Zitten op Sanne
|
Ik maak altijd ezelsoortjes in de pagina's waarop ik iets zie wat ik wil kopen. Zo ook nu. Er zat een ezelsoor in de pagina met een leuk shirt, een ezelsoor op de plek waar ik eerst keek (de achterkant van het blad - ik weet het, zo'n ezelsoor is daar niet nuttig, maar het is een gewoonte hè)... Hoe dan ook, ik was dus fijn aan het ezelsoren en zag opeens een dekbedovertrek met mooie kleurtjes (maar niet te veel, anders slaap ik niet meer) en hield mijn duim en wijsvinger al bij de zijkant van het blad, tot ik zag dat het dekbed een naam had. Geen 'lekker zacht dekbed', nee, gewoon een mannennaam. Laten we zeggen dat het Henk was. Dekbed Henk, EUR 29,95. Hartstikke leuk, maar laat ik nu net een ex-collega h Op dat moment was ik er ook helemaal klaar mee. Ik gooide het blad weg en verzonk in depressief gepeins. Hoe ver moest het nog gaan? Gelukkig had mijn stoel geen naam, dat was nog een voordeel. Anders had ik mijn hele vriendenlijst af moeten gaan om er zeker van te zijn dat ik niet per ongeluk op iemand zat. De bank was van de Ikea, dus dat Maar hoe lang zou het nog doorgaan? De woonbladen staan steeds voller van de Sanne-stoelen en Max-bureau's. Dat je je kat of hond een mensennaam geeft, vind ik nog kunnen. Maar waarom moet je hele huis menselijk zijn? Gaan je spullen minder snel stuk omdat je ze met meer respect behandelt? Ik zie eerlijk gezegd alleen maar nadelen aan het verhaal. Sterker nog, ik zie een drama-verhaal voor me:
Zie je hoe gevaarlijk het kan zijn? Ik bedoel maar. Nee, ik vind dat een stoel weer gewoon stoel moet heten en een tafel gewoon tafel. Dat is beter voor ons allemaal. Ik koop in ieder geval liever het zachte naamloze dekbedovertrek. |
ebben die Henk heet. Daar ga ik niet onder liggen. Voor geen goud. Het idee dat zo'n dekbed dezelfde naam heeft, nee, daar slaap ik gewoon niet goed door. Of onder. 
was ook geen probleem. Ik ken geen mensen die Ecktorp of Besta Jagra heten, en zelfs een Billy zit niet in mijn vriendenlijst - de boekenkasten kan ik dus ook nog fijn volstouwen. 
De student. Hij rouwt om het verlies van zijn lieve vriendinnetje, en hij moet opnieuw in zijn eentje beginnen na met haar te hebben samengewoond. Vriendinnetje wilde hem niet meer, dumpte hem op de avond dat ze bekende met zijn beste vriend te hebben gezoend (of meer dan alleen zoenen, maar het is even voor het idee hè?). Om studentlief op te vrolijken, komen paps en mams met een cadeau voor het nieuwe huis. Twee cadeau's: een stoel en een tafel. Vol verdriet bedankt de student zijn ouders, om daarna in eenzaamheid - zonder beste vriend Max (de verrader) en Sanne (de ex) - verder te rouwen. Maar het had niet zo mogen zijn. Zittend op zijn Sanne en leunend op zijn Max ontdekt hij opeens de naamkaartjes die nog aan de zijkant van deze meubelstukken zijn bevestigd. De ironie. Huilend gooit hij de stoel het raam uit (de tafel is te zwaar) en werpt zich dan zelf drie verdiepingen naar beneden.