Astrid heeft een dwarslaesie: ‘Toen ik mijn benen niet meer voelde, wist ik meteen dat dit niet goed was'

In 1999 sloeg het noodlot toe voor de inmiddels 41-jarige Astrid Rozeboom. Na een ernstig ongeluk op zee raakte ze vanaf haar navel naar beneden verlamd en kwam ze in een rolstoel terecht. Aan Ze.nl doet ze haar verhaal.

“Over mijn ongeluk praat ik niet veel. Het is zoveel jaar geleden waardoor ik het niet fijn vind om het op te rakelen. Ik was destijds 23 jaar en stuurman op een schip. We zaten met twintig man in het buitenland en in die nacht is een ernstig ongeluk gebeurd. Bij dit ongeluk zijn ook een aantal van mijn collega’s om het leven gekomen.”

Terug naar Nederland
“Dat ik een dwarslaesie heb, werd voor mij al snel duidelijk. Ik was door het ongeluk in het water terecht gekomen en voelde beide benen niet meer. Ik wist meteen dat de kans aanwezig was dat dit niet meer goed zou komen. Ik heb erg lang in het water gelegen, maar ben uiteindelijk in het ziekenhuis in Singapore terechtgekomen. Hier werd de dwarslaesie vastgesteld en ook het repatriëringsproces is meteen in gang gezet zodat ik terug kon keren naar Nederland.”

“Het verlies van mijn collega’s was groot, maar ik leefde nog. Ik heb zoveel geluk gehad dat ik het heb overleefd. Ik was dan wel verlamd, maar dit was veel beter dan er niet meer zijn. Gelukkig ben ik altijd positief geweest en was ik vastbesloten om er wat van te maken. Ik was nog jong en misschien dat het dan makkelijker is om zo’n instelling te hebben.”

De beperking
“Ik hoefde eigenlijk helemaal niet te wennen aan de rolstoel. Het sociale aspect van mijn nieuwe situatie vond ik lastiger. Ik was altijd vrij afwachtend geweest voor ik het ongeluk kreeg, maar dat kon nu niet meer. Mensen spraken me namelijk niet meer aan toen ik in een rolstoel zat. Als mijn man en ik ergens heengingen, bijvoorbeeld naar een restaurant, was hij altijd degene die aangesproken werd. Mensen praten gewoon over je heen. In het begin begreep ik dat nog wel, toen was het ook nog nieuw voor mij. Nu irriteert het me soms wel en zeg ik er wat van. Ik ben hierdoor wel wat mondiger geworden.”

“Wat ik vooral lastig vind, is dat ik soms niet kan meedoen met dingen. Mijn man en ik hebben een dochter van vijf jaar oud en ze heeft nu een leeftijd bereikt waarop ze graag op clubjes wil. De gymnastiekclub waar zij op zit, hebben wij gekozen omdat ik daar wél binnen kan komen, dat kon bij andere verenigingen niet. Laatst gaf mijn dochter aan dat ze graag op ballet wilde, maar dat kon niet omdat de balletclub niet rolstoeltoegankelijk is. Dat vond ik erg droevig.”

Pijn niet doorhebben
“Soms zit ik er weleens doorheen. Niet vanwege de rolstoel, maar doordat ik bepaalde dingen niet meer kan. Je bent eigenlijk chronisch ziek en hebt geen controle meer over dingen. Zo kan ik mijn benen alsnog bezeren, maar het helemaal niet doorhebben. Bijvoorbeeld wanneer je je ergens aan brandt of iets simpels als een blaar op je voet omdat je niet doorhad dat je sok niet goed zit. Ja, daar ben ik weleens klaar mee, maar dat is voor mij geen reden om de handdoek in de ring te gooien. Ik vind het leven namelijk prachtig en ben dankbaar voor alle mooie dingen die ik dagelijks mag ervaren." 

“Gelukkig weet mijn partner me er altijd doorheen te slepen als ik me rot voel en ik heb een lief kind. Het leven is te mooi om ermee te stoppen. Natuurlijk mis ik het om door het gras te lopen en om zand tussen mijn tenen te voelen, maar dit heeft me wel gemaakt tot wie ik ben. Ik was destijds nog heel jong en dan zie je niet alle gevaren, maar door zoiets word je met de neus op de feiten gedrukt. Mijn man en ik proberen onze dochter daarom ook bewust te maken van de gevaren in het leven.”

Dromen volgen
“Voor mijn ongeluk was ik van plan om van mijn eerst gespaarde geld als stuurman mijn motorrijbewijs te halen. Na mijn ongeluk kwam dit er niet van, maar mijn man had wel een motorrijbewijs. We vonden het beiden jammer dat we deze passie niet konden delen. Wij gingen daarom toch de mogelijkheden onderzoeken of het voor mij mogelijk was en kwamen erachter dat het toch kon via Stichting Mobiliteit voor Gehandicapten. Mijn motor werd aangepast en hierdoor was ik toch in staat om mijn rijbewijs te halen. Ik rijd nu een zijspan en dit maakte me zo ontzettend blij. Ik vind het prachtig om motor te kunnen rijden. Ik kan nu iets wat mensen die niet gehandicapt zijn niet altijd kunnen. Wanneer ik motorrij voel ik me even niet gehandicapt. Ik vind het echt heerlijk."

Ook een verhaal te vertellen? Mail jouw verhaal naar michelle@ze.nl. 

Lees ook: Mariska (20) doet aan ageplay: 'Ik speel in bed een meisje tussen de 7 en 14 jaar'