De verkeerde diagnose - Kankerdagboek #3
Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had.
Verdikt weefsel
Van de huisarts naar het mammacentrum. Mijn eerste keer bij het mammacentrum was begin februari 2020. Wat een zenuwen als je daar zit. Samen met mijn moeder. Er wordt gevoeld aan je borst en de plek, ook aan de andere borst. ‘Tja, wel wat verdikt weefsel. Waarschijnlijk niet iets om je zorgen over te maken. We gaan zo een echo maken. Als de radioloog het nodig vindt om verder onderzoek te doen, dan wordt dat gedaan.’ Nou oké, dan wachten we dat gewoon af. We mochten weer in de wachtkamer gaan zitten en werden uiteindelijk geroepen voor de echo. Op de echo was niets te zien, het was toch echt gewoon verdikt weefsel, ik ben nog superjong dus dit kan gewoon gebeuren. Gelukkig, wat een opluchting.
Zekere voor het onzekere
Uiteindelijk kreeg ik op 8 juni 2020 nog een echo. Ik ben hier zonder iemand naar toe gegaan omdat de kans heel erg groot was dat er op deze echo niets te zien zou zijn. Ik was eigenlijk ook niet zenuwachtig. Ik dacht eerder aan een cyste, niets ernstigs dus. Uiteindelijk lag ik daar en voordat ik het wist was de plek in mijn borst leeg gezogen, maar bleven er toch twee verdachten plekken zitten. De radioloog vertrouwde het niet en is puncties gaan nemen. Ik snapte eigenlijk niet echt wat er gebeurde en vroeg uiteindelijk: ‘Het is toch niet ernstig?’ Hij zei toen: ‘We twijfelen dus we nemen het zekere voor het onzekere. Ik had dit alleen niet verwacht. ’Nou daar lag ik dan. Ik had werkelijk waar geen idee wat er gebeurde. Ik kreeg ook nog een mammografie. Ik appte nog snel mijn vriend: ‘Het loopt allemaal anders dan verwacht. Ik had toch liever iemand bij me gehad. Helemaal lek geprikt, allemaal puncties genomen en nu nog mammografie. Komt vast allemaal wel goed. Bel je zo wel even.’
Toch foute boel?
In de auto belde ik mijn vriend op en moest ik keihard huilen. Ineens besefte ik wat daar binnen allemaal was gebeurd. Ze vertrouwden het niet. Hoe kon dat nou ineens? Het zou toch niet echt foute boel zijn? Dat kan gewoon niet? ’s Avonds dronk ik met mijn vader een kopje koffie en zei tegen hem: ‘Het komt wel goed, er is vast niets aan de hand en dan weten we in ieder geval 1000% zeker dat het niets is.’
Was dat maar zo, was het maar niets… Of ze in februari een fout hebben gemaakt of dat er echt nog niets te zien was, weet ik niet. Daar maak ik me eigenlijk ook niet meer zo druk om. Eén ding ben ik tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor en dat is dat ik ben blijven doorzetten. Het belangrijkste is dat we er uiteindelijk toch achter zijn gekomen.
Woensdag 28 april 17:00 verschijnt blog 4 van Annemijn.
