En dat soort dingen

Iedereen heeft gekke gewoontes. Sommige glijden van me af. Anderen storen me mateloos. Het is hypocriet, ik weet het. Ik ben, bij tijd en wijlen, ook een ronduit vervelende dame. Voordat ik kritiek heb op andermans 'dingen', zal ik hand in eigen boezem steken.

Ik hou van woordgrapjes en spreekwoorden. Heel flauwe het liefst. Of oud Nederlandsche woorden gebruiken. Nochtans. Echter. Edoch. Wis en waarachtig. Gelukkig heb ik vrienden die zelf ook creatief met kurk, euh, taal zijn en samen gniffelen we om onze flauwe taalfratsen.

Nog iets geks. Ik slaap zonder kussen. Ik slaap op mijn buik of zij, maar altijd zonder kussen. Ik gooi het van bed, ook in hotels. Ik slaap zonder kussen. Oh ja. Ik heb een telefoon met slide. Als ik wacht op een belletje of sms, schuif ik de slide open en dicht. En open. En dicht. Open. Dicht. Heel vervelend voor mensen om me heen. Ik doe dit zonder geluidnotificatie, dat dan weer wel.

Maar mensen die bierviltjes scheuren aan de bar. Waarom? Het geeft een rommeltje en je kunt je drankje straks niet meer kwijt. Sowieso, mensen die hun rommel niet achter zichzelf opruimen. Normen en waarden of niet, maar ruim gewoon je eigen kauwgom, papiertje, flesje of asbak achter je kont op!

En dan nog iets. Die mensen die op pennen kauwen. Of op potloden. Krijg je thuis niets te eten? Wil je soms een kauwgompje (wel zelf opruimen daarna). Het is toch ronduit smerig! Een beetje op een plastic huls met inkt kauwen. Of een houten omhulsel met grafiet. Yak. Het ziet er niet uit! Hou ermee op!

Of als je kamergenote op studiereis haar tanden poetst voordat we gaan ontbijten. "Omdat ik een dood vogeltje in mijn mond heb." Okay, daar heb ik begrip voor. We kunnen niet allemaal à la Doornroosje wakker worden na 100 jaar en fris uit de mond rieken. Maar na het ontbijt poetsen ze hun tanden niet! Neehee, echt niet hoor! Want "dat heb ik toch voor het eten gedaan?" Wat heeft dat dan voor zin?

Zo ook de wiebelende mensen naast me. Van die vibrerende voeten, tikkende vingers of schuddende knieën. Ik word er bloednerveus van. Als ik dan, vriendelijk edoch dwingend, mijn hand op hun been leg, krijg ik steevast hetzelfde relaas. "Oh sorry, dat doe ik zonder erg." Heel even stopt het. Maar binnen vijf minuten, gegarandeerd, wiebelen ze weer! Argh!

En dan één van de nagels aan mijn doodskist. Afscheid nemen met 'hoi!'. Als je gedag zegt, roep je voor mijn part: doei, toedels, later, adios of desnoods houdoe (die gedoog ik). Maar je zegt toch geen 'hoi' bij het verlaten van een feestje/verjaardag/werkvloer/school (doorhalen wat niet van toepassing is).

Zucht. En dat vind ik ook vervelend.
Van die mensen die zich aan dat soort dingen ergeren.
Hoi.