Huilen: een sierlijke traan of een rood hoofd?

Wij vrouwen staan erom bekend regelmatig emotioneel te worden. Toch is de ene vrouw gezegend met een prachtige manier van huilen, terwijl de andere vrouw er afstotelijk door uit gaat zien. Tot welke soort behoor jij?

In principe ben ik een open boek. Als je mij een beetje kent, kun je direct aan me zien hoe ik me voel. En als je het niet kan zien, schroom ik er niet voor om het je te vertellen. Zo ongeveer al mijn collega?s zijn op de hoogte van mijn privé-bezigheden en voor familie en vrienden heb ik al helemaal niks meer te verbergen.

Huilen zonder reden
Er is echter één ding waar ik grote moeite mee heb, en dat is: emotioneel worden waar anderen bij zijn. Ik bijt nog liever mijn eigen tanden kapot, dan dat ik huil waar anderen bij zijn. Nu heb ik daar niet heel veel problemen mee als ik er een heel goede reden voor heb (opa overleden, relatie verbroken, noem het maar op), maar als het een vrij lullige reden is, vind ik het toch tamelijk gênant. Want wie huilt er nu bij een niet al te positieve beoordeling voor een praktijkbezoek? Ik. De hele dag.

Een sierlijke traan
Nu zijn er van die mensen die mooi huilen. Bijna sierlijk. Die een mooi gevormde traan langzaam over hun wangen laten lopen en daar nauwelijks geluid bij maken. Zoals Maxima. Ik ben echter van een heel ander soort. Ik loop namelijk al rood aan nog voordat de eerste traan zijn weg uit mijn oog heeft gevonden. Ik krijg vlekken in mijn nek en op mijn wangen en mijn ogen worden rood. Daarbij maak ik dan een hysterisch geluid. Alsof ik stik in mijn eigen ellende. En laten we eerlijk zijn: dat alles bij elkaar is nogal afstotelijk te noemen. Maar alsof het nog niet erg genoeg is, blijf ik die bloeddoorlopen-look nog minstens een uur houden. Als ik dus even stiekem heb lopen snotteren, kan het zomaar zo zijn dat een willekeurige voorbijganger een ruime tijd later nog kan concluderen dat ik ergens om heb gehuild.

Lampen tellen en vlechtjes maken
Ik kan dan ook enorm opkijken tegen gelegenheden waar het misschien emotioneel zou kunnen worden. Bruiloften, diplomauitreikingen, afscheid van een collega of een crematie. Maakt voor mij niet uit wie erbij betrokken is: als het emotioneel wordt huil ik mee. En om die reden doe ik er dan ook alles aan om dat te voorkomen. Ik ga lampen tellen, bedenk heel bewust wat voor boodschappen ik nog moet doen, zoek degene in de zaal uit met de gekste kleding aan, pulk aan mijn nagels en maak vlechtjes in mijn haar om die er direct ook weer uit te halen. Alles om maar geen bloeddoorlopen ogen te krijgen. 

Ik ben erg benieuwd hoe dat met jullie is. Zijn jullie wel gezegend met een 'mooie huil'? Of veranderen jullie net als ik in een afstotelijk monster bij een huilbui?