ZePapa: Een pannenkoekenoorlog

Het moest er een keer van komen. We zochten de situatie bewust zo min mogelijk op, maar als het toch zo ver kwam, ging het altijd verrassend goed. Maar dit keer ging het mis. Echt mis.

 

Geschikt of ongeschikt
Er zijn veel momenten waarbij ik als jonge vader m?n hart vasthoud. Dat zijn over het algemeen de openbare plekken waarbij het pijnlijk duidelijk kan worden wie daadwerkelijk de touwtjes in handen heeft. Wie kent de momenten in de supermarkt niet, waarbij een moeder het geëtter van haar (b)engeltje helemaal zat is en vervolgens bij de fruitafdeling met een hoofd als een paprika volledig uit haar pan gaat? Je ziet de mensen afkeurend kijken en denken. Zo doe je toch niet tegen je kind! Maar laat je het gaan, dan is de publieke gedachte precies andersom. Wat een blaag en pak je kind eens aan! Kortom, je wordt als ouder continu op de weegschaal gelegd en beoordeeld op je papakwaliteiten, door het publiek ter plekke.

 

 

Een restaurant is typisch een gelegenheid waarbij de gesteldheid van het kind bepaalt of het een succes wordt of niet. Vroeger was de enige vraag of je de steak van 750 gram of 1 kilo moest nemen. Of, of ik niet beter een joggingbroek aan had kunnen trekken. Tegenwoordig vraag ik me af of er wat voor de kinderen te doen is. Of je niet te lang moet wachten op het eten. Zullen ze wel een kinderstoel hebben? Hebben we wel genoeg spullen bij ons? Al deze breinbrekers hebben ervoor gezorgd dat we als gezin vrijwel alleen bij het pannenkoekenhuis komen. Kindvriendelijk, korte wachttijd en snel weer buiten. Wat een prachtige formule! 

 

Een diva ben je overal
Het is een druilerige dondermiddag als we besluiten dat pannenkoekenhuis te bezoeken. De historische tank op het parkeerterrein verraadt hetgeen wat komen gaat. Eenmaal binnen is er nog weinig aan de hand. We worden vriendelijk naar een plek aan het raam gewezen. Zonder vragen wordt er een kinderstoel geprepareerd en neemt La Diva plaats op de troon. Op dat moment gebeurt er iets merkwaardigs. Donkere wolken pakken samen en een stevige koude wind steekt op. ?Zo schat, gaan we een lekkere pannenkoek eten!? geef ik vlug aan.
?Koek?!? vraagt ze.
?Nee, een pannenkoek?, zeg ik.
?Koekie!? roept ze nogmaals al wijzend naar de tas met spullen. We zitten duidelijk niet op dezelfde golflengte. ?KOEKIE!!? roept ze steeds harder terwijl haar toon verandert in een zeurend geschreeuw en ze het tevens nodig vindt haar argumentatie met tranen kracht bij te zetten. Het personeel ziet het gebeuren en snelt onze tafel tegemoet met een kleurplaat en verschillende kleurtjes. ?Kukke!? roept ze ineens. Kukke refereert in het Sanniaans aan kleuren. Pfff, de situatie lijkt gered!

 

 

?Zal papa je even helpen met kleuren?? vraag ik een aantal stille minuten later. Als ik mijn hand uitsteek naar het rode potlood grijpt ze het voorwerp snel vast.
?MIJ!!? geeft ze duidelijk geïrriteerd aan en ze werpt me een boze blik toe.
?Ok, dan niet?, zeg ik enigszins verrast. Dan zie ik opeens een rood potlood over de tafel vliegen en landen op het hagelwitte haar van een andere gast. De rode stip op het ouderwetse kapsel verraadt de landingsplek. Licht geïrriteerd draait de bejaarde man zich om.
?Is deze van jullie?!? vraagt het slachtoffer. Ik knik instemmend en vol schaamte neem ik het potlood in ontvangst terwijl haar moeder de dader vermanend toespreekt. De rest van het bezoek laat zich makkelijk raden. De gesneden pannenkoek eindigt op de grond en de stroop wordt gebruikt als haargel. Een spoor van vernieling rondom de tafel is het resultaat. Met de staart tussen de benen verlaten we beschaamd het restaurant. ?Daaaaag!? roept ze haar slachtoffer nog een allerlaatste maal toe. Er gaat een slaak van verzuchting bij het personeel en de bejaarde man vervolgt veilig zijn maaltijd.
 

 

Moraal
Moeheid en ongeduld vormen een dodelijke combinatie. Absoluut geen recept voor een gezellige maaltijd, maar wel voor een acute verandering van de muurdecoratie. 

 

In de auto valt La Diva vrijwel direct in slaap. Mama en papa kijken elkaar vertwijfeld aan, aanschouwen vervolgens de rust op de achterbank en trekken de conclusie.

 

?Wat is ze toch lief he?? 

 

Als ze slaapt.

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!