ZeMama: Twitterbaby
Deze week heeft iemand haar bevalling live getwitterd. Via #bevalling kon je volgen hoe het ging met de gebroken vliezen, de pijn, de weeën en uiteindelijk met het kindje. De reacties op dit initiatief verschillen. Van: ‘OMG!’, tot: ‘Leuk! Zo’n livebevalling!’. Ik denk dat ik liever tien uur een weeënstorm heb dan dat ik mijn bevalling deel met de wereld.
De pijn vergeten
Ik kan me bijna niets persoonlijkers voorstellen dan een bevalling. De pijn is allesoverheersend en zodra je je kind vasthoudt weet je dat je het allemaal niet voor niets hebt gedaan. Ik denk dat ik geen emotioneler moment in mijn leven heb meegemaakt dan dat.
“Als je je kind vasthoudt, ben je alles weer vergeten”, hoorde ik vaak om me heen. “Je kunt je die pijn niet meer herinneren.”
“Als je je kind vasthoudt, ben je alles weer vergeten”, hoorde ik vaak om me heen. “Je kunt je die pijn niet meer herinneren.”
Niets is minder waar. Ik kan me de indringende pijn nog zo voor de geest halen. Niet dat ik dat erg vind hoor. Ik vind het fijn om daaraan terug te denken. Het was een bijzondere periode waar ik lang naar heb uitgekeken.
Bevalling nummer 2
Natuurlijk ben ik me al volop aan het voorbereiden voor bevalling nummer 2. Ik ga naar zwangerschapsyoga, probeer voldoende te bewegen en een beetje in shape te blijven. Gezond eten, genoeg slapen en fit zijn. Want een kind op de wereld zetten is geen taak die je even tussen de soep en de aardappelen door doet.
En daarom zat ik laatst weer op het matje tussen allemaal zwangere dames.
“Is dit de eerste keer dat je zwangerschapsyoga doet?”, vroeg de yogadocente.
Ik vertelde dat ik het de eerste keer ook gedaan had en dat dat goed was bevallen.
“Heb je er wat aan gehad, tijdens je bevalling?”
“Nee, dat niet.”
Iedereen lachte. Maar het was waarheid. Ik had er niets aan, maar ik vind het wel prettig om me fysiek voor te bereiden op al het lichamelijke geweld dat me te wachten staat.
#Baby2
De bevalling van baby twee ga ik niet twitteren. Ik zet er niets over op Facebook, ik plaats geen foto’s op Instagram en ik beloof dat ik geen foto van mijn placenta maak en die ergens ga publiceren. Als ik mijn slijmprop ben verloren maak ik dat ook niet wereldkundig. Ik zet het niet eens op de app naar mijn zus. Zodra het broertje of zusje van Tijl er is, laat ik het uiteindelijk echt wel weten.
Maar mijn bevalling houd ik even privé.
Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!
Aefke is onze ZeMama- columniste. Ze is getrouwd en sinds maart 2013 moeder van Tijl. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft Tijl later niet zijn bord leeg te eten. Ze hoopt wel dat Tijl later net zo dol is op ‘boekjes’ zoals ze dat zelf is.
Aefke is meer dan alleen moeder. Ze heeft in september 2012 een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren’. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sociale media, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.