Monike (50) raakte tegelijk met draagmoeder zwanger
Na jarenlange mislukte IVF-pogingen, besloten Monike en haar man Kenneth voor een draagmoeder te gaan. Het stel kon hun geluk niet op toen zij een tweeling bleek te dragen. Wanneer tot hun grote verdriet een van de kindjes overlijdt in de buik besloten ze zelf nog een IVF-poging te doen. En deze lukte wel. "We hadden ons hart al verpand aan het krijgen van twee kinderen."
Lees ook: Inge kreeg twee miskramen in 1 jaar: ‘Droeg vier weken een kindje zonder kloppend hart’
Miskraam en prostaatkanker
Monike (50) en Kenneth (65) Huggings trouwden in 2015. Vlak daarna besloten ze om te proberen samen een kindje op de wereld te zetten. Zij had uit een eerdere relatie al een zoon van 23, terwijl Kenneth geen kinderen van zichzelf had. Jammer genoeg bleek het makkelijker gezegd dan gedaan. Monike: "Kort nadat we getrouwd waren, ontdekte ik dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig. Maar tragisch genoeg kreeg ik een miskraam op hetzelfde moment dat bij Kenneth prostaatkanker werd geconstateerd. Het was verschrikkelijk, vooral omdat de behandeling Kenneths vruchtbaarheid zou beïnvloeden. Ik was 42, dus de tijd begon te dringen." Aan het Britse magazine The Closer vertelt ze haar bijzondere verhaal.
IVF-behandelingen
Het stel gaf niet op. Zeven jaar lang probeerden Monike en Kenneth om in verwachting te raken met behulp van vruchtbaarheidsbehandelingen en IVF-pogingen. Het kostte het stel maar liefst 140.000 pond (168.000 euro). Drie maanden voordat Monike 50 kaarsjes uitblies was het eindelijk gelukt. Ze werden ouders van niet één, maar twee baby's: Kenny en Haylie. Het is echter geen tweeling. Kenny is door een draagmoeder gedragen en Haylie is het resultaat van de laatste IVF-poging van het koppel. Een laatste wanhopige poging van Monike om een van haar eigen kinderen te dragen, waarvan ze zeker was dat het nooit zou lukken. "Het voelt als een wonder dat onze zoon en dochter eindelijk bij ons zijn - we voelen ons gezegend", vertelt Monike.
Na de keuze om Monike's resterende eicellen en Kenneths sperma in te vriezen, besloot het stel om IVF ter plaatse in Houston, Texas te proberen - maar tegen hoge kosten. "We gaven maar liefst 22.000 pond uit aan de behandeling en helaas was onze eerste ronde geen succes, waardoor de klap nog harder aankwam."
In de volgende vier jaar probeerden Monike en Kenneth nog twee keer IVF, waarbij ze naar Praag reisden voor de behandeling. Monike legt uit: "We gingen naar Praag omdat het veel goedkoper was - de reiskosten niet meegerekend, was het minder dan 4.000 pond.
"Helaas werkten de twee IVF-rondes niet en we begonnen langzaam de hoop te verliezen - totdat we besloten draagmoederschap te overwegen. We schreven ons in bij een van de beste bureaus in de Verenigde Staten, maar er was een wachtlijst van twee jaar."
Draagmoeder
Na een kwellende wachttijd werd het stel in 2020 gematcht met hun draagmoeder Anjela Borhman, 37. Monike zegt: "We waren in de wolken - Anjela was zo lief en hield voortdurend contact met ons. Er werd een mannelijk en een vrouwelijk embryo geïmplanteerd en voor we het wisten, kregen we een telefoontje dat Anjela in verwachting was van een tweeling. Kenneth en ik omhelsden en huilden toen we beseften dat eindelijk - na zo lange tijd - onze dromen uitkwamen.
"Anjela woonde in Minneapolis - drie uur vliegen van ons vandaan - dus moesten we altijd via Skype bijpraten, vooral toen er reisbeperkingen kwamen vanwege de pandemie. Maar we volgden Anjela op Zoom voor al haar doktersafspraken, en Kenneth en ik begonnen na te denken over namen voor onze baby's."
Maar toen Anjela drieënhalve week zwanger was, ontdekten de artsen dat het meisje het niet had overleefd. Monike zegt: "Er was geen verklaring, wat verschrikkelijk was. Maar terwijl Kenneth en ik ons probeerden te concentreren op het feit dat onze baby nog gezond was en groeide, hadden we ons hart al verpand aan het krijgen van twee kinderen."
Het koppel had nog enkele embryo's over om te gebruiken, en omdat ze er zoveel geld aan hadden uitgegeven, besloten ze IVF nog een laatste kans te geven.
Monike: "We hadden niets te verliezen, dus sprak ik met een gespecialiseerde arts om te zien wat de kansen waren om zwanger te worden op mijn leeftijd, want ik was toen 48. Ik ben fit en gezond en sport vier keer per week, dus na een beoordeling verklaarde de arts dat ik in goede gezondheid verkeerde en hij was vastbesloten om de IVF te laten slagen. Ik zal je zwanger maken', zei hij tegen me.
"Hoewel ik wanhopig hoopte dat het zou gebeuren, hadden we al zoveel hartzeer gehad dat ik zijn woorden niet echt geloofde. Ik zag niet in waarom deze ronde anders zou zijn dan alle mislukte pogingen die ervoor waren geweest."
Het mooiste cadeau
Maar die kerst kreeg Monike het mooiste cadeau ooit toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Ze zegt: "Ik was compleet geschokt. Kenneth en ik konden het allebei niet geloven, en onze vrienden en familie waren net zo verbijsterd. Toch waren we tijdens de zwangerschap heel voorzichtig, doodsbang dat er iets mis zou gaan.
In mei 2021 beviel Anjela van zoon Kenny, en drie maanden later werd in augustus hun dochter Haylie geboren. Monike zei: "We waren allebei in de kamer toen Anjela beviel. Kenny voor de eerste keer vasthouden was de meest fantastische ervaring. We konden nauwelijks geloven dat hij hier was. We vertelden Anjela hoe dankbaar we haar waren, maar niets wat we zeiden kon echt uitdrukken hoe dankbaar we ons voelden - ze gaf ons onze zoon."
Twee baby's in huis
Toen, drie maanden later, beviel Monike van Haylie. Monike zegt: "Plotseling twee pasgeborenen in huis was zeker een aanpassing! Mama zijn is geweldig, maar ook heel vermoeiend. Ik werk fulltime vanuit huis en na de geboorte van Kenny heb ik mijn zwangerschapsverlof grotendeels opgebruikt, dus tegen de tijd dat Haylie er was, kon ik maar een paar weken vrij nemen. Ik vond het belangrijk om deze tijd met Kenny door te brengen, omdat hij via een draagmoeder is geboren, dus ik wilde dat we een band kregen."
In november 2021 vierde Monike haar 50e verjaardag met Kenneth en hun pasgeborenen, die nu negen maanden en zes maanden oud zijn. En hoewel ze toegeeft zich zorgen te maken over het ouder worden van ouders, heeft ze geen spijt. Ze zegt: "Er zijn geen garanties in het leven, maar we genieten van zoveel tijd met onze kinderen als we kunnen, omdat we zo lang op hen hebben gewacht om bij ons te zijn.
"We hebben nu een heel druk huis, maar ik hou zo veel van Kenny en Haylie. Ze zijn schattig en ze zijn al zo hecht. De manier waarop ze naar elkaar kijken doet mijn hart smelten. Kenneth, die nu volledig hersteld is van kanker, is dol op ze en hij is zo trots dat hij eindelijk vader is. Op een dag zullen we de baby's vertellen over de ongewone manier waarop ze op de wereld zijn gekomen.
"We voelen ons zo gelukkig dat we eindelijk ons droomgezin hebben. Nu willen we ons richten op het maken van mooie herinneringen samen."
