Ik ben gek op eten. Vroeger vooral in de vorm van Haribo-snoepjes, maar tegenwoordig zijn ook gezonde, afwisselende gerechten welkom. Van die figuren die één cracker gedurende de dag eten; daar heb ik weinig mee. Nee, niks.
Bourgondische gezelligheidsvreter spreekt me dan eerder aan. Alleen kan ook ik niet ontkennen dat de woorden ?ontgiften?, ?biologisch? en ?puur & eerlijk? steeds vaker in gesprekken ? halverwege je twintigste ? voorkomen. Trendwoorden die iedereen uitkraamt, maar waar één op de tien daadwerkelijk wat van snapt. Want hoewel ik het hele gedoe rondom gezond voedsel enorm interessant vind, begrijp ik hier net zoveel van als Sterretje van monogamie. Geen reet dus.
Wat is bijvoorbeeld gezond eten? Is dit alleen te koop bij de biologische super op tien kilometer afstand? Moet ik bij de bioboer zelfs pindakaas inslaan, voor de garantie van een 100-jarig ziektevrij en dementloos bestaan? Klinkt aantrekkelijk ? soort van ? maar ik heb ook een woning nodig, op zijn tijd een leuk truitje en elk weekend iets te veel witte wijntjes. Dat zijn ook primaire basisbehoeftes. Echt.
Geen leven
