Review: Jesus Camp
|
Als in trance strekken tientallen armpjes zich uit naar boven. Onverstaanbare kreten, ondefinieerbaar gemompel en tranen. Dikke tranen over kleine, angstige gezichtjes.
Lachwekkend maar tegelijkertijd schokkend zijn de beelden van de negenjarige Rachel, die tijdens een avondje bowlen met 'de club' op een meisje van een jaar of twintig afstapt en zegt: 'God stuurt me naar jou toe. Ik moet met jou praten, dat voel ik. God wil dat je je aan Hem overgeeft, dat je in Hem gelooft. Want Hij heeft grootse plannen met jou.' De veel te bijdehante en bijna enge Rachel duwt gauw nog een evangelisch boekwerkje in de handen van het meisje en laat haar verbouwereerd achter. Terug bij haar 'clan' wordt Rachel geprezen door een begeleider. Want, oh, wat is Rachelletje goed bezig. Tenenkrommend.
Het gevoel dat je aan deze documentaire overhoudt, is moeilijk in een paar regels te omschrijven. Aan de ene kant moet je ontzettend lachen om de bekrompen ideeën en letterlijke doodverklaring aan het adres van kinderheld Harry Potter. Aan de andere kant bekruipt je een naar gevoel, vanwege het feit dat onschuldige kindjes zo meegezogen worden in de angststroom van de volwassenen om hen heen. Bekijk hier alvast een voorproefje van deze heftige documentaire: |
De kinderen zijn de toekomst, zij moeten van de Verenigde Staten weer een door het christendom geregeerd land maken. Naast haar preken in de kerk organiseert Becky ook een familiekamp dat erop gericht is de kinderen te indoctrineren met extreme ideeën over het christelijke geloof. Of dit is wat je noemt 'kinderen bij het geloof betrekken' weet ik nog net zo niet... Wat je vooral te zien krijgt zijn onschuldige kleintjes die, doordat ze veelal thuis les krijgen van hun zwaar evangelische ouders, geen kans krijgen zich normaal te ontwikkelen tot een volwaardige volwassene die eigen keuzes heeft leren maken.
Wat het meest aangrijpende is aan de documentaire is hoe volwassenen, die blijkbaar zelf bang zijn voor hoe de wereld, inclusief leven en dood, echt in elkaar zit, hun eigen kinderen zo mogelijk nog meer angst inboezemen. Via angst proberen zij hun kinderen te vormen zoals zij dat willen. Wanneer in een preek betoogd wordt dat je je als kind niet mee moet laten slepen door de duivel en je geen slechte dingen mag doen (zoals lelijke woorden gebruiken 'zoals je vriendjes op school'), springen bij veel schuldbewuste kinderen de tranen in de ogen. Kindjes van zes, zeven jaar lopen rood aan en barsten in tranen uit wanneer zij boete doen (!!) en hun 'zonden' weg wassen met water uit een flesje dat mevrouw de predikante over ze uitstort. 
