Dagboek van een transvrouw: Ik ben gewoon een vrouw

Hoe doe je dat eigenlijk, vrouw worden? Je bent het of je bent het niet. Nou ja, bij mij ligt het iets ingewikkelder met een verkeerd lichaam of een verkeerde geest. Ik heb het weleens rondgevraagd. “Wat maakt jou een man?” of “kun je omschrijven wat maakt dat je een vrouw bent?” 

 

Antwoorden die bevredigend zijn kreeg ik niet. Meestal kreeg ik een omschrijving of een opsomming van typische mannelijke of vrouwelijke eigenschappen. Of opmerkingen als 'ik weet niet, het is gewoon zo'. Mensen vragen zich over het algemeen niet af tot welk geslacht ze eigenlijk behoren. Het is een gegeven. Een vanzelfsprekendheid waar men verder niet over nadenkt. En waarom zou je ook?
 

Kleine hapjes en kleine stapjes

Nu ik vrouw ben geworden is het bovenstaande opeens heel actueel geworden. En dan merk ik dat er een wereld van verschil is tussen beide geslachten.  

“Je loopt zo anders, zo lichtvoetig”, zei een collega laatst tegen mij. Ik vertelde haar dat er wel duizend dingen anders gaan tegenwoordig. Hoe ik loop is daar maar een klein onderdeel van. Ik ben kleinere passen gaan nemen, niet meer met drie treden tegelijk de trap op racen. Als ik zit let ik er op hoe ik mijn knieën hou. Wijdbeens onderuitgezakt in een stoel hangen is passé. Met een rokje aan is dat sowieso niet meer mogelijk. Ik eet met kleinere hapjes, het naar binnen proppen van een maaltijd zoals mannen dat soms doen, behoort tot de verleden tijd.  

 

Mijn stem
En dan is er nog mijn stem. Hormonen zorgen er helaas niet voor dat mijn stem vrouwelijker gaat klinken. Het blijft zoals het was: een warme bromstem. En dat is behoorlijk balen want het hoort helemaal niet bij een vrouwelijke uitstraling. Ik leer wel anders praten. De diepe klank vanuit mijn borstkas heb ik ingeruild voor het vóór in de mond praten. Dat betekent veel oefenen om dat voor elkaar te krijgen. Ik hou het niet de hele dag vol en nog steeds zit er veel mannelijks in mijn stem. Maar ik kom er mee weg, zo lijkt het. Ik word niet als een volslagen gek aangekeken in een winkel. Er wordt normaal op me gereageerd. Daarbij komt dat ik voor de klas sta. Om een beetje gezag te hebben en om de achterste bankjes te kunnen bereiken heb ik mijn volle stemkracht nodig. Het is niet anders en ik heb me er bij neer te leggen: het blijft behelpen met mijn stem.
 

 

Manier van praten
De klankhoogte is niet het enige wat vrouwelijk maakt. Nog veel belangrijker, zo heb ik ervaren, is hóe ik praat. Mannen hebben zo’n andere manier van communiceren dan vrouwen. Mannen praten veel monotoner dan vrouwen. Een vrouwenstem danst, gaat de hoogte in aan het einde van een zin. Als een man iets opmerkt bij de ander zegt hij bijvoorbeeld:  “Zo, leuk jasje.” Dezelfde toonhoogte. Kort en snel. Een vrouw zegt het heel anders: “Ohh, wat heb jij een leuk jasje zeg. Waar heb je dié vandaan?” Haar stem zingt en gaat van laag naar hoog, uitnodigend en contactmakend. De man constateert een feit.

 

Door de mand
Laatst ging ik de mist in. Bij de visboer. “Zegt u het maar”, zegt de vismevrouw.
“Eh, ik wil graag een portie kibbeling en twee haringen alstublieft.” 

“Wilt u het meenemen of hier opeten?”, gaat de vismevrouw verder. 

“Nee hoor, ik neem het mee.” Mijn stem beweegt ontspannen van hoog naar laag. Ik sta te wachten tot de vis is gebakken. Ik sta wat voor me uit te staren als de verkoopster opeens zegt: “Mevrouw, uw vis, alstublieft.” Ik sta totaal niet op te letten en zeg met zware monotone stem: “Ja, bedankt!", en graai de vis van de toonbank. De verkoopster staart me aan vol verbazing. Ik lach nog even vriendelijk en verdwijn dan snel. Oeps, door de mand gevallen.

 

 

Aanleren en eigen maken van nieuwe gewoontes
Het is allemaal wel leuk en aardig, dat vrouw worden, maar het is gewoon hard werken. Iedere dag bezig zijn met het aanleren en eigen maken van nieuwe gewoontes. Maar het is fijn om te doen. Het brengt me dichter bij mezelf, ik klop steeds beter. Soms vraag ik me af of het zo wel in orde is. Ik ben ook man geweest en wil dat niet ontkennen maar voorlopig oefen ik maar stevig door. En het zou best kunnen dat na verloop van tijd die zogenaamde mannendingen in mezelf weer wat gaan meedoen. Het gaat er tenslotte niet alleen om om vrouw te worden. Nee, het gaat er vooral om om mezelf te zijn.