Serena achter de tralies: de omstandigheden

Hoe stom kon ik zijn? Ik dacht dat ik ‘wel even’ 10 kilo drugs mee kon smokkelen vanuit Amerika, gewoon in m’n koffer. Nou niet dus. Hier zit ik dan, al twee jaar lang achter de tralies. En ik heb nog wel eventjes te gaan…

 

Vorige week…

In deze gevangenis moest ik wachten tot mijn zaak zou voorkomen. En dat kon nog wel even duren. Sommige van mijn medegevangenen bleken al meer dan een jaar te wachten. Al die tijd in onzekerheid, al die tijd op een dun matrasje, al die tijd met vies eten. Hoe houd je het vol? Er stond me nog veel te wachten… 

 

Privacy?
Eén van de ergste dingen aan in een gevangenis zitten is misschien nog wel dat ik echt nul privacy heb. Natuurlijk wist ik van te voren dat er in een gevangenis weinig tot geen privacy zou zijn, maar zo weinig? Zo zit er bijvoorbeeld tijdens het poepen een minideurtje tussen, waar ook nog eens iedereen zo overheen kan kijken. Dus als ik op het toilet zit komt het altijd wel voor dat ik oogcontact heb met een medegevangene die ook staat te wachten. Heel fijn! En in de douche zit er geen deur en hangt er geen douchegordijn. De halve gevangenis kijkt dus elke keer weer tegen mijn blote billen aan terwijl ik mezelf sta in te zepen met een oud en vies zeepje. Bij de douche is het sowieso altijd druk en dringen. Iedereen staat in een lange rij te wachten tot ze aan de beurt zijn. We mogen hier één keer in de twee dagen 2,5 minuut douchen. De vrouwelijke bewakers houden die tijd altijd nauwkeurig bij. Ze schreeuwen ‘IN’ wanneer je de douche in mag springen en ‘OUT’ wanneer het tijd is voor de volgende. Ik kijk nooit uit naar het douchen, terwijl ik dat thuis wel altijd deed. Het is niet zozeer omdat iedereen altijd meekijkt, maar meer omdat het warme water om de haverklap uitvalt. Het is eigenlijk altijd ijskoud. Bah…
 

?

Hondenvoer

Drie keer per dag krijgen we hier een maaltijd. Alhoewel… Maaltijd? Het is meer hondenvoer dat op je bord wordt gekwakt. Het eten komt uit grote blikken en is extreem zout. Gelukkig ben ik nooit een grote eter geweest, want anders zou ik hier echt een probleem hebben. Het zijn namelijk hoeveelheden waar een klein kind net genoeg aan heeft. Dik ga ik hier in ieder geval niet worden. Nu heb ik gelukkig ook wat geld om dingetjes te kopen in de gevangeniswinkel. In het begin had ik daar nog geen geld voor, want geld kreeg je pas als je binnen de gevangenis kon werken. Dat was in het begin nog niet het geval. Toentertijd kreeg ik zo nu en dan wat geld van m’n familie, zodat ik wel wat verzorgingsproducten kon kopen. 
 

?Groepen

In het begin leek het wel alsof ik echt in een slechte gevangenisfilm was terecht gekomen. Daar zag je ook alleen maar dat vrouwen met vrouwen van hun eigen ras omgingen. En dat is hier dus ook zo! Donkere meiden gaan alleen maar met donkere meiden om. Aziaten met andere Aziaten. En blanke meiden weer alleen met andere blanke meiden. Ik zit er met mijn mix helemaal tussen. Waar hoor ik bij? Vooral in het begin voelde ik me nergens welkom. Gelukkig was mijn kamergenote Margo er in die tijd echt voor me. Zij had namelijk hetzelfde gevoel. 
 

Stelen

Een kamer delen met drie andere vrouwen is zwaar. Zeker omdat we zo van elkaar verschillen. Gelukkig kon ik vanaf het begin goed met Margo opschieten, maar die andere twee? Daar moet ik niets van weten… En andersom is dat hetzelfde. Ik had al snel door dat die vrouwen over lijken gaan. Ze stelen alles wat los en vast zit. Van dekens tot tandenborstels en van w.c. papier tot zeep. Alles wat ze kunnen stelen, pakken ze. We durven het niet te melden, zij kennen zo veel vrouwen in deze gevangenis. We kunnen ze maar beter te vriend houden. 

 

Gevechten

In de gevangenis is de sfeer altijd om te snijden. Er hangt 24/7 een gespannen sfeer, alsof er binnen één vingerknip oorlog kan uitbreken. Ik ben dan ook altijd gestrest en slaap met één oog open. Wanneer we buiten mogen ‘luchten’ worden er ook vaak door de verschillende groepen opmerkingen gemaakt naar elkaar. Binnen een korte periode had ik al heel veel gevechten gezien. Wat mij keer op keer weer opvalt is dat de bewakers er veel te laat, of gewoon helemaal niet, tussenkomen. Alsof ze zelf bang zijn. Zelf heb ik me vanaf het begin al op de achtergrond gehouden. Nog langer in de gevangenis zitten door een gevecht? Mij niet gezien…

Serena's vorige artikelen lees je hier!