Van krabbel tot trouble

Niet het verkeerde been, hoewel misschien eigenlijk toch. Een manspersoon die niet reageert op de dame in kwestie, maar de achtergrond van de foto. Dat daagt uit tot een discussie die, op zijn initiatief, van onderschrift bij het vakantiekiekje verplaatst werd naar de inbox.

Hij schrijft leuk, dacht ik. Dat vind ik tenslotte belangrijk, als iemand leuke woordgrapjes en grollen maakt. Ik ben er zelf ook niet vies van, taal is zeg maar 'echt mijn ding'. Dus inmiddels stonden beide benen geïnteresseerd en niet op het verkeerde. Zijn benen stonden beiden op de grond. Immers, hij stelde een ontmoeting in Het Echte Leven voor.

Na een eenmalig internetdate-debacle (mooi woord voor Scrabble) was ik echter niet gerust op De Ontmoeting. Het zou vast uitlopen op een fiasco en ik zou gedesillusioneerd achterblijven met enkel leuke mailwisselingen als herinnering. Toch liet ik me door de andere partij en vriendinnen verzekeren dat het toch echt het proberen waard was.

Zo fiets ik (fashionable laat) naar de afgesproken locatie. Zonder roos of andersoortige herkenningsbloem in mijn knoopsgat. Ik heb vooraf zijn fotoalbums nog eens doorgespit en als hij verstandig is, hij ook. Nee vice versa bedoel ik, niet zijn eigen albums (hoop ik).

Oh jee, De Ontmoeting. Zijn foto's zijn voordeliger dan het Kruidvat, hoewel even verrassend. Maar, hij schrijft leuk, dacht ik. Dat vind ik tenslotte belangrijk (zie  alinea 3). En wat is uiterlijk nu eigenlijk? Het is niet dat ik mezelf tot de categorie Victoria's Secret-modellen reken, dus meten met twee maten mag ik allerminst denk ik, terwijl we een tafeltje krijgen in het restaurant.

Zo aan tafel zonder geel glimlachende, knipogende en wenkbrauwoptrekkende gezichten wordt mijn gerustheid er niet minder op. De 'on' in ongerust dient zich aan na het voorgerecht. Deze jongeman is Niet Leuk in Het Echte Leven. Toch vind ik het, ondanks reddingspogingen van vriendinnen, niet netjes om met een in scène gezet sms'je of belletje het podium te verlaten.

Ik skip het dessert, een unicum. Toegegeven: hij werkt hard om goed uit de verf te komen. Toch steekt de avond bleekjes af naast mijn geschepte verwachtingen. Zoals mijn ouders me vroeger belerend toespraken: ik ben niet boos, maar teleurgesteld. Zijn ouders hebben hem anders geleerd denk ik, want hij bekent kleur door me nog uit te nodigen voor een spelletje poolen.

Overvallen door zijn vasthoudendheid hoor ik mezelf een miezerig 'ja' antwoorden. Dat mijn afwijzende houding bij hem niet aankomt, is ook een unicum te noemen, want het enthousiasme straalt nu niet bepaald van me af. Helemaal nu ik geen toetje op heb.

Ik laat hem het potje pool winnen, onder het mom 'dan scoort hij toch nog ergens vanavond' en ben opgelucht dat ik naar huis kan. Alleen. Denk ik. Hij heeft geen bord, maar een compleet servies voor zijn kop: hij stelt voor me thuis te brengen. Of in ieder geval voor de helft mee te fietsen.

Gelukkig lukt het me de ruggengraat te rechten en vriendelijk te bedanken. Op de fiets terug verwittig ik mijn vriendinnen van deze disaster date en thuis zet ik mijn laptop aan. Op het moment dat ik inlog op de vriendensite speelt mijn mobiel de toon van een ontvangen bericht. "Wat was het leuk. Ik heb genoten. Ook van het restaurant en het poolen, trouwens." Zucht. Tijd om te ontvrienden.

Moraal van dit verhaal: leuk krabbelen staat niet gelijk aan leuk babbelen, gele lachende gezichtjes bieden geen garantie voor de werkelijkheid en soms moet je echte vrienden van vlees en bloed tegenspreken als ze denken dat iets goed voor je is. Iets als internetdaten, bijvoorbeeld.