De lange weg naar een baby #2: in de achtbaan naar de vruchtbaarheidsarts


Mijn naam is Lieke. Ik ben 28 jaar en ik leid het leven waar ik vroeger altijd van droomde. Ik heb een geweldige vriend, we wonen samen in de Randstad in een huisje waar we zeker nog twintig jaar kunnen blijven en mét een boompje in de tuin. Zonder beestje, dat dan weer niet. We hebben allebei een goede baan en genieten van onze tijd samen. Ons leven… is bijna compleet. Er is echter nog een grote wens.

Lees ook: De lange weg naar een baby #1: Ons geheim

Voor de gek gehouden

In het kwartier dat we in het ziekenhuis zaten te wachten tot onze naam omgeroepen werd, flitste het jaar aan mij voorbij. Van de eerste maand dat we het gingen proberen (“Schat, we zijn binnenkort papa en mama!”) tot aan dat laatste bezoek aan de huisarts voor onze doorverwijzing (“Schat, worden we ooit nog papa en mama?”). Die twaalf maanden waren achteraf gezien echt een rollercoaster. Hoe vaker ik las dat je er niet te veel aan moet denken, hoe erger het in mijn hoofd werd. Sterker nog: in de twee weken van ovulatie tot aan het moment dat ik toch ongesteld werd, heeft mijn lichaam me behoorlijk voor de gek gehouden. Ik voelde alles: de ovulatie, de innesteling, ochtendmisselijkheid… Maand na maand dacht ik: "het is nu wél raak.

Om er zeker van te zijn dat die buikpijn na mijn menstruatie echt een ovulatie was, besloot ik eens een ovulatietest te gebruiken. Maar serieus, ben ik de enige die deze testen niet begrijpt? Als ik een smiley in het schermpje zie, is de eisprong toch al geweest en waren we toch te laat? Moesten we het dan gaan plannen? Hoe vaak moest je dan eigenlijk? Het duizelde me! En als klap op de vuurpijl las ik op ieder mamaforum dat er van die mooie early testen bestonden: drie dagen voor je menstruatie kon je al testen of je inderdaad zwanger was. En iedere maand stond daar weer één dikke streep: de controlestreep. Pfff… vanaf dat moment was ik het echt zat. Geen ovulatietesten meer, geen early zwangerschapstesten meer. De zwangerschapstest die ik vanaf nu elke maand ga doen is de menstruatietest: geen bloed is goed. Bloed is niet goed. Keer op keer - je raadt het al - dat laatste…

Vragenvuur

Op het moment dat ik me weer besefte dat we in de wachtkamer zaten en ik zat te staren naar de posters over lotgenotenbijeenkomsten, riep de co-assistente: “Goedemorgen, jullie mogen achter mij aanlopen.” Een jonge dame, duidelijk nog in opleiding, begeleidde ons naar haar kamer, waar ook de fertiliteitsarts op ons zat te wachten en direct zei: “Vandaag begeleidt Sara jullie. Ze gaat jullie vragen stellen en op basis daarvan maken we een plannetje. Jullie zien me straks weer.”

Daar zaten we dan, een klein beetje onwennig zo naast elkaar. We hadden geen idee wat we konden verwachten van zo’n eerste gesprek, maar het werd ons al snel duidelijk. Hoe oud zijn we? Hoe lang waren we het al aan het proberen? Komt er onvruchtbaarheid voor in de familie? Ben je al eens zwanger geweest? Heb je in het verleden een (of meerdere) soa’s gehad? Hoe is je cyclus? Heb je een eetstoornisverleden? En zo ging het zeker twintig minuten door. We moesten met de billen bloot en letterlijk: want na die twintig minuten een stormvloed aan vragen, mochten we oversteken naar de andere kant. Daar zat mevrouw de fertiliteitsarts weer in een grotere kamer met links een enorm gordijn. Ik vroeg me nog af wat daarachter gebeurde, maar lang hoefde ik niet op het antwoord te wachten. “Kleed je maar even om achter die deur en kom maar in de stoel achter het gordijn zitten.” Slik… braaf deed ik wat er van mij verwacht werd en een beetje onwennig nam ik in een stoel met enorme beugels plaats. Het kwartje viel: ze gingen me inwendig onderzoeken. Een klein beetje gespannen was ik wel, maar de arts en haar co-assistente legden mij precies uit wat ze gingen doen. Dat stelde me wel gerust. Op een groot scherm zag ik precies hoe het er vanbinnen uitzag. De een na de andere Latijnse term vloog over de lippen van de twee artsen. Hallo? Mag het in het Nederlands? Wat is het? Moet ik me zorgen maken?

Na even kijken, rommelen en aanwijzen kwamen de verlossende woorden: “Lieke, het ziet er echt helemaal normaal uit!” Snel kleedde ik mij weer aan en zat binnen no time weer naast mijn vriend – die keurig achter het gordijntje op me wachtte. Het was echt niks vergeleken het plaatsen en verwijderen van die spiraal, gelukkig. De vragen die we eerder hadden beantwoord werden nog uitgebreid bekeken en besproken. Haar observatie: geen afwijkingen, we moeten verder zoeken. Verder zoeken? Is dit niet alles? Is het niet nu gewoon naar huis en blijven proberen? De arts vertelde me dat ze graag wilde uitsluiten of ik een onbehandelde soa heb en dat ik direct bloed moest gaan prikken. Daarnaast was het ook tijd voor mijn vriend om zich ook te laten onderzoeken. Ze schreef de doorverwijzingsbrief en met de brief onder mijn arm liepen we naar de volgende afdeling in het ziekenhuis… 

Lieke en haar vriend zijn ruim anderhalf jaar bezig om een zwanger te worden. Elke twee weken blogt ze voor Ze.nl over de emotionele en medische rollercoaster die erbij komt kijken als je kinderwens niet (direct) in vervulling gaat.