Licht doorgeslagen

'Ah, dat valt best mee. Je ogen moeten alleen even wennen omdat je van buiten komt. Straks naar beneden zul je zien dat dat een stuk makkelijker gaat,' zeg ik.
'Hm... ,' mompelt mijn moeder.

De bel.
'Ha, Wouter!' Ik open de deur.
... Stommel, stommel... BONK...
'SHIT!!'
'Lukt het?' roep ik.
'Dit is toch niet normaal, zo naar boven te moeten! Ik breek zowat mijn nek!'
Ik haal mijn schouders op en geef hem een kus op zijn bezwete wang.

Drie weken heb ik het kunnen rekken, mijn 'Save The Planet-projectje'. Drie weken moest iedereen op de tast naar boven, om energie te besparen. Maar nu is mijn idealistische avontuur toch echt ten einde. De benedenbuurjongen staat voor de deur.

'Martine, we gaan nu tl-buisjes halen. Dit kan zo niet langer. Gisteren was mijn oudtante er. Dat arme mens heeft er een kwartier over gedaan om boven te komen. Vervolgens durfde ze niet meer naar beneden! Met een zaklamp in mijn hand heb ik haar uiteindelijk weg gekregen. We gaan dit vanmiddag nog fixen!'
Ik opende mijn mond om te roepen: 'Maar weet je wel hoeveel energie we besparen!', maar besefte op tijd dat dat te extremistisch zou klinken en besloot braaf te knikken.

Natuurlijk: een beter milieu begint bij jezelf, niet in het gezamenlijk trappenhuis. Hoewel: toen ik bovenop de ladder stond om de hoofdschakelaar over te halen, heb ik de brandduur van het licht in het trappenhuis verkort van 3 ½ naar 2 ½ minuut. Oude tantes mogen best langskomen, en natuurlijk moet dat een beetje veilig gebeuren. Maar ze moeten wél een beetje doorlopen...