Mijn geheime liefde
|
Het begon allemaal rond mijn veertiende. Ik was nog jong, misschien wel wat naïef, beginnend aan een vreselijke periode genaamd 'de puberteit' en had totaal nog geen ervaring. Het was mijn vader die Hem aan mij voorstelde. Mijn vader kende hem al jaren, was zelfs met hem opgegroeid. Eerst wilde ik er niets van weten, ik had helemaal geen zin in zo'n oude vent. Totdat ik zijn stem hoorde. Een stem met een ietwat rauw randje, onlosmakelijk verbonden met door hem gespeelde heldere pianomelodieën. Een mondharmonica, knallende drums en wat sentimentele kreuntjes. Ik was om. Vanaf dat moment ben ik in hem gaan investeren. Eerst draaide ik de oude live-cd van mijn vader grijs, vervolgens zong ik zelf voor de spiegel met een borstel in mijn hand van een Big Man On Mulberry Street en fantaseerde ik over My Life. Er kwamen meerdere cd's en zelfs een dvd. Met mijn oom aan de piano zong ik zijn liedjes uit het pianoboek. En stiekem ben ik heel erg van hem gaan houden. Hij was er altijd voor me. Als ik verdrietig was of blij. Wanneer ik het wilde, zong hij liefdesliedjes voor me. En als ik wilde rocken, zette hij met zijn band hard in. Inmiddels is hij als artiest enigszins uitgerangeerd. Een leven vol drank en vrouwen heeft hem er niet beter op gemaakt. De beste man had mijn vader kunnen zijn, misschien zelfs mijn opa. Toen ik geboren werd, had hij al een carrière als profbokser, zanger en brokkenpiloot (hij heeft al meerdere motorongelukken gehad) achter de rug. Zijn nieuwste nummers schreef hij zo'n tien jaar geleden. Zijn laatste vrouw had dezelfde leeftijd als zijn dochter en inmiddels is hij ook van deze jongedame gescheiden. Hij heeft overgewicht, is klein en kalend, heeft een doorrookte stem en een liefde voor klassieke muziek ontwikkeld. Maar stiekem is en blijft Billy Joel my man. Heimelijk zet ik zijn muziek keihard aan als ik aan het stofzuigen ben. Tenenkrommend is zijn late jaren 80-periode met synthesizers en echogeluidjes in nummers als You're Only Human. Maar stiekem blèr ik die zooi keihard mee. Billy heeft, die paar synthesizerpop daargelaten, prachtige nummers gemaakt. Hij raakt mij iedere keer weer met She's Always A Woman en Home. De tragiek van de Vietnamoorlog ken ik door en door door Goodnight Saigon. Ik waan me in the Big Apple als hij New York State Of Mind zingt. En ik heb al meerdere tranen gelaten bij Piano Man. Ik ben fan zonder dat te willen. Billy is anno 2010 helemaal niet zo cool. Hij draagt geen vleesjurken als Lady Gaga en is geen zestien meer als Justin Bieber. Maar kom je aan Billy, dan kom je aan mij. Hij is een geheime liefde van me en stiekem hoop ik nog steeds dat ik op een ochtend wakker word en mijn vriend mij net zo toezingt als Billy kan. De ervaring leert dat ik naar die ochtend kan fluiten. |
