Ilana liep hoofdletsel op: ‘Binnen een paar seconden vergat ik alweer wat ik had gezegd’
Vol goede moed vertrok Ilana (23) naar het zuiden van Duitsland voor haar stage op een paardensportstal. Die stage verliep helaas niet van een leien dakje: tijdens haar werk liep ze hoofdletsel op, met heftige gevolgen.
“Zelf kan ik me niets meer van het ongeluk herinneren”, vertelt de 23-jarige Ilana. “Mij was verteld dat ik een paard uit een vrachtwagen moest halen, maar toen ik dit deed heeft het paard mij van de vrachtwagen geduwd. Hierdoor viel ik met mijn hoofd op een betonnen vloer."
Tekst gaat onder de foto verder.
Slecht geheugen
“Volgens omstanders had ik mijn hoofd verwond en lag er veel bloed om mij heen. Bij bewustzijn was ik niet meer en pas in het ziekenhuis kwam ik bij, maar ook hier herinner ik mij weinig van. De 24 uur na mijn ongeluk kon ik vrijwel niets onthouden. Het schijnt dat ik mijn ouders keer op keer heb gebeld. Ik vertelde hen dat ik dacht in het ziekenhuis te zijn omdat ik allemaal witte muren om me heen zag. Mijn geheugen was alleen zo slecht dat ik na twee zinnen alweer vergeten was wat er was gebeurd en ik mijn ouders vervolgens weer vertelde dat ik in het ziekenhuis lag.”
“Door mijn telefoontjes was mijn moeder gealarmeerd. Zij en mijn vader reden meteen naar Duitsland toe en onwetend als ik was bleef ik ze bellen en stuurde ik mijn vrienden veel berichten. Het was vreemd om die berichten later terug te lezen. Ik kon me niet herinneren dat ik dat had gestuurd. Het enige wat ik nog weet, is dat mijn ouders de dag na het ongeluk in het ziekenhuis waren. De rest is helemaal weg."
NAH
Een paar dagen na het ongeluk verbeterde Ilana's geheugen, maar het herstelde niet volledig. De 23-jarige bleek NAH te hebben, oftewel niet-aangeboren hersenletsel. Echter werd dit pas na een jaar vastgesteld. “In eerste instantie werd in het ziekenhuis gezegd dat ik twee weken nodig had om tot rust te komen voordat ik weer aan het werk kon. Ik besloot in eerste instantie om in Duitsland te blijven, maar na een week heb ik mijn ouders gebeld en vroeg ik of ze me toch wilden ophalen. Ik kon alleen maar op bed liggen en had nergens meer fut voor. Een week later was ik weer terug in Nederland.”
“Na het ongeluk had ik nog altijd moeite met dingen onthouden en was ik erg moe. In Nederland hoopte ik te kunnen revalideren en dacht ik wel weer beter te worden. Pas later hoorde ik van artsen dat ik NAH had en dat ik niet beter zou worden. Voor mij kwam dit als een grote klap.”
Tekst gaat onder de foto verder.
"Door mijn ongeluk had ik het eerste semester van mijn nieuwe schooljaar gemist. Ik ben altijd erg positief ingesteld en dacht dat ik tijdens het laatste half jaar beide semesters wel kon doen, maar dat was niet mogelijk. Ik bleef zitten en dacht op dat moment dat dat het ergste was wat me kon overkomen. Maar na de diagnose, kreeg ik te horen dat ik mijn opleiding nooit kon afmaken. Het zou me gewoon niet lukken om die inspanning voor school op te brengen. Ik vond dit verschrikkelijk, ik had nooit verwacht dat ik mijn opleiding niet zou afmaken.”
Tijdens haar dagelijks leven ervaart Ilana veel ongemakken. “Ik heb sinds mijn ongeluk altijd hoofdpijn. Ik krijg hier nog meer last van als het ergens heel licht is of het druk om mij heen is. Hierdoor word ik ook veel sneller moe, maar die vermoeidheid is niet zoals gewone vermoeidheid. Voor mij werkt het verlammend. Als er dan plotseling iets gebeurt, kan ik op zo’n moment niet bedenken wat ik moet doen en loop ik vast. Ik kan dan letterlijk niets meer.”
Schilderen
Omdat een opleiding volgen voor Ilana niet meer mogelijk is en ook werken geen optie is, houdt Ilana zich overdag bezig met schilderen. “Ik ga drie keer per week naar dagbesteding. Hier is een atelier met kunstenaren en hier kan ik zelf bedenken waarmee ik aan de slag ga. Creatief zijn is het enige wat ik kan doen waarvan mijn hoofdpijn niet erger wordt. Ook woon ik weer zelfstandig. Na mijn ongeluk heb ik eerst een half jaar bij mijn ouders gewoond, maar uiteindelijk besloot ik om toch uit huis te gaan. Wel zocht ik expres iets in de buurt van mijn ouders, zodat ze makkelijk langs kunnen komen. Het meeste in huis probeer ik zelf te doen, maar wat mij niet lukt doet mijn vader. Als ik bijvoorbeeld iets te veel rommel in huis heb, ben ik het overzicht helemaal kwijt. Mijn vader helpt me dan met opruimen.”
Hoewel de artsen destijds zeiden dat Ilana’s situatie niet zou verbeteren, denkt Ilana hier anders over. "Zelf merk ik de laatste maanden juist wel vooruitgang. Ik ben sinds kort weer begonnen met dansen en eerst ging ik maar één keer per week naar dagbesteding en nu drie.” Ook over de toekomst is Ilana positief. “Ik hoop toch nog een opleiding te gaan doen. Ik vind schilderen op dit moment leuk en ik zou toch graag mijn eigen geld willen verdienen. Momenteel zijn er voor mij nog geen mogelijkheden om een opleiding te volgen, maar ik hoop dat er toch een manier komt. Zo kan ik toch iets doen en meer vooruitgaan.”
Ilana heeft ook een blog over haar NAH. Klik hier om haar site te bezoeken.
Heb jij ook iets heftigs meegemaakt waar je over zou willen vertellen? Stuur een mail naar sabine@ze.nl.
