Mijn mening: Ik neem ontslag! En wel nú!
Mijn eerste baan leek heel interessant. Een ambitieus bureau haalde me met veel tromgeroffel binnen. Maar na twee weken ging het al mis. Huilend kwam ik thuis en stijf van de spanning ging ik er heen. Drama's. Na exact drie maanden had ik er genoeg van. Op een middag stapte ik gewoon de kamer van mijn directeur binnen om te melden dat ik er mee kapte. Over een maand was ik weg. Een schokgolf vloog door mijn omgeving. Na drie maanden al? Ik had het dus niet eens geprobeerd! En ik had nog niks nieuws! Hoe kan je dat nou doen? Dan zeg je toch je baan niet op! Je huur? Je levensonderhoud? OJEE!
Misschien was ik naïef, maar ik maakte me niet zo druk. Ik redde me wel. Wellicht vertrouwde ik heilig op de steun van mijn ouders? Nee, dat was het niet. Ik vertrouwde stiekem heilig op mezelf. En, wat een toeval, een dag later kreeg ik een telefoontje. Ik had al meteen een nieuwe job. Een veel leukere ook!
Hier hing ik ruim 2 jaar rond. Maar ook daar ging ik me vervelen. Ik stuurde wat briefjes naar dees en gene en ondanks dat ik geen succes leek te hebben, zei ik op een winterse dag mijn werk weer op. Ik werd knettergek van dat kantoor, die collega's en ik moest weg. Om vervolgens een dag later (jazeker) een telefoontje te krijgen. Ik had het laatste gesprek bij een groot bedrijf. Een week verder was ik daar in dienst.
Twee keer is scheepsrecht? Nee, natuurlijk niet. Toeval! Want je gooit nou eenmaal geen oude schoenen weg, voor je nieuwe hebt. Hele discussies voerde ik met mijn, in vergelijking met mij, veel conservatievere ouders, toenmalige vriend en vrienden. Maar ik volgde mijn hart. Met angst en beven, want volgens mijn omgeving kwam het op deze manier nooit goed met mij.
We zijn weer twee jaar verder. Na een fantastische tijd fuseerde mijn werkgever met een Amerikaanse holding. De sfeer werd om te snijden en mijn motivatie daalde tot het nulpunt. En dus ging ik weer op weg naar mijn baas. 'Ik ben over een maand weg', kondigde ik aan. Ik belde die dag daarop met een detacheringsbureau en diezelfde middag zat ik bij hen aan tafel. Ik legde uit dat ik dolgraag in een theater zou willen werken en de uitzenddame schoof de net gefaxte vacature uit het theater bij mij om de hoek over tafel. Drie keer is werkelijk scheepsrecht. Wederom had ik binnen no time een baan. En nog een fantastische ook!
It's the story of my life. Dit proces heeft zich hierna nog twee keer herhaald. Van toeval kun je dus niet meer spreken. Hoe het zit? Ik laat me niet leiden door angst! Maar soms twijfel ik wel aan mijn roekeloosheid. Want ben ik dan zo'n mazzelaar dat ik nooit in financiële problemen kom? Voor hetzelfde geld ben ik maanden werkeloos en kan ik mijn huur echt niet betalen. Maar dat is me dus nog nooit overkomen. En ik geloof niet dát het me gaat gebeuren. Misschien is dat wel de oorzaak van mijn abrupte ontslag-gedrag. Ook al ging ik er regelmatig financieel op achteruit, omdat ik mijn carrièreflow door een onverwachte switch om zeep leek te helpen. Ik kreeg er veel passie en bijzondere ervaringen voor terug. En alles komt, sinds ik als freelancer actief werd, bij elkaar. Ja, ik gooi dus graag oude schoenen weg, voor ik nieuwe heb. Even op je blote voeten lopen, zet je namelijk weer met beide benen op de grond!
