Ons Soort Loeders: Populair Meisje

In het lokaal vol ongeleide projectieltjes, zie je het meteen: Amalina staat op nummer één. De kleren, het loopje, de zoete Benetton-meisjes die aan haar plakken. En haar paps ligt goed bij de moeders.

 

Dat kwam zo: op een ouderavond was er een discussie over de wc’s, die niet goed werden schoongemaakt. Na een hoop gekrakeel nam Amalina’s vader rustig en beslist het woord: “Dit structurele probleem overstijgt op dit moment onze mogelijkheden en die van de school.” Hij stelde voor een commissie op te richten met een 'brede agenda'. Slim. Want je kunt natuurlijk niet thuis komen met de Plee-commissie. Laat staan het op LinkedIn zetten. Moedertjes met rode konen meldden zich meteen enthousiast aan. 
 

 

FC Utrecht

Origineel aan zijn populaire dochter is dat ze graag met jongens speelt. Zij vindt vooral Boaz interessant. Een stoer, zwart, zesjarig joch, met een buitengewoon talent. Hij voetbalt bij de pre-preselectie van FC Utrecht. Wat een prachtig stel zou dat worden. Mijn kind kan nog jarenlang geld verdienen aan interviews over die twee, fantaseer ik voorbarig.

Als ik Jochem een keer ophaal van school, vraagt hij of hij bij Amalina mag spelen. Wat denkt hij wel niet? Maar haar perfecte vader hoort het en nodigt hem tot mijn verbazing direct uit. Snel modelleer ik zijn weerbarstige haar met wat spuug en trek ik zijn zelfgemaakte Jip en Janneke ketting recht. En daar gaat hij, op naar zijn eerste date, zijn stiekem trotse moeder achterlatend. Op dit afspraakje volgen er snel meer.

 

Restaurant met ballenbak

Als Amalina bij ons is, doe ik voor mijn doen enorm mijn best. Ik speel een draak die cola spuugt of laat ze bovenop een speeltoestel hun knakworsten en Sponge Bob-drankjes verorberen: is dat niet leuk jongens? Nou … ze vinden het best, maar haar vader overtreft toch alles. Restaurant-met-ballenbak, binnenspeeltuin, kindermuseumbezoek met cadeautje na, dierentuinen, de Efteling, geen voorgeprogrammeerd genot blijft hen bespaard. En als ze een keer per ongeluk thuis zijn, vertelt haar vader spannende verhalen, bakt hij pannenkoeken en voetbalt met ze in het park. Van die dingen waar ik altijd te lui voor ben. Binnen enkele weken regisseert hij het sociale leven van mijn Jochem totaal. Ik laat het gaan; je moet er wat voor over hebben als je kind op de sociale ladder stijgt. Maar ik had het kunnen weten: aan alle mooie dingen komt een eind. 
 

 

Voorbestemming

Amalina’s vader nodigt opeens allerlei keurige meisjes voor zijn dochter uit. Op ons telefoontje wordt niet gereageerd. Hij grapt niet meer tegen Jochem. 

Via de juf kom ik achter de toedracht. Ze vertelt dat Amalina’s ouders zo opgelucht zijn dat Boaz van school af gaat. Dan begrijp ik het pas. Mijn zoon was slechts de pion in de nietsontziende strategie van een man, die zijn bloedmooie dochter vroegtijdig in de klauwen zag vallen van een Balotelli-in wording (of voor de oudjes onder ons: Kluivert-in-wording). Die jongen van mij was gewoon ingezet als onnozel blond bliksemafleidertje.

Wat nu? Hoe moet ik dit aan Jochem uitleggen? Nog voor ik het antwoord weet, vraagt Amalina, onwetend van haar voorbestemming, aan Jochem of hij wil komen spelen. Haar vader, iets verderop, kijkt op van zijn netwerkgesprek. Ik houd mijn adem in. Nog voor paps bedillerig tussenbeide kan komen, reageert mijn zoon al: “Nee hoor. Jij stinkt.” 

 

Het is even doodstil. Ik pak hem snel bij de hand. Samen lopen we de klas uit, twee dubbeltjes die nooit een kwartje zullen worden.