Nieuwe Vrouw: De angst van Antonie
Het kwam wel even hard bij me binnen toen ik hoorde dat de acteur Antonie Kamerling zelfmoord heeft gepleegd. Ik was aan het werk en even kwam er niets meer uit mijn handen. Buiten in de tuin ben ik in het najaarszonnetje maar even een potje gaan zitten janken, nippend aan mijn koffie verkeerd. Ik had het zelf ook niet verwacht dat dit nieuws me tot tranen zou roeren. Ik heb me er maar even aan over gegeven.
Zelfmoord is gewoon superheftig. In het geval van Antonie deels zo moeilijk voor te stellen, vooral omdat hij een vrouw en twee kleine kinderen achterlaat. En zo op het oog was het iemand die alles voor elkaar had. Ik las in de zaterdageditie van de Telegraaf: ‘Het leven lachte hem toe, alleen hij lachte niet terug’. Maar dan toch kan er van alles in je hoofd gebeuren, waardoor je echt kunt besluiten zelf de stekker eruit te trekken. In een interview voor tv zei Antonie: ‘De gesprekken die ik in mijn hoofd met mezelf voer, kosten me vaak meer energie dan de gesprekken die ik met andere mensen voer.’
Waarom het me misschien ook raakte, is omdat ik me voor een deel in Antonie kan verplaatsen. Zolang ik me kan herinneren heb ik ook een enorme angst om te falen gehad, wat Antonie uiteindelijk fataal werd: ANGST. Bij mij is het vooral ontstaan door de prestatiemaatschappij waar we in leven, waardoor ik compleet aan alle kanten blokkeerde. Bij hem zal dat ongetwijfeld ook een rol hebben gespeeld, plus zijn strenge opvoeding. Ik geloof dat hij nogal door zijn oma werd gedrild tijdens zijn pianolessen (hij was bijzonder getalenteerd) en zijn familie had misschien maatschappelijk ook hoge verwachtingen van hem. Vandaar die rechtenstudie, maar hij was verre van een intellectueel.
Juist daarom had hij het als gevoelsmens – vermoed ik - zo zwaar in deze wereld: waar het verstand heer en meester is en waar andere regels en wetten gelden, dan in een wereld waarin het hart regeert. Dus als je van jongs af aan wordt geleerd dat je niet goed genoeg bent zoals je bent… maak dan je borst maar nat. Het leven wordt dan een strijd. Allereerst word je afgeleerd naar je hart, naar je gevoel te luisteren. En dus ook om vertrouwen te hebben in jezelf en de magie van het universum, dat over oneindig veel mogelijkheden beschikt om wensen om te zetten in werkelijkheid. ALS JE ER ZELF IN GELOOFT.
Het hart zegt: ‘Je bent perfect zoals je bent, je hoeft het je alleen maar te herinneren.’ Het hart zegt ook: ‘Je kunt geen ‘fouten’ maken, bepaalde keuzes kunnen je alleen wel verder bij je doel vandaan houden. Het leven is bedoeld om te leren, te ervaren en te ontdekken wie je bent.’ Maar ja… Hoewel ik geloof dat Antonie bij vlagen wel echt het geluk heeft kunnen beetpakken, is hij er nooit in geslaagd van binnenuit blijvend gelukkig te zijn.
Als de angst regeert en je leeft vanuit je denken, dat bol staat van de negatieve, beperkende overtuigingen, zul je nooit perfectie bereiken. Je bent altijd bang om afgewezen te worden, je vindt jezelf nooit goed genoeg, je hebt bevestiging nodig van anderen om bestaansrecht op deze wereld te hebben… Zucht. Ik hoop dat Antonie rust heeft gevonden. Dat hij ‘daarboven’ tot inzichten komt en nog eens terugkomt om het leven dunnetjes over te doen. Met nieuwe rondes en nieuwe kansen. Laatst las ik ergens: ‘Er is niets om bang voor te zijn, behalve voor de angst zelf.’ Daar schuilt een diepe waarheid in. Het is aan ieder van ons om dat in dit leven te ontdekken. Antonie RIP.
Liefs Tessa
www.tessakoop.nl
