Serena achter de tralies: Zware tijden

Hoe stom kon ik zijn? Ik dacht dat ik ‘wel even’ 10 kilo drugs mee kon smokkelen vanuit Amerika, gewoon in m’n koffer. Nou niet dus. Hier zit ik dan, al twee jaar lang achter de tralies. En ik heb nog wel eventjes te gaan…

 

Vorige week...
Ik hoop dat wanneer ik over een paar jaar de gevangenis uit ben, ik ook in Nederland Engelse les kan gaan geven. Maar ja, welke school wil er nou iemand met een strafblad in contact laten komen met kinderen? Ik denk geen enkele school. Maar aan dat probeer ik helemaal niet te denken. Hoop is het enige waar ik me nu nog aan kan vasthouden en als ik dat al niet heb, wat heb ik hier dan nog wel? Helemaal niks… 

 

Geen contact
?Ik heb binnen de muren amper contact met de buitenwereld. Ook mijn familie spreek ik niet vaak. Af en toe mogen we hier bezoek ontvangen, maar ik wacht nog steeds op de dag dat er iemand voor mij komt. Hopelijk gaat die dag nog komen, maar ik vrees van niet. Geld voor een ticket hierheen hebben mijn vrienden of familie helaas niet. Wel krijg ik af en toe een brief of een pakketje van ze. Maar daar zit altijd een paar weken tussen, mede doordat alles altijd door een zware controle gaat. 
 

 

Een brief?
Een paar weken geleden kreeg ik een brief, een belangrijke en enorm verdrietige brief. Ik ontving een brief van de zus van mijn beste vriendin Jenny. Ze had zelfmoord gepleegd. Ze was de dag voor d’r verjaardag voor de trein gesprongen. Toen ik deze woorden las, wist ik niet waar ik het moest zoeken. Mijn beste vriendin was gewoon voor de trein gesproken, maar waarom? Ze schreef me wel vaker en in de brieven liet ze altijd weten dat het goed met d’r ging. Waarschijnlijk wilde ze gewoon dat ik me geen zorgen ging maken. Haar zus schreef dat Jenny het niet meer trok dat haar ex haar had achtergelaten met een grote schuld. Ze bleek al een tijd depressief te zijn en had besloten haar leven te beëindigen. Ik wist van niets… 

 

Begrafenis 

Op dat moment baalde ik meer dan ooit. Door mijn domme idee om drugs te smokkelen kon ik gewoon niet bij de begrafenis van m’n beste vriendin zijn. Wat was ik voor vriendin? En waarom wist ik niet van haar depressie? Misschien had ik haar wel tegen kunnen houden… Het enige wat ik kon was huilen. Huilen om haar, huilen omdat ik hier vast zat. In de brief van haar zus stond dat de begrafenis inmiddels achter de rug was. Ze probeerde te omschrijven hoe het was. Iedereen was in het rood gekleed, Jenny’s lievelingskleur. Ook de kist en de rozen waren rood. En werd muziek gedraaid die Jenny graag luisterde en na afloop werd haar lievelingstaart gegeten. Allemaal voor haar… 
 

 

Kapot?
Normaal keek ik uit naar het krijgen van een brief. Vanaf toen niet meer. Na het lezen ging ik kapot van verdriet terug naar mijn cel. Het enige dat ik kon doen was huilen en nog eens huilen. Had ik maar nooit de beslissing gemaakt om drugs te gaan smokkelen, dan had ik Jenny vast tegen kunnen houden. Dan had ik... Oké, laat maar. Het is toch al te laat...