Monteurs: Eén grote deceptie!
|
Of het nu een meterstanden-kwestie is of de montage van een gehele nieuwe rioleringsbuis: het moet gebeuren. En daarom zit je vanaf acht uur 's morgens in wacht-modus op de bank, met de wetenschap dat de monteur binnen nu en vijf uur op de deurbel zal drukken. Vreemd genoeg lijken deze uren altijd in slow motion aan je voorbij te trekken. Dat komt waarschijnlijk omdat je helemaal niets kúnt tijdens het wachten. Even onder de douche is er niet bij; net als je shampoo in je haar hebt, staat hij voor de deur. Even boodschappen doen; je loopt hem mis. De muziek iets te hard; deurbel niet gehoord. Zelf weet ik mij in deze eindeloze wachtperiode nog wel te troosten met de gedachte aan de zongebruinde god die wellicht straks in mijn woonkamer staat. Met lange, warrige lokken die plakken aan zijn bezwete gezicht, zijn brede torso in houthakkersblouse... Helaas liegt de realiteit er niet om. Hoe hoger de verwachting, hoe groter de teleurstelling. Want als de monteur er dan eenmaal is (als-ie überhaupt op komt dagen), is het altijd een oncharmante bedoening. Je hoopt op een woest aantrekkelijk stuk vlees, maar er staat een rood aangelopen dikkerd voor je deur in een naveltruitje. Met een harige bilspleet en een vleespet. Misschien zelfs een hazenlippie. De behoefte om: "Weg met dat gereedschap; hierrr jij” te zeggen, is in ieder geval ver te zoeken. Als ie eenmaal geweest is, val ik dan ook altijd teleurgesteld op mijn bank. Weer een deceptie rijker. Weer een paar uur van mijn leven verloren die ik nooit meer terug krijg. Maar wél een nieuwe rioleringsbuis! (...) |