The daily Coyote

Shreve Stockton (31) is een avontuurlijke dame. Deze jonge Amerikaanse schrijfster en fotografe woonde jarenlang in San Fransisco. Toen ze in 2005 besloot naar New York te verhuizen, nam ze een alternatieve route. Met een Vespaatje, haar camera, dagboek, motorpak en wat kleding trok ze van de west- naar de oostkust van Amerika. Tijdens haar bijzondere tocht kwam ze ook door de staat Wyoming. Eenmaal aangekomen in New York besefte ze dat dat niet was waar ze wilde zijn. Ze wilde terug naar die prachtige plek waar ze maar één dag was geweest. Na een maand in New York hakte ze de knoop door en liet alles achter. Ze ging terug naar Wyoming. Daar woont Shreve nu al twee jaar in een dorpje met slechts 300 inwoners, zo'n zestig mijl van de dichtstbijzijnde supermarkt verwijderd.

In april 2007 werd Shreve's leven voor een tweede keer op zijn kop gezet. Zij en haar rode kater Eli kregen de zorg voor een tien dagen oude coyote-baby. Zijn ouders, broertjes en zusjes waren allemaal dood. Shreve kon het niet over haar hart verkrijgen om hem ook te laten sterven en ze besloot voor hem te gaan zorgen. Haar wereld draait sindsdien om Charlie, de coyote.

'Sommige mensen vragen zich af hoe ik het voor elkaar krijg een coyote op te voeden. Ik heb zelfs nog nooit een hond gehad! Laat ik één ding heel duidelijk maken: ik juich het niet toe dat mensen coyotes als huisdieren houden. Het zijn wilde dieren, niet geschikt als knuffel voor je kinderen of als waakhond. Charlie kwam toevallig op mijn pad en mijn leven is naar hem gevormd, niet andersom. Ik let heel goed op wat hij doet en wat hij me duidelijk maakt. Zo probeerde ik, toen hij opgroeide, helder te krijgen of hij wilde blijven of niet. Ik zou hem nooit zomaar weg laten lopen, dat zou hij niet overleven. Maar als hij de intentie had gehad om de vrijheid te kiezen, had ik een goede plek voor hem gezocht om hem uit te zetten. Dat leek hij echter niet te willen. Hij toont geen belangstelling voor andere coyotes als hij hen hoort. Wel wordt hij nieuwsgierig als we op onze wandelingen sporen tegenkomen. Maar verder dan dat gaat het niet. Toen werd toch wel duidelijk dat het Charlie bij ons bevalt. En andersom. We werden een roedel. Die overigens onlangs is aangevuld met een border collie-pup met de naam Chloe. Charlie en Chloe zijn de grootste vrienden. Kater Eli moest in het begin helemaal niets van dat naar coyote ruikende bolletje hebben. Als de kleine Charlie speels op hem af kwam, dan begon hij te blazen en serieus te slaan. Maar na verloop van tijd sliepen ze samen op mijn bed en nu kunnen ze niet zonder elkaar.'

'Charlie staat centraal bij mij. Een coyote kan ongeveer 15 jaar oud worden en ik houd met al mijn toekomstplannen rekening met zijn aanwezigheid. Toen ik besloot voor hem te gaan zorgen, wist ik dat hij aan mensen zou gaan wennen en dat hij misschien niet meer terug zou kunnen naar de wildernis. Daar heb ik toen goed over nagedacht. De overweging om de verbintenis met Charlie toch aan te gaan, heb ik bewust gemaakt. En dus staan Charlies behoeften bovenaan bij alles wat ik nu besluit. Dat vind ik geen enkel probleem, al is het soms wat complex. Zo probeer ik nu bijvoorbeeld land te kopen. Sommige plekken zouden voor mij en Eli perfect zijn, maar Charlies aanwezigheid eist veel meer van de plek waar we wonen. Ik heb dus ook geen enkel idee welke richting mijn leven opgaat. Ik ben gestopt met ver vooruit kijken. Ik zou het Charlie nooit aandoen om naar een stad te verhuizen. En als dat betekent dat ik voortaan ook in de natuur moet leven, dan is dat okay. Het voelt niet eens als een offer. Het is een feit. Toen ik nog in de stad woonde, genoot ik met volle teugen. Nu mis ik het niet eens. Behalve sushi dan!'

Charlie was pas tien dagen toen hij bij Shreve terechtkwam. Hij weet niet beter dan dat hij samenleeft met katten, mensen en paarden. 'Het is onmogelijk geworden om Charlie ooit terug naar de wildernis te laten gaan. Hij is emotioneel verbonden met zijn roedel: Eli, ik, MC, mijn vriend, en sinds kort ook Chloe. Als we hem in het wild zouden achterlaten, dan zou dat wreed zijn. Hij hoort bij deze groep. Daarnaast is Charlie zo gewend aan mensen, dat hij een gevaar zou zijn voor hemzelf en anderen. Coyotes worden vermoord in mijn land. Charlie komt naar mensen toe en dat maakt hem een makkelijke prooi. Hij zou nog geen week overleven. Na overleg met mensen die ervoor gestudeerd hebben, heb ik besloten Charlie te laten castreren. Om hem rust te gunnen. Hormonen kunnen rare dingen doen. Als hij daardoor in een intern conflict terecht zou komen, zou ik dat heel sneu vinden. Want waar kies je als coyote voor? Voor home of voor de wil tot voorplanten? Mijn intuïtie zegt dat we Charlie op deze manier het beste helpen.'

Shreve houdt Charlies prachtige leven niet voor zichzelf. Vijf maanden nadat ze de zorg voor het dier op zich had genomen, begon ze een blog. 'Vanaf het eerste weekend dat hij bij me was, maakte ik elke dag foto's van hem. Die ben ik gaan delen via The Daily Coyote. Zo zien mensen wat coyotes voor prachtige dieren zijn. In Amerika is onlangs ook een boek uitgekomen, met dezelfde titel. Daarin staan nog meer foto's en verhaaltjes over mijn tijd met Charlie. En natuurlijk met Eli en Chloe. Liefhebbers kunnen altijd meelezen en kijken en ik heb zelfs een dagelijkse foto-mail-dienst. Zo blijf je optimaal op de hoogte van het wel en wee van dat prachtige dier.'

Meer informatie over Charlie en Shreve vind je bij The Daily Coyote. Shreves Vespa-tocht staat beschreven in de blog Vespa Vagabond.