Ebru moet dood

Het is alweer even aan de gang: de commotie rondom Ebru Umar. Vrijheid van meningsuiting blijft een moeilijk te bevatten begrip waar velen hun hersenen niet altijd even zuiver op afgestemd lijken te krijgen.

 

Voor wie het allemaal niet meegekregen heeft; Ebru heeft een column in Metro besteed aan de nachtelijke gebedsoproepen in Turkije, waar ze gedeeltelijk woont. Die vindt ze storend. Dat mag ze vinden. Ikzelf vind alles storend wat me uit mijn slaap houdt, en ik heb mijn kinderen als getuigen. Die zijn sinds jonge leeftijd opvallend zelfredzaam ?s nachts. Slechts bij slagaderlijke bloedingen en/of botbreuken ben ik beschikbaar, om de simpele reden dat ik na een halve nachtrust overdag ook maar half gezellig ben.

Grappen over precaire onderwerpen

Ebru citeert een Turkse vriendin die een opmerking maakt over het aanbidden van Ataturk, zeg maar de Turkse Vader des Vaderlands. Keyword being: citeert. De strekking van het grapje dat ze aanhaalt zet ik weg in de categorie six feet under: zwarte humor over een delicaat onderwerp. Dezelfde categorie die je om de oren vloog tijdens de pedopriesterperikelen. Heel Facebook en Twitter stond vol met lollige foto?s van ongelukkig geplaatste headlines en grapjes over priesters. Daar konden we, ondanks het precaire onderwerp, best een beetje besmuikt om lachen. Niemand die de grappenmakers met de dood bedreigde, zelfs de slachtoffers van het misbruik niet. 

 

Doodsbedreigingen
Toch is de column van Ebru genoeg om een verbale diarree op gang te brengen waar de honden geen brood van lusten. Ze moet in haar kont geneukt worden in de Bijlmer (geen bewoner van dit stadsdeel die zich hierdoor aangesproken voelt, by the way? Hier wordt in de zucht om een punt te maken van niét mogen beledigen toch even een heel postcodegebied, nou ja, beledigd: als je iemand in zijn gat wil laten pakken moet je in de Bijlmer zijn), alle vormen van kanker komen voorbij en natuurlijk wordt het oudste beroep ter wereld er ook aan de haren bijgesleept. Maar de doodsbedreigingen spannen de kroon. Daar is echt over nagedacht, over hoe ze de pijp uit zou moeten. Helaas alleen daarover, want ik heb niet één serieus tegenargument gezien. Wel een hoop erbarmelijke spelfouten.
 

Even terug naar mijn jongens. Die leer ik dat ze hun punt moeten maken met argumenten, niet met volume. Als ze wat oververhit raken - het zijn toch puberjongens, hè - krijgen ze dat tot vervelens toe als mantra naar hun hoofd. Omdat ik een bloedhekel heb aan mensen die overwicht willen creëren met het wapen van de waarachtig machtelozen: schreeuwen en dreigen met geweld. Ik wil kerels in de wereld zetten die met tegenslag of tegengestelde meningen om kunnen gaan. Want dan vind ik iemand pas stoer. Schreeuwers en dreigers zie ik op niveautje kleuter: te weinig ontwikkeld.

 

Vrijheid van meningsuiting
Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Heel groot. En als je meningen - want dat zijn en blijven het, méningen - ziet die je niet aanstaan, kun je ook gewoon denken: die is knettergek. Of als je wat minder schouderophalend bezig wil zijn, dan reageer je met iets gefundeerds. Omdat je op die manier een debat aanzwengelt. Een debát, mensen, geen oorlog. We zijn geen holbewoners meer. Bedreigingen zijn nooit tegenmeningen, maar blijven bedreigingen.

 

Zullen we dat afspreken, lieve korte lontjes van Nederland? Eerst even tot tien tellen en dan nadenken? Want als meningen verboden moeten worden, dan leven we in een land waar we allemaal onze kop willen houden. Letterlijk en figuurlijk.

Foto: Metro