Tikkie, jij bent 'm!

Ik zal beginnen bij de meest voor de hand liggende en tevens meest recente anekdote. Ik versta namelijk de kunst om alles te kneuzen of te breken wat er aan mijn lichaam uitsteekt. Dan heb ik het dus niet over mijn achterwerk, maar alvast bedankt voor de suggestie. Dezer tijd hobbel ik voor de verandering weer eens door mijn leven, want ik heb mijn kleine teen gebroken. Heel simpel uitvoerbaar, neem een haastige vrijdagochtend met standaard tijd te kort, voeg daarbij een bureaustoel op wieltjes en voilá. Danig uit mijn evenwicht probeer ik momenteel mijn ego te redden wat helaas onmogelijk blijkt. Bespot en uitgelachen, reacties vol ongeloof: 'Nee, niet wéér, wat heb je nú weer gedaan' vullen mijn dagen en mijn gedachten, mijn zelfrespect is even onherstelbaar beschadigd. Ik loop voor lul want je ziet namelijk niets aan me, want ik heb gewoon mijn schoenen aan. Niks gips, túúrlijk niet, nee mevrouw, daar maken wij niet eens een foto van, zonde van het geld, zonde van de tijd, u kunt er zelfs mee sporten als u het maar goed verpakt. En bedankt, ik word bekeken alsof ik een paria ben want ik loop natuurlijk rond als een debiel op die pijnlijke poot. En het ergste is, het is dus niet de eerste keer dat ik zo'n wurm breek. Zo'n twee jaar geleden brak ik namelijk de andere. Die was achter de wc-deur blijven steken, dat kan ik nu bijna zonder schaamte toegeven, het is helaas de waarheid. Dus hoe ik moest spalken was mij reeds bekend en ik doe dat met een vaardigheid die mezelf verbaasd. Bovendien kunnen jullie je misschien nog wel herinneren, (blog 'Leo', je weet wel), dat ik nog niet zo lang geleden op een mega onbenullige wijze mijn pink heb weten te kneuzen. Hoe ik het toch elke keer weer voor elkaar krijg weet ik niet, ik kan er maar beter om lachen want zo langzamerhand kom ik niet echt meer geloofwaardig over.

Ik heb nog meer obsessieve rituelen, behalve het botvieren van mijn verboden lusten op alles wat los aan mijn lijf hangt. Het is maar goed dat ik geen man ben. Nee, ik ben een vrouw en het is een algemeen feit dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen doen, dus zo ook ik. Maar ik loop altijd zo ontzettend hard van stapel, dat ik veel meer dingen tegelijk doe dan ik eigenlijk aankan. En omdat ik ergens in mijn hersenen een schakel mis die er voor zorgt dat al die dingen ook tot een goed einde worden volbracht, kan ik aan het einde van de dag de chaos bijna niet meer overzien en struikel ik over de half afgemaakte klussen. Nou is bij mij het glas altijd half vol en niet half leeg, maar weet je wat het allerergste is? Als manlief thuiskomt en de chaos overziet, stroopt hij zijn mouwen op en handelt hij in nog geen tien minuten af waar ik al de hele dag overal aan ben begonnen. Om vervolgens triomfantelijk te verkondigen 'Was dat nou zo moeilijk?' Grrrr, nee da's lekker. Het lukt me gewoon echt niet, ook al heb ik in theorie de hele dag de tijd. Ik zeg bewust 'in theorie', want in praktijk pakt het standaard anders uit dan ik had gepland, al sta ik nóg zo vroeg naast mijn bed.

Nou heb ik de tijd op mijn wekker zo ingesteld dat het altijd een kwartier vroeger is dan dat ik denk dat het is. Of eigenlijk: dat ik zou móeten denken dat het is, want inmiddels ben ik al zo gewend aan het voorlopen van de tijd op mijn wekker dat ik er al rekening mee houd. Maar ik peins er niet over om de wekker weer op zijn normale tijd terug te zetten, ik heb het nou eenmaal graag op die manier. Ik heb wat dat betreft echt een lichtelijke vorm van dwangneurose, want ik hou er absoluut niet van om bepaalde dingen in mijn dagelijkse ritme te veranderen. Ik kan dan echt de hele dag van slag zijn omdat ik de dag anders ben begonnen dan anders. Het begint dus met die wekkertijd, vervolgens heb ik onder de douche bepaalde handelingen die ik in een zeer doordachte volgorde uitvoer. En nee, sorry jongens, ik heb 's morgens echt geen tijd om te masturberen onder de douche. Nee, eerst zet ik de douche aan en wacht ik minstens twee minuten tot het water lekker warm is. 't Begint met shampoo, dan crèmespoeling, dan wassen, dan tandenpoetsen. Als ik ook maar iets in dat ritme wijzig, ben ik echt heus van slag, want dan klopt het niet meer. Als ik bijvoorbeeld eerst mijn tanden zou poetsen, vergeet ik vervolgens mijn haren te wassen. En dan moet ik gaan nadenken bij alles wat ik doe en daar hou ik niet van. Dus volg ik trouw elke dag hetzelfde doucheritueel, zodat ik mijn gedachten op iets anders kan richten, bijvoorbeeld aan wat me de hele dag nog te doen staat.

Nu ik dit allemaal zo aan het opsommen ben, begin ik toch een beetje te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens. Ben ik nou zo raar of ben ik niet de enige? Ik hoor het graag.

Ik heb nog een hele vreemde en een beetje een stiekeme eigenschap. Als ik mensen ontmoet, en dan bij voorkeur stelletjes, vraag ik me altijd onwillekeurig af hoe zij het doen met elkaar. Ik heb het dan over neuken. Je hebt toch van iedereen een bepaald beeld van hoe ze zijn, en ik ben dan vervolgens altijd nieuwsgierig op welke manier ze seks hebben. Ik heb vriendinnen die heel extravert zijn, grote bek, altijd lachen. Die zijn nergens bang voor en schamen zich nergens voor. Dat is voor mij niet zo interessant om bij voor te stellen wat ze allemaal uitvreten onder de lakens, en meestal ben ik daar wel van op de hoogte omdat we elkaars materiaal en kunsten met elkaar vergelijken en ongegeneerd bespreken. Maar ik ken ook mensen die ik totaal niet kan peilen, die voor mij een gesloten boek zijn, wat stug overkomen of juist heel erg onzeker zijn en in zichzelf gekeerd. Ik vraag me dan af of ze in bed wél loskomen, misschien zelfs lekker kinky zijn. Je ziet ze nog wel eens in die tv-programma's, waarbij je aan kan geven wat je ultieme seksuele fantasie is, die je vervolgens in de praktijk kan brengen mits je tegen de camera's bent opgewassen. Meestal zijn dat van die rare vogels die een ongelukkige jeugd hebben gehad, maar je zal je op een doordeweekse avond met je wijntje en je bakje tijgernootjes in het hoekje van de bank hebben geïnstalleerd en zie je opeens je oude lerares Engels voorbij komen, die hard van achteren geneukt word in een luchtballon. En ik zie soms mensen waarbij ik me absoluut níet voor kan stellen dat ze seks hebben. Je ouders natuurlijk, want die horen geen seks te hebben, da's gewoon vies. Maar ook bijvoorbeeld die mollige caissière van de supermarkt met die donkere dikke haren op haar bovenlip en dikke pukkel op haar oor, die wel reuze aardig is, maar dat ze buiten haar baantje bij de supermarkt ook nog een mens is met een huwelijk en dus ook een seksleven, nee, dat kan ik me niet voorstellen.

Misschien is het jullie inmiddels al lang opgevallen, maar ik kom er eigenlijk nu pas achter dat ik het altijd uiteindelijk toch weer over seks heb. Dus sluit ik bij deze mijn blog af met mijn laatste en tevens favoriete 'tic': schrijven over seks, op welke manier dan ook. Ik kan daar op zoveel verschillende manieren over schrijven, het is en blijft een dankbaar onderwerp. Kijk maar eens hoe vaak het woord 'porno' wordt gegoogled, daar zijn mijn blogjes niks bij. Maar ik kan het gewoon niet laten, vanuit de diepte van mijn ondoorgrondelijke schrijvers-geest voel ik altijd inspiratie voor een lekker stukje tekst, en dat moet er dan gewoon uit, of ik nou wil of niet.

Geschreven door Laura