Gezond doen

Ik ben gek op eten. Vroeger vooral in de vorm van Haribo-snoepjes, maar tegenwoordig zijn ook gezonde, afwisselende gerechten welkom. Van die figuren die één cracker gedurende de dag eten; daar heb ik weinig mee. Nee, niks.

 

Bourgondische gezelligheidsvreter spreekt me dan eerder aan. Alleen kan ook ik niet ontkennen dat de woorden ?ontgiften?, ?biologisch? en ?puur & eerlijk? steeds vaker in gesprekken ? halverwege je twintigste ? voorkomen. Trendwoorden die iedereen uitkraamt, maar waar één op de tien daadwerkelijk wat van snapt. Want hoewel ik het hele gedoe rondom gezond voedsel enorm interessant vind, begrijp ik hier net zoveel van als Sterretje van monogamie. Geen reet dus.

 

Wat is bijvoorbeeld gezond eten? Is dit alleen te koop bij de biologische super op tien kilometer afstand? Moet ik bij de bioboer zelfs pindakaas inslaan, voor de garantie van een 100-jarig ziektevrij en dementloos bestaan? Klinkt aantrekkelijk ? soort van ? maar ik heb ook een woning nodig, op zijn tijd een leuk truitje en elk weekend iets te veel witte wijntjes. Dat zijn ook primaire basisbehoeftes. Echt. 

 

Geen leven
Ik lees ondertussen over geen suikers, geen boterhammen, geen aardappels, geen koolhydraten, geen rood vlees, geen tussendoortjes, geen zuivel, geen aspartaam, geen E-nummers en de algehele eindconclusie: geen leven. Ik bedoel, ?de week zonder E-nummers?: hoe dan? In vrijwel alles zit een E-nummer. Moet ik verdomme zelf een koe gaan melken en een fruittuin aanleggen om geen E-nummers binnen te krijgen? Misschien halen sommige mensen daar voldoening uit. Ik niet.

 

Ik eet ?s ochtends een bak yoghurt met muesli/cruesli en fruit, geniet volop van een boterham met ? niet-biologische ? pindakaas en probeer ?s avonds af te wisselen tussen vlees, vis en kip en tegelijkertijd genoeg groenvoer naar binnen te proppen. Ik probeer niet te veel te snoepen, maar die chipszak blijft naar me loeren. Ik sport, lees over de voordelen van biologisch voedsel en probeer hier op te letten. En faal. Ik vind vegetariërs bewonderenswaardig, maar houd te veel van vlees. Ik koop geen plofkip ? dankzij de reclame ? maar wel een plofkoe. Ik zit tijdens het typen van deze column een Bolletje ?Oerknäck? met chocopasta naar binnen te werken. En geniet.
 

Demente drol

En dat is soms ook best gezond. Want ook al word ik daarmee geen marathonlopende 90-jarige; achter de rollator bereikt deze demente drol ook de magische leeftijd van honderd. Semi-huppelend zelfs, want in mijn bejaardenwoning ligt behalve de spinazie ook een bak Ben & Jerry?s op me te wachten. Raad maar wie er het vrolijkst honderd wordt.   

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."