overlijden. Ik wil niet dat er dan in gesneden wordt, dat zie ik als verminking. Ik vind het dan ook echt belachelijk dat er soms gepraat wordt over het verplicht stellen van het donorschap, dat mensen automatisch donor zijn, tenzij ze anders aangeven. Ben ik niet de baas over mijn eigen lichaam?"

"Ik zou het daarnaast ook erg raar vinden om met een orgaan van een ander rond te lopen, zeker als diegene ook nog leeft, in het geval van bijvoorbeeld een nier. Ik heb het idee dat je lichaam daar nooit helemaal aan zou kunnen wennen. Ik heb zelfs weleens verhalen gehoord dat organen afgestoten werden. Dan ben je, lijkt mij, nóg verder van huis."

 

"Wat er ook gebeurt, het is de bedoeling van God geweest. Als jij ernstig ziek wordt en je lichaam kan niet met behulp van medicijnen genezen, dan moet het blijkbaar zo zijn. Ik snap niet dat de medische wetenschap inmiddels zó ver gaat, dat lichamen van anderen daarvoor gebruikt moeten worden. Tegen preventie ben ik absoluut niet, ik heb dan ook geen goed woord over voor mensen in de bible belt die hun kinderen niet laten inenten, maar eens houdt het op. Hoe ver wil de wetenschap gaan?"

Ja

Laura (29) denkt hier anders over. Haar moeder is nog in leven dankzij een donorhart. "Het klinkt krom, maar wij hebben ontzettend veel geluk gehad dat er een persoon is overleden op het moment dat mijn moeder een nieuw hart nodig had. Ze had al langere tijd last van hartritmestoornissen en had vaak niet genoeg zuurstof. Haar hart werkte niet meer zoals het hoorde en na een paar jaar aanmodderen kwam ze in het ziekenhuis terecht. De artsen gaven toen al aan dat een nieuw hart uiteindelijk nodig zou zijn, maar het heeft nog bijna drie jaar geduurd voor ze er één kreeg. Ik besef me dat dat zelfs nog vrij snel is."

 

"Ik was al donor, maar sinds deze gebeurtenissen ben ik me ervan bewust dat het letterlijk een verschil is van leven of dood. Er sterven zo veel mensen in Nederland die hun organen nooit meer zullen gebruiken. Waarom heeft het dan nog zo lang moeten duren voor mijn moeder geholpen kon worden? Ik ben de persoon van wie het hart is geweest ontzettend dankbaar, als ik zijn of haar familie iets mee zou willen geven is het dat wel. Hij of zij heeft een heldendaad verricht door alleen maar een donorformulier in te vullen. Mensen beseffen volgens mij niet hoeveel dat betekent."

"Ik vind dat iedereen, mits gezond, donor zou moeten zijn. Het is toch geweldig dat de medische wereld inmiddels zo ver is dat mensen op deze manier geholpen kunnen worden? Bovendien zou iedereen, als de mogelijkheid zich voordoet, een donororgaan accepteren. Sta je eenmaal voor de keuze, overlijden of verder leven met een orgaan van een ander, dan maak je mij niet wijs dat je jezelf maar dood laat gaan. Ik word er soms zelfs een beetje kwaad van, als mensen dat zeggen. Had mijn moeder dat dan maar moeten doen, had ze maar moeten overlijden, gewoon omdat ze nou eenmaal ziek was? Het leven is daar toch veel te mooi voor?"

 

Ben jij donor? Hoe kijk jij tegen mensen aan die hier anders over denken? En wat vind jij: zouden mensen automatisch donor moeten zijn, tenzij ze anders aangeven, of mag iedereen hier in beginsel zelf voor kiezen?