'Ik werkte met moordenaars en verkrachters'
"Ik ben Lotte, 25 jaar en studente Psychologie. In mijn vierde jaar was het voor mij zover om stage te gaan lopen. Via de universiteit kwam ik terecht bij een kliniek voor forensisch psychiatrische patiënten. Dat zijn mensen met een persoonlijkheids- en/of psychiatrische stoornis, die een ernstig delict hebben gepleegd.
Van jongs af aan ben ik gefascineerd geweest door mensen die een delict hebben gepleegd. Wat gaat er in hun hoofd om op het moment dat zij een wildvreemd persoon vermoorden of een kindje verkrachten? In de krant zie je vaak koppen staan als '4-jarig meisje verkracht en vermoord' of 'Man vermoordt eigen gezin'. Ik was benieuwd naar het verhaal achter de krantenkoppen. Daarom was ik ontzettend blij met deze kans.
Na een kort gesprek was mijn stageplaats geregeld en kon ik aan de slag als psycholoog. Ik had zeer uiteenlopende werkzaamheden. Zoals intakegesprekken voeren met nieuwe patiënten, behandelplannen schrijven, persoonlijkheidsonderzoeken uitvoeren en risicotaxaties maken als de patiënten met verlof gingen. Ook het doen van delictanalyses behoorde tot mijn werkzaamheden. We bespraken dan heel uitvoerig wat er de 24 uur voor en 24 uur na het delict gebeurd was. Ook het delict zelf werd uitgebreid besproken. Dat was niet altijd even fijn. Zo zat ik op een dag tegenover een man die mij heel rustig vertelde hoe hij een kat in de oven had gestopt, gewoon omdat hij het fijn vond om te zien hoe de kat gek werd van de hitte en langzaam doodging. Toen moest ik echt wel even slikken.
Zelfmoordpogingen, complottheorieën en Jezus
Er waren wel meer heftige verhalen. Zo zaten er patiënten in de kliniek die kleine kindjes seksueel misbruikt of zelfs vermoord hadden. Sommigen hadden hun eigen gezin omgebracht en één patiënt had een aantal wildvreemde mensen vermoord met een hakbijl, simpelweg omdat deze mensen geen gedag terug zeiden. Ik heb veel enge momenten meegemaakt. Zo probeerden patiënten regelmatig zelfmoord te plegen. Het is niet fijn om iemand te zien die net een overdosis heeft genomen of zichzelf heeft bewerkt met glas. Een andere nare ervaring was dat ik een onderdeel was van een waan van een bepaalde patiënt. Hij was ervan overtuigd dat ik een spion was die hem in de gaten hield. Elke keer als ik in zijn buurt kwam, sloeg hij helemaal door. Door al die enge verhalen en momenten werd ik een beetje achterdochtig. Ik dacht opeens overal om me heen gekken te herkennen. In de tram, op straat, in de supermarkt: iedereen keek me vreemd aan voor mijn gevoel.
Maar er waren gelukkig ook minder heftige momenten. Drie mannen in de kliniek dachten allemaal dat ze Jezus waren. En daar waren ze bloedserieus over. Ze maakten elkaar ook belachelijk. ?Ja, die man die spoort niet helemaal, hij denkt dat hij Jezus is, maar dat ben ik al.? Een andere patiënt was de hele dag bezig met brieven te schrijven naar de FBI met allerlei complottheorieën. Daar kon ik stiekem wel om lachen...
Maar grappig was het natuurlijk niet. Want deze mensen zijn ernstig ziek. De kliniek is hun leven en voor mij slechts werk. Ik ging elke dag weer naar huis en gezellige dingen doen met vrienden en vriendinnen. Terwijl zij daar dag en nacht opgesloten zaten.
Ik heb ontzettend veel geleerd van deze stage. Ik sta nu veel steviger in mijn schoenen en ik ben minder naïef dan vroeger. Ook kan ik beter met gekken en gevaar omgaan. Als je een keer in contact komt met iemand die in de war is, is het heel belangrijk dat je geen oogcontact maakt. Dit kunnen ze als bedreigend ervaren en vanuit hun angst agressief worden. Ga ook nooit tegen een waan van iemand in. Dus als een man zegt dat hij Jezus is, moet je dat niet ontkrachten, maar hem daar juist op aanspreken. Onthoud dat deze mensen ziek zijn en ga voorzichtig met ze om."
Heb jij ook een bijzondere stage of apart beroep? Mail ons op redactie@ze.nl en vertel je verhaal!
Lotte's naam is om privacyredenen gefingeerd.