Ons Soort Loeders: Zwanger

“Ik zag het al lang hoor, je hebt eindelijk een beetje borsten!”, sist de secretaresse in mijn oor. Als ik bij de vrijdagmiddagborrel appelsap heb besteld, is alle ontkenning verder zinloos. 

 

Daarna gaan we de families af met het nieuws. Mijn broers tillen me op: “Ha, er komt een klein Liesje!” Tep, mijn zus, staart naar me met open mond. “Maar jij … een moeder, het idee! Daar moet ik wel aan wennen hoor. Oh, gatver je gaat toch geen borstvoeding geven hè, zo’n kind dat uit je tiet lebbert, brrr.”

Mijn moeder komt ook los: “Kind, kind, wie had dat nou gedacht, jij met die opleiding en die moeilijke baan, maar dan toch, ach meissie, toen ik zwanger bleek van jou, zo’n verrassing, ik weet nog precies hoe …”  

“Jaaaa, mam dat verhaal kennen we nu wel hoor!” 

Met nauwelijks verholen passie rukt ze een lompe jurk uit de kast, waar ik in zou passen, samen met Tep dan. Ik beloof hem snel aan te doen. Het eerste leugentje om bestwil. 

 

Schoonouders
Bij mijn schoonouders komen we er niet tussen. Tussen onderwerpen als het vacuüm verpakken van werkloze kleden en de bestuursvergadering van de ziekenhuisradio door, sein ik dwingend naar Vincent. We willen tenslotte ook nog naar IKEA. Dan komt het hoge woord er eindelijk uit: “Alies is zwanger. Van mij.” Waarom zegt hij dat er nu weer bij? Sta ik hier bekend als een sloerie ofzo? 
 

 

Mijn schoonmama vraagt eerst met een zuur mondje: “Was het wel de bedoeling?” Daarna gaat het opeens over trouwen. “Dan is alles tenminste meteen geregeld.” Het woord bastaard hangt in de lucht. Vins houdt angstvallig zijn mond, volledig doordrongen van het besef dat het mengen van onze beide families nooit en te nimmer kan leiden tot iets feestelijks. 

 

“De wieg krijgen jullie niet”, meldt schoonmama nog resoluut bij het afscheid. Die bewaart ze voor als Vins’ zus nog eens zwanger wordt. “Dat is natuurlijk specialer, als je eigen dochter een kind krijgt.” Tuurlijk joh. No problem. Als we nu maar kunnen gaan. Ik ruik de köttbullars* al. 

 

Spoedcursus moederschap
“Wat ben je stil”, zegt Vins in de auto. 

Het is niet alleen de honger. Of dat zeikwijf. Het is … zo echt opeens. Tep heeft een gevoelig punt geraakt. Kan ik, Alies, de Onbesnutte Druif, eigenlijk wel zomaar moeder worden? Heb ik niet een stap overgeslagen? Moet ik niet eerst volwassen zijn? Zo’n verantwoordelijke vrouw-vrouw met een ik-weet-wat-ik-doe-en-waarom blik en kunstig jurkje, zoals ze in onze nieuwe buurt rondparaderen? Zijn daar nog spoedcursussen voor? 

 

*lekkerste gehaktballetjes ter wereld (€ 4,95 per portie) 

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders.