Ons Soort Loeders: Kraamtranen

Enthousiast bellen ze, sturen ze lieve kaarten, komen ze spontaan langs en verstoren ze mijn heilige middagrust. Als ik zeg dat het nog niet echt soepel verloopt, wuiven ze alles weg. Ik ben toch zeker wel zielsgelukkig? 

 

Ja, daar kom ik niet onderuit. Ik moet op zijn minst doen alsof. En ze hebben een punt, want ik heb een lief, gezond kind. Het is een baby en hij is niet eens lelijk! Hij is geweldig, maar ik ben zoek. Ik kijk naar hem en huil.

Ik zing liedjes voor hem en huil. Ik doe hem voor het eerst zelf in bad en huil.

Ik ga voor het eerst naar buiten en huil. Dit schiet niet op. 

 

Groot mes

Een bevalling ‘die je zelf doet’ zou je een enorm zelfvertrouwen, een oerkracht geven. Maar ik voel me alsof ik ben overreden door een vrachttrein. De slaap blijft weg en ik krijg enge dromen. De nachtmerries komen ook op klaarlichte dag. Als Vins een keer een groot mes pakt om perssinaasappels mee te halveren, zie ik die zo door het keeltje van Jochem glijden. Ik gil: “Niet doen!”

Vins wil me zo niet alleen thuis laten, maar wordt op zijn werk verwacht. Zijn baas had al gehint dat zìjn Johanna na de bevalling wél meteen weer alles kon. Die vrouw was duidelijk wel gelukt. 

Mijn moeder weet wel raad en stuurt haar potige zus, tante Riet. “Daar luistert Alies wel naar”, had ze er dreigend bij gezegd, “want die heeft ook doorgeleerd.” Deze tante heeft veertig jaar ervaring als verpleegkundige en een hele grote mond. 

 

 

Borstvoedingsmaffia

Ze pakt de zaken grondig aan. Eerst komt mijn biologisch georiënteerde verloskundige aan de beurt. Zij had mij in al haar onschuld een homeopathisch slaapmiddel gegeven. “Ze MOET gewoon slapen en u komt met een verdunning van een of ander plantje? Dit heeft geen enkele zin.” De verloskundige was tegen slaappillen, want dan zou ik geen borstvoeding meer kunnen geven. Daar had ze wat mij betreft een punt. De voedingen waren de enige momenten dat ik me een functionerende moeder voelde. 

“Luister eens mevrouw,” gaat tante Riet stug door, “het is net als bij een vliegramp: eerst de moeder dan het kind. Wat is erger: dat zij knettergek wordt of dat het jong een paar dagen uit de fles drinkt?” Ze belt de huisarts en hij besluit eens even persoonlijk langs te komen. 

De huisarts babbelt even met mij en belandt daarna met Riet aan de keukentafel. Ik hoor ze samen mopperen over de borstvoedingsmaffia. Om te pesten schrijft hij niet alleen ‘chemische’ slaappillen voor maar ook stapels ijzerpillen, terwijl de verloskundige uitdrukkelijk gezegd had dat mijn lichaam de bloedarmoede ‘op natuurlijke wijze’ moest oplossen. 
 

 

Vage buurvrouwen

En mijn tante doet meer. Ze wandelt vaak met Jochem zodat ik bij kan slapen. 

Ze hanteert een strenge selectie voor kraambezoek. Niet vaker dan een keer per dag, niet meer dan twee personen, en vage buurvrouwen, collega’s en schoonnichten wordt vriendelijk verzocht later terug te bellen. 

Al wie er nog binnen weet te komen in onze vesting, wordt na drie kwartier weggestuurd. 

 

Langzaam maar zeker knap ik op en kan ik wennen aan dat liefste wezentje van de wereld dat door een wild toeval bij ons in huis is beland. In mijn nieuwe dromen ben ik een stralende moeder, met lang wapperend haar, een mysterieuze glimlach en een strak lijf. (Daar moet nog even aan gewerkt worden.)

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders.