Ons Soort Loeders: Verse moeders

De geboortekaartjes van Parelien, Tamme en Botter en van baby’s met wat makkelijker te onthouden namen, hangen al weken aan een waslijn in de woonkamer. Wat keek ik uit naar de terugkommiddag. 

 

Nu is het zover. We zitten met alle vrouwen van de pufcursus in café Buurten, want dat is zo kindvriendelijk. Niet dat onze koters veel aan die speelhoek hebben: ze zijn nog wormvormig en comateus. Iedereen van deze groep heeft inmiddels een kind afgeleverd op deze wereld. Mijn lotgenoten zijn onherkenbaar. De trotse uitstraling heeft plaats gemaakt voor volwassen berusting. Dit zijn geen kekke meiden meer met een ‘hippe accessoire’ in hun buik, maar vrouwen met bloeddoorlopen ogen en bleke snoeten. 

 

All-inclusive op Ibiza

Ik zie meteen welke twee vrouwen er wel fleurig bij zitten. Het zijn de draagmoeder en haar zus. De moeder was nog fit, fris en fruitig toen ze de baby in haar armen kreeg. De draagmoeder heeft na de bevalling twee weken geslapen en daarna op Ibiza rondgehangen met een vriendin, all-inclusive, betaald door de wensouders (= minste dat ze konden doen). Hoewel eerder de morele afkeuring voelbaar was (“ik zou het nooit kunnen hoor, een kindje uit mijn buik weggeven”), zijn we nu stikjaloers. Misschien toch eens Tep peilen, voor als we een tweede willen. 
 

Na wat kirrend baby’s kijken (ze lijken écht allemaal op elkaar) en gewichten vergelijken, opent juf Gonnie het rondje. De verhalen buitelen over elkaar heen. Tangen, vacuümpompen, losbandige bloedingen, en een gynaecoloog met een burn-out: “Ik kan godverdomme geen kut meer zien”, had hij door de gang geroepen. 
 

 

Diploma ‘Thuisgeboren’

Kaat zegt: “Waarom accepteren wij die helse pijnen eigenlijk? Ik eis volgende keer een ruggenprik.” De juf krijg geen kans om te reageren want er is alweer een andere kraamvrouw aan het woord over haar placenta die niet losliet. Een puisterige arts-assistent was er aan gaan trekken, terwijl hij zijn voet tegen het bed afzette.

Dan neemt een Machteld het woord. “Als ik het allemaal zo hoor, ben ik de enige die thuis bevallen is.” Ze kijkt er intens tevreden bij. “Ik heb het helemaal vanuit mijn eigen kracht gedaan.” Ze laat een soort diploma zien: Thuisgeboren! staat er op, en daaronder de naam van haar zoon. Ze gloeit van trots. “Mijn oudste scharrelde gewoon rond tijdens de bevalling. Ik ging in bad en daarna liep het allemaal van een leien dakje. Heel huiselijk allemaal.” 

 

Sommige vrouwen schuifelen onrustig op hun stoel. Kaat kan zich niet inhouden en zegt chagrijnig: “Moeten we nu gaan klappen ofzo? Wat heb jij precies zo goed gedaan dan? Zaten wij soms allemaal een beetje te spijbelen waardoor we in het ziekenhuis belandden? Wat een flauwekul. Je hebt gewoon geluk gehad. Het is net zoiets als trots zijn op je goeie figuur terwijl je alles kunt eten.” 

Zelfs juf Muesli zit eindelijk met haar bek vol tanden. 

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders.