Serena achter de tralies: doodgestoken

Hoe stom kon ik zijn? Ik dacht dat ik ‘wel even’ 10 kilo drugs mee kon smokkelen vanuit Amerika, gewoon in m’n koffer. Nou niet dus. Hier zit ik dan, al twee jaar lang achter de tralies. En ik heb nog wel eventjes te gaan…

 

Vorige week… 

In de gevangenis is de sfeer altijd om te snijden. Er hangt 24/7 een gespannen sfeer, alsof er binnen één vingerknip oorlog kan uitbreken. Ik ben dan ook altijd gestrest en slaap altijd met één oog open. Wanneer we buiten mogen ‘luchten’ worden er ook vaak door de verschillende groepen opmerkingen gemaakt naar elkaar. Binnen een korte periode had ik al heel veel gevechten gezien. Wat mij keer op keer weer opvalt is dat de bewakers er veel te laat, of gewoon niet, tussenkomen. Alsof ze zelf bang zijn. Zelf heb ik me vanaf het begin altijd op de achtergrond gehouden. Nog langer in de gevangenis? Mij niet gezien…

 

Te groot ego

Je zou verwachten dat het met de types die er hier in de gevangenis rondlopen - en dat ook nog eens gewoon door elkaar - aardig verschrikkelijk zou zijn. En dat is ook zo! Het is hier in één woord verschrikkelijk. Zoals ik vorige week al vertelde probeer ik mezelf altijd op de achtergrond te houden en tot nu toe is dat gelukkig - even afkloppen - ook gelukt. Maar ik zie de ene na de andere vrouw erin trappen. Vrouwen met een te groot ego. Ze denken dat ze anderen wel even te slim af kunnen zijn. Maar bij 9 van de 10 vrouwen is dit niet het geval. Ze worden uitgedaagd, gaan vechten en moeten dit soms zelfs bekopen met de dood. 
 

 

Kippen en de haan

Toen ik hier net zat had ik gelukkig al snel door dat er tussen alle kippen een paar haantjes liepen. Deze haantjes zijn de leiders en leiders willen nou eenmaal altijd gelijk. Tegenspreken? Echt niet, dan heb je een groot probleem. Als de hanen hier in de gevangenis hun gelijk niet krijgen, dan ruimen ze je gewoon toch even uit de weg? Zo ook een paar maanden geleden. In een groep, waar het normaal er best kalm aan toe ging, was er ruzie uitgebroken. Eén kip zou de andere kippen tegen de haan opgezet hebben. En tja… Wat ga je dan doen? Normale mensen gaan met elkaar in gesprek. Dan gaan ze ergens een kop koffie drinken en proberen de boel een beetje te sussen en uit te spreken. Hier niet. Hier is er geen lekkere koffie en wordt er niet gesproken. Hier wordt het uitgevochten.

 

Dood

Tijdens het luchten na de lunch gingen de kip en de haan opeens met elkaar in gevecht. Het gebeurde allemaal op nog geen 4 meter afstand van mij. De haan had blijkbaar een zelfgemaakt wapen ergens vandaan getoverd, want binnen no time zag ik overal bloed. Het spoot er gewoon uit! De kip lag al snel op de grond te wurmen van de pijn. En de bewakers? Die kwamen er weer eens te laat achter. De haan bleef op de kip intrappen totdat de bewakers de haan met hun teaser gevloerd hadden. De haan werd geboeid en aan handen en voeten weggedragen naar de isoleercel. En de kip? De kip lag doodstil op de grond. De medische staf kwam er snel aan en ging de kip reanimeren. Helaas zonder resultaat. Ze was opslag dood.    
 

 

Van huurmoordenaar tot piemelhakkers

Als drugssmokkelaar - helaas, wel een mislukte - ben ik hier nog een lieverdje. Ja, echt! Ik zit hier tussen de vrouwen die hun man hebben vermoord, vrouwen die voor een paar duizend euri voor hun beroep mensen omleggen, vrouwen die jonge kinderen hebben misbruikt, vrouwen die een gewapende overval hebben gepleegd, vrouwen die de piemels van hun mannen hebben afgehakt nadat ze waren vreemdgegaan, vrouwen die minnaressen van hun man hebben vermoord en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik hieraan denk geeft het me een ‘goed gevoel’ dat ik niemand écht pijn heb gedaan, niemand behalve mijzelf...

Serena's vorige artikelen lees je hier!