Bruine, witte en rode strepen

Laat die twee gescrubde en gladgeschoren melkflesjes maar van de warme zonnestraaltjes genieten. Inderdaad, melkflesjes. Door studie en werk hebben die twee trouwe benen van mij de afgelopen maanden weinig vitamine D tot zich kunnen nemen en nu het eindelijk tijd is te genieten van de zonnige augustusmaand moet er toch wel snel een bruin kleurtje op komen.

Helaas ben ik van het soort Hollandse troela: donker haar, lichte ogen en een lichte huid. Eén van de zeven schoonheden naar verluidt, maar redelijk licht ontvlambaar. Tubes zonnemelk gaan er doorheen en nog weet de zon mij altijd op een aantal plekken te vinden waar zij mij prachtige rode vlekken geeft. Nou ben ik geen kreeftje: die rode plekken worden op den duur gelukkig bruine plekken en na wat vakanties naar zonnige oorden ( Turkije, Malta) is mijn huid inmiddels wel gewend geraakt aan die verraderlijke zonnestralen. Toch is het ieder jaar weer balen wanneer die eerste dag aanbreekt waarop de beentjes leggingloos de confrontatie met zonlief aangaan.

Frustrerend zijn op dat soort momenten de vriendinnen (én vriendlief!) die gezegend zijn met een genetisch bepaald bruingen dat mijn ouders kennelijk vergeten zijn door te geven aan mij. Mijn vader wordt bruin in de schaduw, vriendinnen hebben ergens een buitenlandse voorouder die gezegend was met een gekleurd velletje en dan zijn er altijd enkelen die een abonnement op de zonnebank hebben en dan kom ik in mijn snoezige zomerjurkje en mijn witte stelten.

Nu ga ik die confrontatie niet uit de weg hoor. Zo'n bikkel ben ik wel, maar die eerste dag is altijd een mentaal en fysiek pijnlijke dag. Het fysieke pijnlijke komt trouwens pas op het moment dat ik na een dagje park thuis in de spiegel kijk, zie dat ik toch een paar plekken heb gemist bij het smeren en mijn huid een mengelmoes is van bruine ( waar ik gesmeerd had), witte ( waar mijn broekje en bikinitopje zaten) en rode (waar de zon me te pakken heeft gehad) strepen.

Hoe komt het toch dat we altijd pas voelen dat we verbrand zijn als we het hebben gezien? Het heeft in ieder geval altijd het gevolg dat een dikke laag aftersun voor enige tijd verkoeling biedt en dan is er altijd de dag na die eerste dag. De dag waarop je naar je werk, studie, familie of waar dan ook moet. De dag waarop je collega, je studiegenootje, je moeder of wie dan ook tegen je zegt: 'Nou,  jij kan ook wel wat zon gebruiken!' (uhmm) Of: 'Je bent verbrand!' (nee, echt?) Of: 'Wat heb jij gister gedaan?' (kun je dat niet zien?) Kortom, de dag die ik altijd zou willen overslaan.