Adriana: ?Ook met mijn brandwonden ben ik gelukkig?

Het was de dag na Koninginnedag, zeven jaar geleden. Met de leftovers van de dag ervoor ging Adriana (29) gourmetten met vrienden. “Ik hou helemaal niet van gourmetten, maar vond het gezellig met z’n allen. Toen de brander werd bijgevuld met spiritus, ging het mis. De vonk kwam op mijn kleren en volgens mij stond ik helemaal in brand. Mijn vriend handelde snel. Hij zette mij met kleren aan onder de koude douche. Wat hij deed was goed, want op zo’n moment mag je iemands kleren niet uitdoen vanwege het vel dat je kunt meetrekken. Veel van die avond kan ik me niet herinneren. Ik weet nog wel dat er op een gegeven moment een hulpverlener van 112 bij was. Ik vroeg een paar keer of ik alsjeblieft pijnstillers mocht. Dat mocht niet, omdat de man eerst testjes moest doen om te kijken hoe alert ik was. Vanaf het moment dat ik ze kreeg weet ik niets meer.”

Later hoorde Adriana dat ze met een hoogwerker naar beneden was gebracht. Zij en haar vriend wonen op de vierde etage van een flat en het trappenhuis was te smal voor een brandcard. Met een ambulance moest ze naar het plaatselijke ziekenhuis. Daar konden ze haar niet helpen, dus moest Adriana met de ambulance door naar het brandwondencentrum in Beverwijk.

“Het zijn vooral de verhalen die de gaten in mijn geheugen opvullen. Mijn vriend vertelde bijvoorbeeld dat ik die avond van het ongeluk veel morfine kreeg en daardoor alsmaar tegen hem praatte. Ik scheen supervrolijk te zijn en heb zelfs gezegd: ‘dan maken we dit ook een keer mee’."

"De vergeetachtigheid komt waarschijnlijk door de medicijnen. Je wordt slaperig gehouden zodat je lichaam kan herstellen. Ik heb twee weken op de intensive care gelegen en in mijn hoofd is dat gedeelte warrig. Het is niet leuk, maar ik heb het voor mezelf niet echt nodig om het af te sluiten. Wat ik weet is dat ik veel pijn had. Ik lag vaak wakker ’s nachts. Ook het bezoek van de eerste weken blijft wazig. Wel weet ik dat mijn vriend en ouders er elke dag waren. Mijn vriend had via het brandwondencentrum een appartement gehuurd dat speciaal voor familie/ partner bestemd was. Zo was hij elke dag bij me. Hij coördineerde het bezoek, zodat ik op die manier voldoende rust kreeg."

Het vuur kwam zelfs op mijn wimpers
"Ik had brandplekken op mijn hals, gezicht, beide oren, armen, een klein stuk op de borst en een plek op mijn buik. Het vuur verschroeide een groot deel van mijn lange haar. Er waren allemaal plukken uit. Het zag er niet uit. Nadat ik uit het brandwondencentrum kwam, heb ik het laten kortwieken. Ik vond dat vreselijk. Het vuur kwam ook op mijn wimpers. Er zaten allemaal puntjes op, net alsof je je haar in een kaars had gehouden. Ik heb best wel geluk gehad met mijn gezicht. Het was helemaal verbrand, maar later bleken het tweedegraads brandplekken te zijn. Dat wil zeggen dat de brandwonden zouden wegtrekken. Nu zeven jaar later zie je in mijn gezicht hooguit wat pigmentvlekken."

Mijn benen voelde als een grote schaafplek
"Van de eerste operaties, drie tot vijf dagen na het ongeluk, weet ik niets meer. Wel weet ik dat mijn armen ontzettend zeer deden en ik ze bijna niet kon optillen. Er waren daar veel huidtransplantaties gedaan. Ook mijn benen schroeiden ontzettend. Voor de transplantaties was er huid op beide benen weggenomen; vanaf mijn lies tot boven mijn knie. Mijn benen voelde als één grote schaafplek. De huid werd gebruikt voor de brandwonden. Door middel van een operatie werd er huid geplaatst op de wond. Er ging dan verband omheen en het was dan duimen dat mijn lichaam het niet afstootte. De huid moest zich weer gaan hechten op de bestaande huid. Die operaties gingen gelukkig hartstikke goed. Nu kun je de schaafplekken op mijn benen haast niet meer zien. Het is meer in de vorm van pigmentvlekken. Gelukkig is het niet meer gevoelig. Het heeft wel lang zeer gedaan. Tijdens mijn herstel voelde ik dat de wonden die het beste genazen, het meest pijn deden."

Haren wassen was een geluksmomentje
"Het klinkt heel vies, maar ik heb veertien dagen niet gedoucht. Ik moest drie operaties binnen een korte periode na elkaar ondergaan. Alles in één keer opereren zou te riskant zijn. Het douchen was niet bevorderlijk voor het opereren. Ik had veel hechtingen en de nieuwe huid mocht niet week worden. Voor de beeldvorming: tussen de drie operaties zat er ongeveer vijf dagen wachttijd. Toen alle operaties achter de rug waren, mocht ik douchen. Ik vond het in het begin eng. Douchen deed onwijs veel pijn, omdat ik had overal open wondjes had. Aan de andere kant was het zo ontzettend fijn. Je voelt je zo vies. Het was een soort geluksmomentje om mijn haar te kunnen wassen."

"Helemaal zelfstandig douchen kon ik pas twee maanden nadat ik weer thuis was. Door alle operaties kon ik mijn armen nog niet goed bewegen. Ik kreeg daarom hulp van de thuiszorg. De wondjes waren nog niet helemaal dicht en ik had hulp nodig met het wisselen van het verband. Op de open wonden op mijn armen en nek zaten allemaal gaasjes. Om het schoon te maken moest alles eraf voor het douchen en daarna moest er weer nieuw verband op. Vooral het oude verband eraf halen deed erg veel zeer. Ik herstelde goed, maar het ging gepaard met veel pijn. Ik had bijvoorbeeld een bed in de woonkamer, omdat ik echt niet in mijn eigen bed kon slapen. Elke keer als mijn vriend zich omdraaide ging ik door de grond van de pijn. Gelukkig bleef mijn vriend relaxed zoals hij altijd is. Hij heeft ook vaak geholpen met het verband wisselen."

"De eerste weken in het brandwondencentrum heb ik mezelf niet gezien. Toen ik mezelf na een tijdje zag schrok ik. Mijn gezicht was erg verbrand en ik herkende mezelf niet. Het was een flinke klap. Het is raar als je niets van jezelf niet meer kunt herkennen. Ik kon niet bevatten dat ik zo mijn leven voort moest zetten. Al had ik geen plannen om van een brug af te springen - ik kon niet eens lopen. Later, ongeveer vijf weken daarna, beleefde ik opnieuw een heftig moment. Ik moest een siliconen nekkraag om. De kraag moest mijn nek in de originele vorm terug duwen, omdat mijn nek erg naar voren zat. Door de brandplekken en de huidtransplantaties was de vorm niet zoals het normaal was. Het voelde zo naar. Ik weet nog dat ik heel erg moest huilen toen ik de halskraag omdeed. Toch heeft de kraag echt geholpen."

Telkens naar een moment toeleven
"Als ik terugdenk aan het ongeluk vind ik het nog steeds absurd dat zoiets je kan overkomen. Ik was er niet boos om, maar in het begin was het vooral een soort werkelijkheid in mijn hoofd die het nog moest bevatten. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik constant vooruit ging met het herstel. Eerst mocht ik naar huis. Daarna zouden de wondjes dichtgaan. Vervolgens kon ik ernaar uitkijken om dingen weer zelfstandig te doen en de thuiszorg niet meer nodig was. Na een maand of vier kon ik zelfs weer gaan stappen. Mijn vriendinnen liepen dan voor me uit om de weg vrij te maken, zodat mensen niet tegen me aan zouden komen. Ik vond het eng, omdat aanraking zeer kon doen. Toch liep ik liever een risico dan thuis zitten en mezelf zielig vinden. Toen ik minder pijn had, kon ik het hele gebeuren makkelijker een plek geven. Ik werd steeds vrolijker en kon meer genieten."

Gewoon doen en niet uitstellen
"Doordat ik leuke dingen deed, merkte ik dat het leven nog steeds leuk was. Ik denk dat nare dingen bij het leven horen. Zolang de leuke dingen prominenter zijn in je leven, heb je het goed. Het ongeluk heeft eraan bijgedragen dat ik op een andere manier naar dingen ben gaan kijken. In een sneltreinvaart heeft het ervoor gezorgd dat ik me volwassen voelde. Ik weet beter waar ik sta en wat ik wil. Ik heb zoiets van: je moet alles eruit halen wat erin zit en dingen durven doen. Je weet gewoon niet hoeveel tijd je hebt. Ik was altijd al positief, maar door het ongeluk stel ik dingen niet meer uit. Toen het ongeluk gebeurde deed ik bijvoorbeeld een opleiding waar ik helemaal niets aan vond. Na het ongeluk ben ik teruggegaan naar school en overgestapt naar een deeltijdopleiding. Vorig jaar heb ik mijn diploma gehaald. Ik was zo ontzettend trots. Dat was het mooiste wat ik voor mezelf had kunnen doen. Ik wilde niet dat door het ongeluk dingen hun eigen weg zouden gaan en ik bijvoorbeeld voor altijd in werk vastzat dat ik niet leuk vond."

"Het ongeluk heeft me bewuster gemaakt. Bewust van wie ik ben en dat ik nu leef. Dat ik dingen doe voor mezelf. Niemand anders doet het voor me, maar tegelijkertijd hoef ik het ook niet voor een ander te doen. Het heeft me ertoe getriggerd om ervoor te gaan als je iets wil en niet tot morgen te wachten.”