Mijn mening: De eMANcipatie mislukt!

Donderdagochtend. Tegen mijn wil, word ik om zes uur wakker. Justus (3), mijn oudste zoon, staat aan mijn bed: "Ik ben wakker papa. Ik hoef niet meer te slapen. Ik heb al heeeel lang geslapen." Ik probeer hem te overreden om nog even bij mij in bed te komen. Met veel moeite en veel gepraat, weet ik het te rekken tot een uur of half zeven. Nu gaan we er maar uit: samen douchen om daarna onze jongste, Jorden (1), uit bed te halen en aan te kleden. Met zijn drieën ontbijten. Esther, mijn vrouw, is al naar haar werk. Dan samen op weg naar schooltje. Justus en ik brengen Jorden naar de peuterspeelzaal, de babygroep en vervolgen onze weg naar de gymzaal, peutergym!
Daar staan we dan, twee stoere mannen, helemaal alleen voor de deur van de gymzaal, niemand te zien. 'Het begon toch om 9 uur?' Het is nu toch tien voor negen. Het zal toch niet zo zijn, net als vorige week, dat er geen peutergym is? Dan heb ik weer een ontroostbare Justus. Het angstzweet breekt me uit. Ik ben ook altijd zo onhandig met dit soort planningen. Normaliter regelt Esther dat toch altijd, waar is ze als je haar nodig hebt? Maar nee, gelukkig komt Gera, de peutergyminstructrice, om vijf voor negen aangescheurd. Eenmaal binnen kan Justus zijn enthousiasme niet bedwingen: "Lekker hè, zo met zijn tweetjes in de gymzaal." Maar langzaam druppelt de ene moeder na de ander moeder binnen. En dan om kwart over negen gaan we van start en daar zit ik dan in een kring met tien kinderen en acht moeders. Als directeur en eigenaar van verschillende ondernemingen heb ik normaal gesproken niet zoveel moeite om in groepen mijn mening te laten horen, maar hier tussen al die (huis)vrouwen voel ik me totaal niet op mijn gemak. Ik houd me een beetje afzijdig en speel de rest van de tijd vooral met Justus. Ik heb geen idee waar de vrouwen het met elkaar over hebben. Beste vaders, waar zijn jullie nou?

Vrijdagochtend. Min of meer hetzelfde ritueel als de donderdag. Al is het nu Jorden die als eerste wakker is en geen aanstalten maakt om nog te gaan slapen. In tegenstelling tot Justus zijn het geen discussies die volgen, maar gewoon kruippartijen met valpartijen als gevolg, die maken dat het met de nachtrust echt gedaan is. Vandaag staat er weer iets anders op het programma: het consultatiebureau voor Jorden (ook wel consternatiebureau genoemd, vanwege alle bezorgde artsen en verpleegsters die je een complex aanpraten voor je er erg in hebt). We zijn een beetje aan de late kant dus ik besluit om Justus maar mee te nemen. Bij het consultatiebureau aangekomen, nemen we plaats tussen alle moeders om te wachten tot we naar binnen worden geroepen bij de verpleegsters en vrouwelijke arts. Als we terugkomen zijn de moeder van zojuist allemaal verdwenen en hebben weer nieuwe moeders plaatsgenomen. Ze praten allemaal met elkaar of ze elkaar al jaren kennen en ik...Ik ken ze geen van allen en heb wederom geen idee waar ze het over hebben. Ik kleed Jorden snel aan en wens de dames nog een fijne dag. Ik slaak een zucht van verlichting als ik weer buiten sta, alleen met mijn mannen. Beste vaders, waar zijn jullie nou?

In de loop van de dag loop ik de ervaringen van de afgelopen twee dagen nog eens in mijn gedachten voorbij. En ja, ik kom tot de conclusie dat de emancipatie echt mislukt is. Wie zijn het die verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van de kinderen? Het is overduidelijk: de vrouwen staan er helemaal alleen voor. En Esther, is zij een positieve uitzondering? Nee zeker niet, Ze staat haar mannetje wel hoor, maar als het er op aan kwam was toch zij het, ook bij ons, die de afgelopen drie jaar de belangrijkste taken op zich heeft genomen. Zowel in het huishouden als qua opvoeding van de kinderen. En dat terwijl zij de enige in huis is met een postdoctorale titel! Dus mannen van Nederland neem die verantwoordelijkheid en bovendien...Geniet! Want dat is wat ik elke keer ondanks mijn druk trillende Blackberry doe.

Ps.
Raar woord eigenlijk eMANcipatie. Volgens de Van Dale: 'Het toestaan van gelijke rechten voor de vrouw.' Ja maar, roepen politici niet altijd "We kunnen het wel vastleggen, maar als we het niet kunnen handhaven dan heeft het toch geen zin.." Ja en, dan kunnen vrouwen wel gelijke rechten hebben, maar als ze die van hun partners niet krijgen, is het dan niet een irreëel recht?

Emiel de Bruin is -naast vader- directeur van Nieuwe Dimensies www.nieuwedimensies.nl