Ons Soort Loeders: Huis

“Die vent van jou heeft goed geboerd met z’n gebakken lucht”, concludeert Benny tevreden. Mijn broers krijgen pas respect voor ‘mijn’ consultant, als ze ons nieuwe oude huis zien, om de hoek bij de Biltstraat. 

 

Ze twijfelen er niet over, of Vins heeft twee linkerhanden. Hij werkt immers op een kûtoor. Dus komen ze terug, met grote, voor Vins onbekende apparaten. “Het is gereedschap hoor”, stel ik mijn geïntimideerde geliefde gerust. 

 

In een paar weken tijd strippen ze zonder enig overleg ons huis om het daarna weer fluitend op te bouwen. Vins schikt zich sportief in zijn ‘lot’. Hij haalt lekkere koffietjes bij bakkerij Verhoef, gaat met lijstjes naar de Gamma en stroopt ’s avonds snackbar Soen Wah leeg. Niet lang daarna wanen we ons in een paleis. “Je hebt gouwe broers”, zegt Vins. Hij is zelfs een beetje gaan praten zoals zij.

 

Eenzaam

En daar zit ik dan, in Utrecht Noord-Oost, een upgraded buurt waar ik niemand ken, met een man die vroeg weggaat en laat thuiskomt. Ik mis mijn bijdehante vriendinnen, het stappen, de toko waar ze me iedere dag ‘esmas’ wensten, zelfs mijn buren die ik zo vaak ruzie hoorde maken om het daarna weer net iets te enthousiast goed te maken. Zus Tep begrijpt niets van mijn heimwee: “Nou heb je een vent en dan voel je je eenzaam?” 

Een school leeggeschud

Ik hap meteen als de buurvrouw me meevraagt naar een straatfeest. Hoe zouden ze van dichtbij zijn, die geslaagde volwassenen met hun grote huizen? 

De een na de ander komt zich voorstellen. Ik versta ze amper. Kleine wezens krijsen op een springkussen. Het lijkt wel of ze hier een school hebben leeggeschud. Bijna iedereen vraagt of ik kinderen heb. Vroeger moest ik me bij familiefeestjes altijd verdedigen omdat ik geen vriend had (nee, ik heb echt geen lange lijst met eisen, ja, ik sta overal ingeschreven). Nu woon ik eindelijk samen, is het nog niet goed. 
 

 

Een Sylvia, met een kinderwagen in de ene en een biertje in de andere hand, vraagt ik of ik hem even vast wil houden. Ik grijp welwillend naar haar glas maar krijg een pruttelend hummeltje aangereikt. Ongemakkelijk drapeer ik het tegen mijn schouder. Zou het gaan kwijlen? “Ik heb hier pas vrienden sinds ik moeder ben”, vertrouwt ze me toe. “Dan heb je wat gemeenschappelijks hè.” Ze loopt snel door naar een groep luidruchtige, goed geklede dertigers. Ik blijf maar staan. Wat heb ik te melden.

Maar… natuurlijk, een baby! 

Lees ook de vorige verhalen van Alies!