Heftig: Monique en Chantal liepen hevige brandwonden op in een brandende camper

Wat een ontspannende vakantie had moeten worden, liep uit op een nachtmerrie. Tijdens een brand in hun camper liepen de zusjes Monique (37) en Chantal (35) heftige brandwonden op. Ze waren onderweg naar Griekenland toen ze een gaslucht roken. “Onze moeder heeft ons op de tast aan de beentjes de camper uitgetrokken.”

“In juni 1985, toen 6 en 3 jaar oud, waren wij samen met onze moeder, de buurvrouw en haar twee kinderen met een camper onderweg naar Griekenland voor een vakantie. Onze vader en de buurman zouden later komen. Op de tweede dag in Oostenrijk lagen wij 's middags te slapen na een onrustige eerste nacht. Op een bepaald moment rook Monique een gaslucht. De camper werd aan de kant van de weg gezet zodat ernaar gekeken kon worden. Op het moment dat de contactsleutel werd omgedraaid, vloog de met gas gevulde camper in brand. Onze moeder heeft ons op de tast aan de beentjes de camper uitgetrokken en er kwam hulp van buurtbewoners die de ontploffing hadden gehoord.”

Het brandwondencentrum

De hulpdiensten hebben Monique en Chantal vervoerd naar Innsbruck en Salzburg. In het ziekenhuis bleek Chantal voor 48 procent verbrand te zijn en Monique voor 60 procent. De opname in Oostenrijk heeft een week geduurd waarna ze overgebracht werden naar het brandwondencentrum in Beverwijk, waar zij negen weken verbleven. “Vooral de pijnlijke verbandwisselingen zijn ons bijgebleven, maar ook het gezellige picknicken op onze kamer omdat we niet naar buiten mochten met onze wonden. Ondanks de heftige tijd en pijn hebben we ontzettende mooie herinneringen aan de goede verpleging daar.” Na deze weken mochten ze thuis verder revalideren. “We moesten weer leren lopen en “normaal” bewegen. Door de littekens konden we helemaal niets meer zelf. Met hulp van onze ouders en de fysiotherapeut die dagelijks aan huis kwam hebben wij alles weer geleerd.”

Vakantieweken voor kinderen met brandwonden

“Vanaf ons twaalfde zijn wij de vakantieweken voor kinderen met brandwonden gaan bezoeken. Daar leerden we veel van lotgenoten: omgaan met de littekens, starende mensen, werk en vriendjes. Later is dit uitgebreid en kwamen er ook vakantieweken voor jonge kinderen van 8 tot 12 jaar. Later werden we zelf staflid: het was heel mooi en waardevol om een voorbeeld en ondersteuning te zijn voor kinderen.

Het ongeluk

Monique kan zich het meeste van het ongeluk nog herinneren. Sommige momenten zijn vaag, maar het meeste staat nog duidelijk op haar netvlies. Chantal daarentegen kan zich weinig van de brand herinneren, behalve hoe de camper er uitzag. "Echt terugdenken doe ik maar heel soms," legt Monique uit, "bijvoorbeeld wanneer ik iets lees over een gaslek." Chantal denkt er niet meer aan terug. "Wel denk ik soms 'wat als...', maar dat heeft zo weinig zin: ik kan het toch niet terugdraaien."

Operaties

Nu, zo’n 31 jaar is Chantal ruim 40 operaties en Monique ongeveer 25 operaties verder. Monique heeft veel littekens op haar armen, rug, benen en voeten. Chantal heeft ook veel littekens in haar gezicht. “Ik vind de littekens in mijn gezicht het vervelendst, maar er zijn al zoveel operaties geweest dat het voor mijn gevoel nu goed is. Vroeger kon ik altijd wel iets bedenken wat mooier of beter kon, maar nu ben ik tevreden en stop ik mijn tijd en energie liever in leukere dingen.” Monique heeft vooral veel operaties gehad aan haar benen en voeten. Deze operaties waren gericht op functieverbetering wanneer de huid te strak stond door het groeien. Chantal had in het begin vooral operaties aan haar armen en benen. “Je huid zit door de groei te strak. Je knapt als het ware uit je littekenjasje. Daarom moet daar in het begin vaak huid tussen worden gelegd. Vanaf het moment dat ik uitgegroeid was, kwamen de cosmetische operaties in mijn gezicht. Ik heb veel laserbehandelingen ondergaan om zo de huid soepeler en mooier te maken. De laatste operatie was aan mijn ellenboog omdat ik mijn arm niet meer kon strekken. Dit was voor mij voorlopig de laatste operatie. Het is zo onhandig in combinatie met de verzorging van mijn eigen kinderen. Je bent toch weer een tijdje uit de running. Daarom gaan voor nu de kinderen voor. Als zij groter zijn zien we wel weer verder.”

Barbecueën

Monique merkt in de kleine dingen dat ze extra oplettend is. “Ik ben bijvoorbeeld voorzichtig met koffie en thee als er kinderen in de buurt zijn. Ik drink nooit koffie of thee als ik een kind op schoot heb. Verder hebben wij overal brand- en rookmelders in huis en de kinderen mogen niet in de keuken zijn als ik aan het koken ben. In de zomer tijdens het barbecueën moet onze zoon op een bepaalde afstand blijven. Voor sommigen een overdreven reactie, maar ik heb helaas te veel ellende gezien bij kinderen.” Ook Chantal is extra voorzichtig als het aankomt op haar kinderen. “Ik ben extra voorzichtig maar dat wil niet zeggen dat mijn zoon geen vuurwerk mag afsteken. Wel geef ik hem een aansteeklont en haal ik de capuchon van zijn jas. Mijn angst hoeft niet zijn angst te worden. Hij moet gewoon dingen blijven doen die een ander kind van zijn leeftijd ook mag en kan.”

Voor meer informatie over brandwonden kun je een kijkje nemen op de website van de Nederlandse Brandwonden Stichting. Deze stichting wil brandwonden voorkomen en het leed als gevolg van brandwonden tot een minimum beperken.

Wil jij ook je verhaal kwijt aan de lezeressen van Ze.nl? Stuur dan een mail naar michelle@ze.nl.

Lees ook: Nicci is geboren met twee vagina’s: ‘Ik voelde me een freak’